Inloggen

De Markiezen deel 1 Luilekkerland!

Uitzicht op de ankerplaats
Uitzicht op de ankerplaats
©
Hiva Oa, Atuona bay
Tijdens onze eerste wandeling van de ankerplaats naar het dorp (nou ja, de hoofdstad) Atuona, hebben we het uitzicht op de baai waarin we geankerd liggen. Let op de wolk boven de berg: De lucht is overal strakblauw maar boven land ontstaan er wolken omdat de lucht daar omhoog wordt gestuwd en de waterdamp niet meer kan vasthouden. Dit verschijnsel zorgt ervoor dat het groen blijft en dat zeevaarders al op grote afstand aan de wolkvorming konden zien dat daar ergens land moest zijn.

Na ruim een maand op zee is de aanblik van de Markiezen adembenemend. De bergen zijn groen en de fris ruikende vegetatie ziet er gevarieerd uit. We varen naar Hiva-Oa omdat je op dit eiland kunt inklaren en de andere boten van ons radionetje hier ook zijn of zullen aankomen. Na een maand lang samen te hebben opgetrokken via het radionetje zijn we benieuwd naar de gezichten die horen bij de stemmetjes uit de radio en willen we graag iedereen nog even persoonlijk ontmoeten.

Wanneer we na aankomst op het eiland Hiva-Oa eindelijk de kant op gaan, staan we midden in de prachtige natuur die we reeds vanaf de boot hebben aanschouwd. Het is prachtig groen fris en fruitig met een rijke biotoop en vele prachtige palmbomen. Om naar het dorp te gaan, hebben we een vrij lange weg te lopen en daar hebben we zin in, lopen onder de vele prachtige palmbomen met het uitzicht op de imposant stijle groene bergen is geen straf. Na nog geen 100 meter lopen stopt een auto en de bestuurder vraagt in het frans of we misschien een lift willen? "Non, merci beaucoup!" roept Ilona direct lachend en de man wuift vrolijk en rijdt weer verder. Wat leuk dat ze hier stoppen om te vragen of je een lift wilt maar we willen graag lopen nu, na zo'n lange tijd op de zee.

In de supermarkt
In de supermarkt
©
Hiva Oa
Dit is in de grootste winkel van de "hoofdstad" van Hiva Oa. De winkelwagen is echt bedoeld voor volwassenen, niet voor kinderen ;-)

Kort en goed onderweg komen we een man en een vrouw tegen die uit een boomgaard komen. Ze vragen ons of we misschien papaya's willen. "Oui, bien sure maar kan dat op de terugweg?" zegt Ilona, maar ze krijgt gelijk een paar grote papaya's in de handen gedrukt. "Non non non, zegt de vrouw, we hoeven er geen geld voor, je mag ze zo hebben. Er is genoeg! Bon appetit!". Ilona's gezicht licht op en ze bedankt de mensen gepast. Wauw, wat een binnenkomst in Frans Polynesie!! De boeken die we heben gelezen blijken niet te hebben overdreven dat de mensen erg aardig en gul zijn! We stappen vrolijk verder, de heerlijk geurende natuur opsnuivend. Het is hier echt heel erg mooi, groen en woest. Perfect? Ja, behalve dan dat het eigenlijk wel heel erg warm is... We zweten ons rot, waarschijnlijk mede omdat we de beweging niet meer gewend zijn. Als er even later opnieuw een auto stopt, zwichten we en zeggen we dat we graag meeliften, merci! De auto is luxe, de meeste auto's hier zien er trouwens heel goed uit, netjes onderhouden en vrij nieuw. De stoelen zijn voorzien van uiterst kleurige en vrolijke bekleding die goed past bij onze eerste indruk van de Markiezen.

In het dorpje klaren we in bij de gendarmerie, waar een Polynesier in Frans uniform lachend meehelpt het formulier in te vullen. Hij maakt de hele tijd grapjes en in een ommezien is verrassend eenvoudig aan de formaliteiten voldaan en nooit eerder hadden we zo'n lol met het inklaren. Hier kunnen ze overal -en zeker op de Galapagos- nog wat van leren!

We hadden er al veel over gelezen maar de mensen op de Markiezen zijn inderdaad extreem vriendelijk en gul. Hiva-Oa is een mooi eiland maar de kleine ankerplaats is overvol en het water is hier troebel. Niet verontreinigd, maar het zicht is gewoon wat slecht door allerlei plantaardig materiaal en sediment dat zweeft in het water. Dat is vooral onprettig als je weet dat er ook haaien en dergelijke rondzwemmen die je dan dus niet kunt zien. Na een maand op zee hebben we vooral veel behoefte aan wat beweging en zo nu en dan een frisse duik. Nadat we de nodige feestjes met de andere cruisers hebben gevierd gaan we naar Hapatoni op het eiland Tahuata waar het water zeer helder is en je fantastisch kunt snorkelen.

Tahuata, Hapatoni bay
Tahuata, Hapatoni bay
In deze baai liggen we ongeveer 10 dagen en in die tijd genieten we volop van de prachtige natuur, de ontzettend lieve en open mensen en het mooie onderwaterleven.

Tahuata

Snorkelen in de baai van Hapatoni
Snorkelen in de baai van Hapatoni
©
Tahuata, Hapatoni
Frans snorkelt hier boven een steenformatie met koraal. Let op de grappige vis, een van de vele (!) voor ons nieuwe soorten die we hier ontdekken.

Het snorkelen op Tahuata is inderdaad geweldig! Super helder water en we zien allemaal voor ons nieuwe soorten vissen, koraal en vegetatie. We zien een manta-rog voorbijkomen en een kleine haai. Veel kleurige kleinere vissen zwemmen overal om ons heen. We verwijderen ook maar weer eens de aangroei van de boot want sinds de Galapagos is er weer veel fauna en flora bijgekomen.

Onze drinkwatervoorraad is wat krap aan het worden. We hadden graag wat water getankt in Hiva-Oa maar volgens de gendarmerie zou het water beter zijn op een van de andere eilanden. We hebben wel een watermaker maar die heeft een kleine capaciteit en hiermee maken we vooral het water dat we gedurende de dag drinken. Dan is het water lekker vers en het smaakt veel lekkerder dan het water dat al een maand in de 400 liter tank rondklotst. Maar helaas heeft onze watermaker onderhoud nodig en moeten we of het tankwater drinken of ergens aan vers water zien te komen. Aan het einde van de baai ligt een klein dorpje en we vragen aan de eerste de beste man die we zien of we ergens wat water kunnen krijgen. Natuurlijk, kom maar mee! Terwijl het water in de grote waterflessen loopt begint de man ijverig in zijn boomgaard te plukken. "Er is genoeg, neem mee!" Hij roept zijn zoontje en stuurt hem een boom in om nog wat andere soorten vruchten naar beneden te laten vallen. Onze tas puilt uit en we vragen wat het kost. "Geld? welnee, we hebben genoeg vruchten!" We dringen een beetje aan want het is toch wel een beetje veel dat we hebben gekregen. "Ach, weet je wat, als je toch iets wil geven dan geef maar wat aan mijn zoontje voor het plukken." We hebben nog geen idee wat Polynesisch geld waard is dus we openen onze geldbuidel. De man pikt er een muntje ter waarde van een kwartje uit en zegt dat dit meer dan genoeg is en het ventje is er dolblij mee.

Vissers
Vissers
©
Tahuata, Hapatoni
De vissers die vijf vissen gaven in ruil voor twee blikjes bier. In Hapatoni heeft bijna iedereen een vergelijkbare kano met outriggers. Ze glijden erg gemakkelijk en snel het water door, in dit geval met een motor.

Op de terugweg varen we langs een kano waarin twee mannen zitten te vissen. "Natuurlijk hebben we vis voor jullie" zeggen de vissers als we vragen of we misschien wat vis kunnen kopen. Maar als we vragen wat het kost zeggen ze dat ze geen geld hoeven. Misschien kunnen we iets ruilen oppert de visser, en vraagt of we misschien bier hebben. We bieden twee blikjes bier aan en zeggen dat ze maar even moeten kijken hoeveel vis ze daarvoor willen geven. We krijgen maar liefst vijf vissen van ze. Goede deal vinden wij en zij waarschijnlijk ook :-) Diezelfde avond hebben we een minifeestje op meerdere catamarans, eerst drinken we een sundowner bij Lumiel en daarna mogen we aanschuiven aan tafel bij Ta-b, de grote cat van dat feestje in de Galapagos. Jane heeft lekker gekookt voor ons als bedankje voor Frans omdat hij hun radioprobleem heeft opgelost; de hele oversteek werkte de ontvangst van hun radio niet en ze zijn uiteraard mega blij dat het nu weer werkt. Omdat wij zoveel vis kregen van de vissers en Jane en Russell van Ta-b erg leuk gezelschap zijn, nodigen wij hen de dag daarna weer uit om te komen Cobben en het wordt weer gezellig.

Sundowner op Omweg
Sundowner op Omweg
©
Tahuata, Hapatoni
Een van de gezellige sundowners op Omweg. Links Lenny en Ginger van SwiftSure, rechts Chris en Laurie van Moonraker (en Frans tussen hen in dus)

De volgende dag worden we uitgenodigd door leuke nieuw stel, de een komt uit Australie en de ander uit Zuid-Afrika en samen hebben ze een boot van 55 voet lang (Omweg is zo'n 38 voet...). De sundowner is zo gezellig dat Lisa ons spontaan uitnodigt om te blijven eten. Onder cruisers is het de norm dat iedereen iets doet en meebrengt, zowel voor etentjes als voor de sundowners dus Ilona springt gauw in de dinghy en haalt een restje reeds gekookte rijst en een pittige viscurry op. Iedereen doet een beetje en samen heb je een fantastische maaltijd. Dan komt Eliana, de boot van de zanger Dave binnenvaren. Hij wist dat wij hier waren en nodigt ons uit voor een diner op Eliana voor de dag erna als bedankje voor Frans omdat die hem (ook weer) heeft geholpen met zijn radio. Het wordt weer erg gezellig en het eten is heerlijk maar nu zijn we wel even uitgesocialized, haha het wordt nog druk zo! We vinden het daarom helemaal prima als iedereen de baai verlaat en we eventjes praktisch alleen achterblijven. Nu even tijd voor de lokale bevolking en de cruisers zullen we vast en zeker nog vaak tegenkomen.

Hemana met schaal schelpdieren
Hemana met schaal schelpdieren
©
Tahuata, Hapatoni
We zien mensen aan de waterkant aan het werk en vragen wat ze aan het doen zijn. Hier laat Hemana ons de schaal schelpdieren zien. Frans is dapper, hij plopt het glibberige dier uit de schelp, doet zijn mond open en laat beide soorten naar binnen glijden en vindt het nog lekker ook.

Bij ons volgende bezoek aan het dorpje valt het ons op hoe keurig alles er uitziet. Er ligt nergens afval, de huizen zijn simpel maar goed onderhouden en de paden zijn netjes geveegd. Asfalt is er niet, alle paden zijn van gras of een combinatie van steen en zand. Er wordt veel gebruik gemaakt van hout en alle palen van de diverse constructies zijn creatief bewerkt met heel mooi houtsnijwerk. De Polynesiers zijn erg artistiek en versieren alles; hout, botten, en zelfs hun lijf. Ze staan dan ook bekend om hun mooie houtsnijwerk en tatoeages. Door het dorp lopend zien we twee vrouwen die aan de waterkant bezig zijn met een grote schaal. Ze laten zien dat ze een soort schelpen verzamelen met eetbare inhoud. De schaal is al goed gevuld en ze vraagt of we willen proeven. Voor de reis begon heb ik me voorgenomen om aangeboden voedsel op zijn minst te proberen en met dat voornemen in gedachten accepteer ik het aanbod. Ze doet me voor hoe je het dier moet opeten en eerlijk gezegd smaakt het verrassend lekker. Het wordt wel gewaardeerd lijkt het dat ik het eten probeer en we worden uitgenodigd om te komen kijken naar haar man die hout en botten bewerkt. Het boven- en onderlijf van haar man is getatoeeerd en ziet er heel imposant uit. Nou ben ik normaal niet zo'n fan van tatoeages maar bij deze mensen staat het echt mooi, ze hebben er precies de goede huidskleur voor. De kunst van het tatoeeren is door de Polynesiers uitgevonden en het zijn de zeelieden die de tatoeages naar de rest van de wereld hebben overgebracht met een eh, wisselend gevoel voor smaak.

Tatoeages en noni
Tatoeages en noni
©
Tahuata, Hapatoni
Cyril, onze ontzettend sympathieke gastheer, legt hier het verhaal uit achter deze vrucht "Noni". Het is een vrucht waarvan Amerikanen denken dat het een medicijn is en in dit klimaat groeit de boom erg goed. Het De vruchten worden verzameld en aan Amerika verkocht. Het enige dat wat jammer is, is dat de vrucht een heel vieze geur verspreidt die je tot op grote afstand ruikt..

Cyril laat in etappes zijn hele lichaam tatoeeren, steeds een stukje meer. De tatoeages zijn typerend voor de Markiezen.

Cyril spreekt behalve Frans ook heel goed Engels en hij weet een hoop te vertellen over de Markiezen. Hij is een kunstenaar en van hout en botten maakt hij de mooiste bewerkingen. Twee keer per jaar heeft hij een expositie op Tahiti en hij schijnt erg succesvol te zijn. Even later zegt Cyril dat Ilona maar even bij zijn vrouw moet blijven en dat wij dan ondertussen wat vis gaan halen. We worden zomaar uitgenodigd voor de lunch! Maar als wij ergens worden uitgenodigd willen we niet met lege handen aankomen dus we gaan eerst maar even naar onze boot. We vragen of we misschien wat bier of wijn mee kunnen brengen maar onze gastheer begint afwijzend te lachen. Het zijn de zeelieden die drank hebben geintroduceerd maar het brengt de Polynesiers niet veel geluk. Ze kunnen alcohol slecht afbreken en raken gauw verslaafd. Hij heeft vroeger wel gedronken maar kreeg er altijd hoofdpijn van en hij is er nu wel helemaal klaar mee. Liever dus een vruchtensapje?

Op de boot zoeken we koortsachtig naar gepast eten om mee te nemen. Vruchtensap uit een pak is eigenlijk raar om mee te brengen naar mensen die overal verse vruchten plukken en daar zelf heerlijke drankjes mee maken. De rest van ons voedsel kan ook niet tegen het voedsel van de Polynesiers op; we hebben blikken en glazen potten met houdbaar spul maar dat is niet echt iets dat je meeneemt als je wordt uitgenodigd. We stoppen toch maar wat dingen in de tas in de hoop dat ze in ieder geval het gebaar waarderen.

Eenmaal terug vraagt Cyril of we toevallig ook nog bananen lusten. Niet voor de maaltijd, maar om mee te nemen naar de boot. We willen best wel bananen kopen zeggen we, maar Cyril lacht zich rot. "Bananen zijn geen dingen waar je geld voor vraagt. Kijk, de hele straat staat er vol mee, het is onkruid, het worden er steeds meer." Gewapend met een vervaarlijk uitziend kapmes loopt hij naar een boom en kapt een hele loot om. Een grote kam bananen ploft op de grond. Er zitten zo'n zeventig bananen aan. Hij trekt een paar minder mooie -maar naar onze maatstaven goed eetbare- bananen vanaf en gooit ze in de berm "voor de kippen". De kam is voor ons, "Alsjeblieft, neem mee!"

Spontane lunch
Spontane lunch
©
Tahuata, Hapatoni
Hemana nodigde ons spontaan uit voor de lunch. We mochten absoluut niets betalen en het was werkelijk heerlijk, veel knoflook, lekkere specerijen en verse vis in drie soorten. We komen er later achter dat de vorken die ze gebruiken alleen maar worden gebruikt omdat wij er zijn, normaalgesproken eten mensen hier met hun handen! Ze hebben speciaal voor ons een vork naast alle borden gelegd...

Ondertussen is het eten klaar. De helft van het huis bestaat uit een enorme veranda met uitzicht over de oceaan. En natuurlijk staat de eettafel buiten op de veranda, waarom zou je ooit binnen willen eten? Het eten is anders dan we gewend zijn maar is werkelijk verrukkelijk. Er is tonijn, zowel rauw als gebakken en beide varianten smaken heerlijk. Het is voor Ilona de eerste keer dat ze rauwe vis eet maar ze schept even later nog een keer op want boven verwachting smaakt het geweldig goed. "Iedere dag eten we verse vis" zegt Cyril. "We hebben wel een vriezer maar vis wordt er niet beter van als je hem bevriest dus we gebruiken hem alleen voor het brood, dat nu helaas op is." Het leven is goed op de Markiezen. Cyril heeft wel ervaring met Europa, hij moest namelijk in militaire dienst in Frankrijk. Een beetje een zieke toestand dat de Polynesiers uit hun cultuur worden weggerukt om in Frankrijk in het leger te dienen. Cyril weet dus dat het er koud is en dat alles er om geld draait en hij is blij dat hij weer terug is op de Markiezen.

We horen dat er eens in de drie weken een grote boot komt met toeristen. Die toeristen lopen even over het eiland en gaan dan weer op de boot, want er zijn geen horecafaciliteiten in het dorp. Het hele dorp loopt dan uit om te zingen en dansen voor de toeristen. Ik vraag of de toeristen daarvoor betalen of anders de toeristenorganisatie? Maar nee, er is niemand die ervoor betaalt. Waarom zou je je dan uitsloven vraag ik me af maar ik slik mijn westerse mentaliteit net op tijd in. "Kijk, de toeristen zien ons graag dansen en zingen dus vinden wij het leuk om dat te doen. Zo is onze cultuur en het is traditie dat wij bezoekers voorzien in alles wat ze wensen."

image
Een kleine greep uit het werk van Cyril. Het kleinste werk is omgerekend 50 euro en het loopt steil omhoog. Best heel pittig geprijsd dus... Hij heeft ook houtwerken en er zitten stukken van 800 euro bij... (formaat 30 x 6 x 5)
image

Verjaarsfeestje

Feestmaal
Feestmaal
Eten is het hoofddoel van het feestje op deze verjaardag en eten is ook een heel belangrijk iets in de cultuur van de mensen van de Markiezen. Hun kookkunsten zijn erg goed!

Omdat we onze bijdrage aan de maaltijd toch wat magertjes vonden en we nu ontdekt hebben dat het brood van onze gastvrouw op is bakt Ilona op de boot een brood met kaneel, honing, kruidnagel en rozijnen en gaat dat de volgende dag brengen. Naar later blijkt heeft een groot deel van het dorp het brood geprobeerd en bleek het erg goed in de smaak te vallen! We zijn ook uitgenodigd voor een verjaarsfeestje van de vader van Cyril en Ilona bakt nog maar weer een keer een brood om mee te nemen, deze keer een met knofloof en provencaalse kruiden en doet er een sausje bij zodat het brood kan worden gedipt in de saus. Het wordt enthousiast ontvangen, totdat een paar oudere dames het sausje proeven. Ze nemen een grote hap, worden vervolgens rood als een biet, doen hun mond open en wuiven fanatiek met hun handen. Ze roepen iets in hun moedertaal Markesiaans en er wordt gauw een fles water gehaald om de brand te blussen. Ilona kijkt verschrikt toe hoe haar sausje niet zo in de smaak blijkt te vallen. Oeps. De dames die geen slachtoffer zijn geworden van de pikante saus lachen zich rot en doen hun best om uit te leggen dat ze niet gewend zijn aan pikant eten. Ze houden hier niet van pittig. Wel van rijk gekruid maar pikant, nee! En dat terwijl voor de saus notabene de pepers zijn gebruikt die hier overal in het wild groeien. Leermoment....! Gelukkig vindt iedereen het brood wel erg goed geslaagd.

Het feestje wordt uiteraard buiten gehouden en een grote tafel vol met allerlei lekkers staat klaar. Veel mensen hebben zich uitgesloofd: Diverse soorten vis, kip, er is een varken geslacht, er zijn schelpdieren en uiteraard zijn er veel producten waarin allerlei fruit is verwerkt. Haastig worden er twee vorken voor ons geregeld en we ontdekken dat niemand anders een vork heeft! "Eh ja, in de Markiezen eten mensen met hun handen!" zegt Cyril. Nou ok, als dat hier de gewoonte is dan doen wij dat dus ook! Behalve met mes en vork kunnen we ook wel met stokjes eten maar met alleen maar je handen blijkt moeilijker dan met stokjes eigenlijk, gek genoeg. Probeer maar eens om rijst met een dunne saus en slierten spagetti een beetje fatsoenlijk met alleen je vingers op te eten. Op het feest wordt geen alcohol geschonken maar wel zelfgemaakte limonade. Het is erg gezellig en de mensen hier vieren graag een feestje. Toch is het feest al vroeg afgelopen want de mensen leven hier met de zon, ook al hebben ze in elk huis elektriciteit. Om negen uur 's avonds, zo'n drie uur na zonsondergang, wordt de tafel afgeruimd en vertrekken wij weer naar onze boot.

Naar de kerk in Hapatoni
Naar de kerk in Hapatoni
©
Tahuata, Hapatoni
Geloof is een belangrijk ding in de Markiezen. Het is niet verplicht om naar de kerk te gaan en iedereen heeft een vrije keus wat hij wil geloven maar de meeste mensen gaan iedere zondag naar de (Katholieke) kerk en je merkt dat het geloof een belangrijke rol speelt in de samenleving. Het is alleen lang niet zo strak en streng. korte broek, gymschoenen (dat laatste zelfs voor de pastoor), is volkomen geaccepteerd en normaal en er wordt op gitaren gespeeld en uit volle borst gezongen.

Kerk

De volgende dag is het zondag en gaan we naar de kerk. Niet dat we religieus zijn, maar we hadden hier en daar al eens vernomen dat hier naar de kerk gaan een belevenis op zich is. De mensen zijn hier katholiek maar ze hebben er hun eigen culturele draai aangegeven. Geen "door onze schuld, door onze schuld" etc. maar ze maken er meer een vrolijk feest van. Geen zwarte kleding maar bont gekleurde kleding en mooie bloemen in het haar. Geen Gregoriaans gezang maar Polynesische liederen. Geen orgel maar gitaren en een drum. Geen koor; de kerkgangers zingen zelf, en niet prevelend zoals in Nederland, maar uit volle borst. Er is geen dirigent maar er wordt meerstemmig gezongen en iedereen schijnt te weten wanneer en hoe een partij moet worden ingezet. Onder de pij van de pastoor steken een paar gymschoenen uit.

Rondleiding

Broodvrucht
Broodvrucht
©
Tahuata, Hapatoni
Tii slaat een vrucht uit de boom, Stuart probeert hem te vangen. Deze boom maakt echt fantastische vruchten! Als je het bakt in olijfolie met knoflook en lekkere kruiden, is het net gebakken aardappel maar het hoeft veel minder lang te worden gebakken en is eigenlijk nog veel lekkerder :-)

We zijn ook nog door iemand uitgenodigd voor een rondleiding dus de volgende ochtend zwemmen we naar de kust. Want onze gastheer heeft een zelfgebouwd huisje direct in het bos dat achter onze boot ligt. De bemanning van de Moonraker, een Engelse boot die inmiddels naast ons is komen liggen en waarvan de zoon bij ons linehandler was tijdens onze doortocht door het Panamakanaal, is ook uitgenodigd. Wederom een indrukwekkende tocht, waarbij er vooral veel aandacht wordt geschonken aan alles wat er onderweg groeit aan eetbaars.

We klimmen de berg op en zijn al een heel eind als Ilona zich realiseert dat ze haar camera is vergeten... Toevallig staat er een paard langs de kant van de berm te grazen aan een lang touw. Voor de grap zegt Ilona dat ze daar wel even op zal gaan zitten om de camera op te halen, natuurlijk niet serieus bedoeld maar de man, Tii, zegt dat het goed is! Hij knoopt het touw los en leidt het paard naar een steen die als opstap dient. Ilona stapt op het paard alsof ze dat gisteren nog deed en rijdt er zonder zadel en gekleed in een rokje vandoor. De rest loopt verder en als Ilona er weer is, wordt het paard gewoon op de nieuwe plek vastgezet aan het lange touw, zo gaat dat hier en de paarden (maar ook de geiten en varkens) doen alsof ze dat heel normaal vinden. Aan het einde van de rondleiding puilen onze tassen weer uit van de vruchten die we onderweg oprapen of uit de bomen schudden.

BBQ Moonraker
BBQ Moonraker
©
Tahuata, Hapatoni
Achteraan zie je Frans en Chris, dan Laurie, Stuart, Ilona en Tii. Een topmiddag en -avond op Moonraker.

Tii heeft wel een suggestie voor een tegenprestatie, of het mogelijk zou zijn om ook zo'n lekker brood te krijgen? En eigenlijk wil hij ook wel eens op een boot kijken, dus al snel wordt er besloten dat we op Moonraker een BBQ gaan houden. Onze Polynesische vriend zorgt wel voor een halve geit, wij nemen een door Ilona gemaakte viscurry en rijst mee en de Moonraker zorgt voor salades. Het wordt heel gezellig maar ondanks onze waarschuwing is de Moonraker naar ons idee te gul met drank en al snel komt er niets verstaanbaars meer uit Tii. De terugtocht naar huis met daarbij een pittige landing op de uit rotsen bestaande wal verloopt gelukkig zoals het hoort en de volgende dag zien we onze vriend al weer door het bos scharrelen.

Terugkeer

We verlaten Tahuata om naar Fatu Hiva te gaan, maar omdat we hierna naar Ua Huka willen gaan en Tahuata hier tussenin ligt besluiten we om te gaan overnachten op Tahuata, bij Hapatoni waar we zo leuk waren ontvangen. Na een kleine week op Fatu Hiva (hierover een verslag in het volgende deel) komen we terug op Tahuata, met een sinaasappel. Want iemand op Tahuata had gevraagd om een sinaasappel uit Fatu Hiva omdat ze op Tahuata geen sinaasappels hebben en graag wat pitten willen om te planten. We hebben eigenlijk niet zo'n zin om helemaal naar het dorp te gaan omdat het ook al laat is en het niet lang meer duurt voordat het donker wordt, dus we besluiten naar Tii te gaan die vlak achter onze boot in een zelfgebouwd huisje woont en dan moet hij die sinaasappel maar geven aan degene die erom gevraagd had.

Eventjes vis halen
Eventjes vis halen
©
Tahuata, Hapatoni
"Steek de BBQ maar vast aan" zegt Tii, "wij gaan vis halen en zijn zo terug!" Het blijkt beslist niet overdreven te zijn. Tii heeft een lijn gemaakt met meerdere haakjes, daar moet wat visafval aan en dan de lijn op een goede plek laten zakken en direct weer omhooghalen en ja hoor de vissen hangen er met bosjes tegelijk aan!

Tii is blij ons weer te zien. "Kunnen jullie nog wat aan groente en fruit gebruiken?" vraagt hij. Nou ja, dat kunnen we wel want de bananen zijn op en voor de rest is de voorraad ook geslonken. Tii pakt een lange stok en we tikken twee papaya's uit een boom. Eentje om mee te nemen naar de boot, de andere snijdt Tii in stukken en die eten we samen op het strand op, ondertussen uitkijkend over de oceaan en Omweg. "Misschien ook nog wat drinken?" vraagt Tii, en hij klimt behendig in een kokospalm en even later ploffen er drie kokosnoten op de grond. Met zijn kapmes schilt Tii de bovenkant van de kokosnoot en slaat er even later een dekseltje af waardoor en een gaatje overblijft waardoor je kunt drinken. Er zit wel een liter kokosmelk in zo'n kokosnoot dus tegen te tijd dat we elk onze kokosnoot leeg hebben is de dorst wel gelest. Er wordt nog even een hele grote kam bananen geoogst en daarna is het tijd om weer naar de boot te gaan want de zon gaat bijna onder.

Het is eigenlijk wel zonde om zo maar weer weg te gaan en we willen Tii dan ook eigenlijk nog uitnodigen voor een maaltijd, alleen hebben we geen vis meer. "Geen probleem, steek jij de BBQ maar vast aan dan halen wij even wat vissen" roept Tii. Ongelovig kijken we hem aan. Is dat echt zo gemakkelijk? Terwijl Ilona en ik de dinghy van dek halen en de buitenboord motor erop zetten neust Tii even in mijn visserij-box en maakt twee vislijntjes waar aan elk lijntje twee haakjes zitten. Hengels zijn niet nodig. Hij wijst een plek aan boven het rif waar ik de dinghy heen moet varen en eenmaal daar laat hij de lijn in het water zakken en zegt mij hetzelfde te doen. De lijn zakt naar beneden maar blijft daar niet want de lijn moet gelijk weer worden opgehaald. Ik voel weerstand... en er blijken al twee behoorlijke vissen aan te hangen, evenals aan de lijn van Tii. Niet te geloven hoe gemakkelijk dat gaat! We doen de lijnen nog een keer in het water en halen ze onmiddellijk weer op... en weer hangen er vissen aan! Met een grote buit aan vissen keren we terug naar de boot en ook Ilona is verbaasd hoe we in zo'n korte tijd met zoveel vis terugkomen. Na de maaltijd is er nog behoorlijk veel vis over en we vragen of Tii toevallig een koelkast heeft want dan kan hij ook nog een vis meenemen. Maar nee, hij heeft geen koelkast en bovendien, waarom zou je een vis willen bewaren voor de volgende dag? Ach ja, dat is ook zo, je kunt net zo gemakkelijk weer een verse vis uit het water trekken. Maar wij willen de overgebleven vis wel graag bewaren dus de drank uit de koelkast moet het veld ruimen om plaats te maken voor een paar bakken vis. "O ja, zaterdag is er een feest, met veel eten, dansen en muziek. Willen jullie ook komen?" vraagt Tii. Het lijkt wel of ze hier aan een stuk door feesten. Maar helaas, we hadden ons vertrek al eens uitgesteld voor een feest en hoewel Tahuata echt geweldig is willen we toch ook nog wel wat meer zien voordat we de Pacific weer moeten verlaten. De volgende ochtend varen we dan ook vroeg de ankerbaai uit. Zouden we hier ooit nog terugkomen?

Luilekkerland

Al met al bleven we meer dan een week op Tahuata. Zowel onder als boven water is het landschap betoverend, de mensen zijn aardig en eigenlijk met tegenzin varen we er weer weg. Vooral van het contact met de bevolking hebben we genoten.

Hoofdstraat
Hoofdstraat
©
Tahuata, Hapatoni
De hoofdstraat van Hapatoni. Overal staan bomen met heerlijk eetbare vruchten en aan de andere kant van de foto bevindt zich de oceaan waar volop vissen zwemmen... Qua onderhoud aan hun voedselvoorziening hoeven deze mensen niets te doen, ze planten niets, hoeven niet te beregenen, te snoeien of wat dan ook... Het is een kwestie van plukken of vangen, klaarmaken; koningsmaal voor iedereen, veel of weinig geld doet er niet toe...

Een Markiezendorp doet een beetje denken aan een Hobbitdorp zoals geschetst in de trilogie "Lord of the rings". Een glooiend groen landschap, met huisjes erop die voor minstens de helft uit een grote veranda bestaan. Ondanks de beschikbare ruimte staan de huisjes dicht op elkaar en is er voor ons niet te zien waar het ene perceel ophoudt en het andere begint. Waarschijnlijk weten ze dat zelf ook niet en denken ze niet "in percelen". Overal lopen varkentjes, kippen, honden en overal staan fruitbomen, kokospalmen, bananenbomen en ander voedsel leverende vegetatie. Deze mensen wonen in een luilekkerland, hoeven voor eten nauwelijks moeite te doen en gebruiken hun tijd om zich cultureel en artistiek te ontwikkelen en hebben net als de Hobbits feesten, dansen en zingen hoog op de agenda staan. Ze zijn sociaal en zijn gewoon aardig omdat het nou eenmaal leuker is om aardig tegen elkaar te zijn. Geld vinden ze hier niet zo belangrijk is onze indruk, de hele samenleving steekt daardoor anders in elkaar. Er heerst hier geen armoede, er lijkt geld genoeg te zijn maar er zijn geen winkels en de mensen hier weten niet zo goed wat ze met geld moeten doen. Alles wat echt nodig is hebben de mensen maar ze hebben hier gewoon niet zo gek veel nodig. Ieder huis heeft telefoon maar bijna iedereen die je zou willen bellen woont op loopafstand, sommigen hebben een vriezer maar ja wat gooi je daar nou in als je iedere dag verswaren zo kan rapen, plukken of vangen, en ook auto's staan er, maar worden niet frequent gebruikt (waar zou je naartoe moeten), er is elektrisch licht maar als het donker wordt gaan de mensen gewoon naar bed. De mensen die hier wonen lijken niet erg volgzaam consumptievee te zijn en de hebzucht is hier ondanks de beschikbaarheid van geld niet echt aangeslagen. We hebben meermaals geprobeerd iets te kopen of ergens voor te betalen maar we krijgen hier gewoon niet de kans om geld uit te geven; alles wordt weggegeven of desnoods geruild voor wat bier, vishaakjes of andere kleinigheden.

Deel II over de Markiezen is in de maak, we zijn inmiddels op Fatu Hiva geweest en we zijn op de Markiezen nog lang niet uitgekeken! Maar wat we alleen nu al hebben gezien was de oversteek over de Pacific om hier te kunnen komen al meer dan waard!


Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


Beste vrienden, hier bericht van Bloem. Bloem nog op LP, wij inNL. Gaat mooi zo jullie tocht, we lezen enthousiast mee. Hartelijke groeten
1
0

Ilona Kooistra
Heyyy Mark en Carolien! Wat leuk dat jullie lezen/reageren. Ik wilde jullie een berichtje sturen dat jullie Bloem haar trossen los moeten gooien en koers moeten zetten naar de Pacific. Man man man wat een leven hier. Wat een lieve mensen en mooie natuur. Het is alleen wel een eindje varen... Hopelijk alles goed met jullie!
0
0

Wat een een paradijs daar;-) En wat is het leuk om jullie verhalen te lezen, Ik kan nu al niet wachten om het volgende avontuur te lezen.
1
0

Ilona Kooistra
Thanks Oompie!! Leuk altijd van je en jullie te horen :-)
0
0

Oooh dit klinkt wel heeeel erg gaaf! Dankzij jullie verhalen hoef ik niet meer op vakantie
1
0

Ilona Kooistra
Oefff Petra... het zou wel heel gaaf zijn geweest als Kor en jij even een maandje hier konden zijn. We zijn nu op de Tuamotus en wat een (wederom) paradijsje zeg. Onbewoonde eilanden, kokosnoten, helder water en vrijheid. Internet is alleen heel schaars dus daarvoor zijn we nu speciaal naar een plek gevaren maar helaas moeten we hier snel weg omdat er harde wind aankomt en dan is het hier gevaarlijk. Maar ik zou willen dat jullie (en anderen trouwens ook) ondertussen mee konden genieten hier.
0
0

Ilona Kooistra
PS Alles goed met al jullie meiden?
0
0

Beroepsavonturuur Iris Hannema schrijft dat het paradijs niet bestaat. Ze trok 13 maanden door de Pacific langs Tonga, Samoa, Tahiti, Bora Bora, Fiji, Vanuta en Hawai. Ze trof op de Salomonseilanden ongelooflijke hoeveelheden vuil, moddervette bevolking op Tonga en Samoa, natuurrampen (cycloon op Vanuta), hebzucht die je overal tegenkomt en ze werd beroofd op Fiji. Kortom, de Markiezen schijnen een uitzondering te zijn. Iets om rekening mee te houden als je naar de Pacific wilt gaan.
1
0

Ilona Kooistra
Inderdaad Rob. Maar de hele Pacific in die delen heeft te maken met natuurrampen (cyclonen), alleen (weer) de Markiezen niet, die worden niet of nauwelijks getroffen, ze liggen buiten het cycloongebied en zijn de veiligste plek van alles wat je opnoemt. En wat je verder schrijft is helemaal waar, althans ook dat wat ik gelezen heb...
0
0

Als je al deze verhalen leest dan is er toch weinig meer om over na te denken of te vragen...of is het toch anders? Tja.... ik denk het wel. Ik vraag me het volgende af als ik frans polynesie hoor: uit onder meer geschiedenisboeken heb ik ooit geleerd dat deze bevolking op de vele eilanden nog altijd dagelijks lijden aan de gevolgen van de bovengrondse kernproeven op een of ander eiland daar en later ondergronds. De natuur heeft hier natuurlijk enorm onder geleden en nog steeds....hoe zit dat?
3
0

Frans Veldman
Kernproeven zijn al weer eventjes geleden en vonden plaats in het zuiden van de Tuamotu. Dat is hier meer dan 3000 kilometer vandaan. De betreffende atollen zijn niet meer toegankelijk.
1
0

Weer een heel leuk verhaal! Daar zou ik wel willen wonen :-).. Hebben jullie nu al met jullie handen gegeten? Dan smaakt het eten nog veel lekkerder ;-). Titi en ik doen het thuis af en toe nog. Veel plezier op de andere eilanden! Dikke kus
2
0

Ilona Kooistra
Hey Zussie! Het is inderdaad zo mooi en bijzonder en relaxed hier dat het niet raar is om hier te willen wonen en er zijn op bepaalde eilanden ook nog rivieren ook :-) Nadelen hier: warm en insecten. We hebben toen op dat feestje direct met onze handen gegeten toen we erachter kwamen dat iedereen dat deed. Later vertelde Tii ons dat ze wel met een vork eten als het om rijst ed gaat en dat ze alleen vis en vlees met hun handen eten. Op het feestje was dat niet zo, ik weet niet wat nu waar is ;-
0
0

Frans Veldman
Je kan hier wonen! Het is Frankrijk en er zijn Fransen die hier wonen, met behoud van uitkering zelfs! Ik zou hier liever wonen dan in Frankrijk. Maar geen wintersporten hier, want het is hier permanent zomer.
0
0

Het paradijs bestaat! Wat een geweldige eilanden waar het voedsel als onkruid groeit. Was het overal maar zo op aarde. Lijkt me nog moeilijk om daar weer weg te gaan en je reis te vervolgen. Maar jullie hebben nog een flinke tocht voor de boeg en je moet ook rekening houden met het weer en de seizoenen. Voorlopig was dit weer een cadeautje dat je met ons gedeeld hebt. Soms zie je dergelijke exotische oorden op de themakanalen van de tv, maar dan beleef ik altijd meer afstand dan nu. Top hoor!
2
0

Een echt paradijs! Een verademing om zo te worden ontvangen zonder dat er direct iets van je wordt terug verwacht. Waar worden de auto's gekocht en hoe zit het met kleding en andere gebruiksvoorwerpen? Zijn daar wel winkeltjes voor? Enne, Dave, van Dansez maintenant?
3
0

Frans Veldman
Op de grotere eilanden Hiva Oa en Nuku Hiva is wel het een en ander zoals kleding te krijgen. Auto's zullen ze wel op Tahiti bestellen, iedere maand vaart er een boot langs alle Polynesische eilanden en daarmee worden onder andere inderdaad auto's verscheept. Oh en Dave is een Australier, geen internationale beroemdheid of zo.
0
0

Bedankt dat jullie onbewust al gedeeltelijk onze reis aan het uitstippelen zijn. De informatie en goede beschrijvingen zijn goud waard.
2
0

Ilona Kooistra
Leuk om te horen Rick!!! Wanneer vertrekken jullie en voor hoelang?
0
0

Dat kan helaas pas over een paar jaar. Ik ben nu een boot aan het (ver)bouwen om op te gaan wonen en later te varen. Maar zoals gezegd jullie geven belangrijke informatie voor onze toekomstige plannen. Twee jaar geleden heb ik de Omweg nog op Tenerife zien liggen. Gelukkig is die aardig opgeknapt!
1
0

Ilona Kooistra
Wauw, heb je Omweg toen gezien? Zo zie je maar weer, straks ben je zelf degene die zulke dingen meemaakt (als hart onder de riem, ik weet dat het niet altijd gemakkelijk is om te werken aan een bootproject). Een goed vooruitzicht doet wonderen in je motivatie he. Dat was voor ons ook zo! Succes en geniet ook van het nu, dat klussen maakt dat je het straks allemaal extra waardeert :-)
1
0

Bedankt dat jullie onbewust al gedeeltelijk onze reis aan het uitstippelen zijn. De informatie en goede beschrijvingen zijn goud waard.
0
0

Frans en Ank Veldman
Wat WEER een mooie ervaringen ; geweldig dat er zo'n mensen bestaan ; altijd blij,altijd gul,altijd gastvrij! Jammer om daar weg te gaan om jullie reis te vervolgen! De foto' s zijn ook weer veelzeggend !mooi en kijken uit naar het volgende verslag.
4
0

contact