Inloggen

De Markiezen deel 2 Het, of in ieder geval Een Paradijs!

Fatu Hiva, baie des Vierges
Fatu Hiva, baie des Vierges
©
Fatu Hiva, Baie des Vierges

De Markiezen daar zijn we -ondanks hele hoge verwachtingen- heel erg positief verrast over. Het paradijs bestaat! Het is ruig, groen, warm qua klimaat en warm qua mensheid, opgeruimd en netjes, zonder echte armoede, puur en eerlijk, een land met bananen en vele andere tropische vruchtenbomen en basilicum en pepertjes als onkruid. Hadden we dat maar in Nederland, in plaats van de zuring en brandnetel.

In Markiezen deel 1, kwamen we na een maand op de zee aan in Hiva Oa en waren we bij het eilandje Tahuata gebleven, bij het dorp Hapatoni waar we heel goede herinneringen aan hebben overgehouden. Na Hapatoni komt nu Fatu Hiva. Dit eiland staat hoog op ons lijstje 'must see', hier wilden we eigenlijk aankomen na de lange oversteek van de Pacific. Ben Rutte beschreef het eiland en de baai heel beeldend in zijn -erg prettige en goed geschreven- boek 'Dat nemen ze je nooit meer af!'. Ben signeerde dat boek voor ons na zijn presentatie op de Hiswa en schreef erin "Wegwezen!". Het is een laatste zetje geweest voor ons om de stap te zetten, een droom te verwezenlijken en het gewoon te DOEN. Wegwezen, niet wachten, er zijn altijd 100 redenen om iets uit te stellen maar we kennen allemaal de uitspraak 'van uitstel komt.... juist, afstel. Problemen zijn er om oplossingen voor te verzinnen en zo komen ook wij uiteindelijk aan op het magische Fatu Hiva....

Fatu Hiva

Vissen vanaf Omweg
Vissen vanaf Omweg
©
Fatu Hiva, Baie des Vierges
De baai zit vol vis en het duurt niet lang voordat we ons avondmaal opgevist hebben. Prachtige baai, of niet..?
Waterval in de jungle
Waterval in de jungle
©
Fatu Hiva
Midden in de jungle is daar ineens onze eerste zoetwaterbron sinds maanden.

Vanochtend zijn we heel vroeg vertrokken uit Hapatoni zodat we langzaam zeilend in de lichte wind, zonder de motor te hoeven gebruiken, ruim voor het donker aan kunnen komen in de Baie de Vierges op Fatu Hiva. De mooiste baai van de Markiezen zegt men (niet alleen Ben). Zou het zo zijn...? We zitten met spanning te wachten tot we dichterbij komen, jaren hebben we hier naar uitgekeken. Dan kan het alleen maar tegenvallen, toch? Maar dat doet het niet. Het is prachtig, een werkelijk mooie baai. Rotspilaren met mooie warme kleuren torenen statig uit de zee omhoog. Geitjes klimmen op de onmogelijk steile hellingen, palmbomen versieren de rotsen en groeien daar waar dat eigenlijk helemaal niet kan. Op de achtergrond zie je de kloof en de imponerende bergen die volledig begroeid zijn. Het is een prachtig gezicht. Als wij hier aankomen is de zee kalm en liggen we rustig in deze baai maar dat is vaak anders, golfslag is een bekend probleem hier maar wij hebben geluk.

Er is hier een waterval, Ben beschreef het zo mooi; zijn Annemiek stond met haar zongebleekte lange blonde haren in haar zongebruinde huid onder de waterval, het was het perfecte Fa-reclameplaatje.

Als ze nou stoere zongebruinde mannen met een sexy baardje als Fa-reclame zouden gebruiken, zou Frans nu het perfecte plaatje zijn. We zijn bij de waterval en het is heerlijk om onszelf onder te dompelen in het frisse zoete water. De route hier naartoe is erg mooi en onderweg kwamen we een aantal lokale mensen tegen met wie we een leuk gesprekje aanknoopten. Dames wilden vruchten ruilen tegen parfum en lippenstift en dergelijke en een man wilde ons limoenen geven voor niets. Hij is blij om wat gewicht kwijt te zijn denk ik, hij heeft een loodzware tas met limoenen mee die later vandaag met het bevoorradingsschip mee gaan en in Tahiti worden verkocht. We nemen twee limoenen aan, niet meer want we zijn nog helemaal volgeladen met fruit uit Hapatoni. "Oh en hebben jullie misschien hele grote of hele kleine vishaakjes en willen jullie dat ruilen tegen ander fruit, of honing, ik maak zelf honing" zegt hij in het Frans. Nou haakjes ruilen tegen honing, dat willen we wel! We spreken af morgen langs te komen en geven hem een stuk of 8 mooie haakjes en zeggen dat hij maar moet kijken wat hij ervoor wil geven. We krijgen meer dan een halve liter pure honing EN papaya's en sinaasappels. Goede deal, iedereen blij!

Nog even langs Tahuata en Hiva Oa

Hanamoenoa
Hanamoenoa
©
Tahuata, Hanamoenoa(Bekijk op de kaart)
Deze ankerplaats heeft een mooi strand en helder turquoise water met veel vissen en schildpadden!

Na vijf heerlijke dagen op Fatu Hiva zeilen we weer terug naar Hapatoni op Tahuata en hebben daar een waanzinnig interessante en gezellige dag en avond met Tii. We geven hem een sinaasappel zodat hij de zaadjes kan gebruiken om hier ook sinaasappelbomen te planten. Die groeien momenteel gek genoeg alleen op Fatu Hiva... Hij vraagt of we willen blijven tot en met zaterdag, dan is er een groot feest, dansen, zingen, eten gemaakt door de dorpelingen, helemaal gratis en voor niets. Erg aanlokkelijk en we willen heel graag maar we weten dat we eigenlijk niet langer kunnen blijven, we zijn hier al heel lang geweest en er is nog zoveel te zien. Jammer! We nemen afscheid en hopen hem en de andere lieve mensen van Hapatoni ooit weer terug te zien!

De volgende ochtend varen we om zes uur weg van de baai waarvan we zo zijn gaan houden en waar het meestal heerlijk rustig is met weinig andere boten. Het doel vandaag is om naar de bekendste en populairste baai van Hapatoni te gaan; Hanemoenoa. Volgens Hiscock de mooiste baai. Nou eerlijk is eerlijk, visueel bekeken is dit een mooiere baai. Prachtig wit strandje en omdat er een wit strand is en de baai ondiep is, is het water mooi turquiose gekleurd en net zo helder als de baai ten noorden van Hapatoni. Maar er wonen geen mensen en het is stikdruk (nou ja, er liggen 7 anderen). Het snorkelen is wel erg mooi en dat doen we dan ook graag een paar uur. Daarna vertrekken we naar het noorden van Hiva Oa, Hanamenu. Het water is hier ondoorzichtig en bruin maar de baai is leuk om te voet te verkennen.

Ua Huka

Kaalgegeten door loslopende paarden en geiten!
Kaalgegeten door loslopende paarden en geiten!
©
Ua Huka(Bekijk op de kaart)
Dansoefening
Dansoefening
©
Ua Huka, Vaipaee
In een grote loods zonder buitenmuren maar met dak, wordt vrolijk geoefend voor de dansuitvoeringen in de maand juli. Wat schetst onze verbazing? Niet alle dames hebben een goed gevoel voor ritme! Wij dachten dat alle vrouwen hier kunnen dansen en dat alleen wij witte mensen dat lang niet allemaal kunnen.

Dit eiland heeft meer geiten en paarden dan mensen en volgens de pilot is het totaal kaalgevreten. Er is een 'invisible bay' die volgens de pilot zo wordt beschreven: "Vaipaee is een extreem smalle kloof met hoge steile zwarte bergen die loodrecht vanuit de zee omhoog rijzen. De golven breken woest op de rotsen en de ingang kun je bijna niet zien en het ziet er vervaarlijk uit. Achter de witte brekers vind je een erg smalle, imponerend steile maar rustige baai." De beschrijving trekt ons aan maar eerlijk gezegd is het allemaal veel minder spannend dan werd beschreven. Toch hebben we hier een leuke tijd. Het is echt heel erg anders dan de vorige weelderig begroeide plekken die we zagen. De rotsen zijn zwart en er groeit nauwelijks iets, inderdaad vreten wilde geiten en paarden het volkomen kaal! Er zijn in het kleine dorpje een paar supermarktjes en een kerk. De mensen zijn weer erg vriendelijk en we mogen kijken bij een dansoefening. Ze oefenen voor de maand juli, waarin er op ieder weekend groots feest is. Het feest stamt af van de Franse 14 juli maar hier in de Markiezen maken ze er een hele maand feest van :-) De mannen doen een sexy en stoere Haka-dans.

Nuku Hiva

Uitzicht op de baai van Taiohae
Uitzicht op de baai van Taiohae
©
Nuku Hiva, Taiohae(Bekijk op de kaart)
Je ziet maar een heel klein deel, de baai is enorm groot maar wel heel mooi. Op de voorgrond (achter de palmboom links), staat een huis en het groen is de bijbehorende tuin. Leuk optrekje.
Frankrijk maar dan anders!
Frankrijk maar dan anders!
©
Nuku Hiva, Taiohae
In de hoofdstad. Let op de bananenbomen op de achtergrond. De 'stad' barst van de fruitbomen, ook broodvruchtenbomen staan hier erg veel.

Het hoofdeiland van de Markiezen is Nuku Hiva. We hebben internetwerk en dat kunnen we hier goed doen in de hoofdbaai van de hoofdstad; Taiohae. Bij 'hoofdstad' denk je waarschijnlijk aan drukke straten, veel mensen, verkeer, winkeltjes, veel geluiden en gillende sirenes? Stel dat plaatje maar bij als je denkt aan de 'hoofdstad' van de Markiezen! Er zijn weinig straten (maar ze zijn wel van beton en niet meer van zand), weinig mensen, niet veel verkeer en dat wat er rijdt, rijdt rustig en zonder uitzondering zijn het 4x4's. Er is nauwelijks verlichting, niet veel winkeltjes maar wel een vrolijke sfeer en er is niet veel en al helemaal niets toeristisch te koop. Mensen zijn ontspannen en vriendelijk maar wie zou dat niet zijn in zo'n omgeving...! De baai is enorm groot maar is toch heel mooi groen en aantrekkelijk.

Ik verbaas me er telkens over hoe weinig vervuiling hier is. Letterlijke vervuiling (afval op straat), dat vind je hier helemaal niet maar ook bouwvervuiling vind je hier niet. Hoe mooi de zee ook is en hoe mooi imponerend en groen begroeid de eilanden ook zijn (en hoe graag mensen hier zouden willen wonen -zou je dan toch denken??), de kustlijn is puur en ongerept. Het is hier nog heel anders dan in zoveel delen van de wereld, hier zijn de kustgebieden niet vervloekt met grote gebouwen die zich als schimmel in een warm klimaat uitspreiden. Hier in de Markiezen is het puur en mooi. Zelfs op het hoofdeiland -waar we nu zijn- is geen (bouw)vervuiling, zelfs niet in de hoofdstad. En als je 's avonds in de hoofdstad over straat loopt valt het op dat er gewoon echt nauwelijks verlichting is en je een zaklamp nodig hebt als de maan niet schijnt'!

Paarden grazen langs de straat
Paarden grazen langs de straat
©
Nuku Hiva, Taiohae
Het is in heel de Markiezen normaal om paarden (aan een touw) langs de weg te laten grazen. Dit is in de 'hoofdstad' en deze vormt geen uitzondering op de gewoonte.

Het internetten is nog lang niet klaar helaas en we kunnen lang niet genoeg van het prachtige eiland genieten. Een ding dat we zeker willen doen is het lopen naar de op twee na hoogste waterval ter wereld. Daarvoor moeten we naar de (internetloze) baai Taioa. We varen weg uit de baai van de hoofdstad Taiohae, de dinghy slepen we achter de boot aan omdat we maar vijf mijl verderop gaan. We zijn later vertrokken dan de bedoeling was omdat de gasfles later klaar was dan was afgesproken. We zitten daardoor in een dilemma, gaan we wel of niet?? "We kunnen het nog redden als we NU vertrekken en mocht er iets erg tegenzitten, dan kunnen we gemakkelijk en veilig weer terug naar waar we vandaan kwamen" zeggen we vrijwel in koor tegen elkaar. Oke, beslissing genomen dus, we gaan. We willen die op twee na hoogste waterval van de wereld morgen met eigen ogen gaan bekijken! En daarom zijn we nu hier, zenuwachtig omdat het snel donkerder wordt en we gaan niet in het donker een onbekende ankerplaats op. Links van me zie ik een donkerder wordende oceaan met in de verte op 35 mijl het eiland Ua Pou ("wapoo"). Rechts van ons zijn brekende golven op een mooie rotskust. Het regent dikke druppels tropisch water en de zwarte lucht maakt het er ook niet lichter op. Maar gelukkig klopt de berekening en we varen net op tijd langs de witte brekers van de ingang van de baai. Wat een prachtig beschut plekje en we hebben geluk, er zijn bijna geen andere boten dus er is ruimte genoeg om ons anker te laten vallen in deze mooie baai. Het dorpje is vanaf de ankerplaats niet zichtbaar, dat ligt net aan de andere kant van een rots en achter een groene weelde aan een rivier. Vanuit de ankerplaats zien we een wit zandstrandje met wuivende palmbomen, steile groen begroeide berghellingen en dat ligt hier allemaal aanlokkelijk te zijn maar dat moet tot morgen wachten. Nu een sundowner om te vieren dat de vijf mijl goed zijn gegaan en morgen voor dag en dauw -die uitdrukking is niet erg gepast; er is hier geen dauw!- de dinghy in, de rivier op en aan de wandeling naar de waterval beginnen. Het is dik 2,5 uur heen en 2,5 uur terug en mijn haren moeten gewassen dus de shampoo gaat mee, weer eens wat anders dan haren wassen in de zee zoals ik de laatste 8 maanden gewend ben om te doen...

Taioa is een dorp zonder toegangsweg. De enige manier om er te komen is via de zee (en daarna een stukje rivier), of wandelend. Het is zo'n 3 tot 4 uur lopen naar het dichtstbijzijnde volgende dorp. Vroeger was deze vallei behoorlijk druk bewoond maar nu zijn er nog maar 21 mensen die hier wonen.

Wandeling naar de twee na hoogste waterval ter wereld

Vanuit de zee met de dinghy de rivier op
Vanuit de zee met de dinghy de rivier op
©
Nuku Hiva, Taioa(Bekijk op de kaart)
's Ochtendsvroeg peddelen we in serene rust de rivier van Taioa op. De monding van de rivier was spannend maar daarna werd het zo kalm als je op deze foto ziet.. Een prachtige vallei, van begin tot eind.

Frans, opstaan! Ik maak hem om vijf uur wakker, we eten een ontbijtje in de kuip, doen net alsof het gewoon is dat we uitzicht hebben op kokospalmen op een wit strand, pakken onze spullen en stappen om zes uur in de dinghy. We zijn op zoek naar de ingang van het dorp. Er loopt een rivier langs het dorp en het is best spannend om die op te varen omdat het water ruig is op de grens van zoet en zout en daarnaast nogal ondiep is. We doen heel voorzichtig en dat is maar goed ook want we horen later van twee anderen dat ze hun propeller kapot hebben gemaakt. Wij gebruiken onze peddels en gaan al raftend de langzaamstromende rivier op. Als we uitgestapt zijn, de dinghy vastgelegd hebben en nog bewonderend om ons heen kijken hoe mooi de vallei is, horen we ineens wild geblaf en komen er drie honden op ons afgestormd. Eentje -de grootste- sleept een lange gebroken ketting met zich mee. Slik. Gelukkig blijken de honden alleen maar heel vrolijk te zijn en zin te hebben in een wandeling! Iedereen is hier gastvrij in de Markiezen, zelfs de honden ;-) Het is ontzettend grappig dat we ineens drie honden aan het uitlaten zijn. Ze doen hun behoeftes en rennen vrolijk heen en weer en blijven in onze buurt. Dan komen we twee andere honden tegen maar deze keer is er een vrouw bij. Het is Monette. Ze spreekt ons aan en vraagt of we na de wandeling zin hebben om te komen eten misschien? Bien sure! Ze drukt ons op het hart heel erg goed uit te kijken voor vallende stenen en kokosnoten. Jaja, we weten allang dat die Fa-reclames niet zo verstandig zijn; je weet nooit of er uit zo'n waterval behalve water ook niet iets harders mee naar beneden komt. En op de vraag of er hier veel mensen omkomen door vallende kokosnoten komt het laconieke antwoord "eentje maar"...

Frans en Stip in het magische woud
Frans en Stip in het magische woud
©
Nuku Hiva, Taioa
De wandeling van circa 2,5 uur naar de waterval is vrijwel geheel in de schaduw en voert door wisselende landschappen.

De wandeling voert ons door de vallei die vrij breed begint en eindigt in een smalle kloof met spectaculaire verticale rotsen. Alles is begroeid en we lopen heerlijk in de schaduw. Na een poosje zijn we twee van de drie honden kwijt. De derde is een heel aanhankelijk hondje met ogen die een grote liefde en trouw uitstralen en loopt keurig met ons mee, dolgelukkig bij ons te zijn. Bij de rivier begint ze te piepen en we laten haar volkomen vrij maar als wij onze schoenen uit hebben gedaan en de snelstromende rivier doorwaden, gaat ze toch dapper mee en is ze weer helemaal in haar nopjes. We noemen haar Stip en zij is vandaag onze hond.

Tijdens de tocht zien we veel herinneringen aan vroeger, er zijn nog veel paepae's te zien, de natuurstenen fundering waar men vroeger huizen op bouwde. Het grootste deel lopen we door bossen en af en toe is er een heel mooi uitzichtpunt waarbij je goed zicht hebt op de werkelijk spectaculaire rotspartijen en van afstand kunnen we de waterval al bewonderen. Het smalle natuurpad slingert door de kloof die steeds nauwer wordt. Stip schijnt de weg te weten en rent vaak voor ons uit, maar iedere keer wanneer we de rivier weer moeten oversteken is ze het spoor ineens ruim van te voren kwijt en lijkt duidelijk teleurgesteld wanneer wij doorhebben dat we weer ergens de rivier moeten oversteken. We komen dichter en dichter bij de waterval en de kloof wordt steeds smaller en de wanden steeds steiler.

Oeps
Oeps
©
Nuku Hiva, Taioa
Verse kraters van versgevallen stenen. Dit bedoelde Monette dus, toen ze zei dat we op moesten passen voor vallende stenen. Maar de kliffen zijn 600 meter hoog, en we bevinden ons niet aan de zijkanten maar zo goed mogelijk in het midden van de vallei, hoe moet je hier oppassen voor de vallende stenen?? Best gevaarlijk hier dus we blijven niet lang. @aankomende cruisers: ga NOOIT terwijl het regent. Gisteren kwam de regen met bakken uit de hemel en dit moet de reden zijn geweest dat het er hier nu als een slagveld uitziet met de vele verse kraters.

Ineens is er midden in het pad een krater. Jeetje wat is hier gebeurd? De grond is vers omgewoeld, planten liggen ondersteboven, boomtakken zijn geknapt en de krater ligt bestrooid met verse splinters hout en verbrijzelde stenen. Stenen! We kijken omhoog en zien de 600 meter hoge rotswand over ons heen overhellen. Overal om ons heen zien we verse kraters en grote rotsblokken met verse breukvlakken. Het heeft de dag ervoor gestortregend en dat heeft kennelijk veel losgemaakt en het ziet er levensgevaarlijk uit. Dat was dus wat Monette bedoelde toen ze waarschuwde dat we moesten uitkijken voor de stenen! Loop hier nooit terwijl het regent zou ik zeggen, echt levensgevaarlijk. En eh, uitkijken voor vallen rotsblokken, hoe doe je dat? En wat doe je als er zo'n rotsblok naar beneden komt? Afweren heeft niet zo zin en snel opzij springen is door de dichte begroeing ook niet zo voor de hand liggend. Het is nog maar een klein eindje naar de plek waar de waterval neerkomt en we besluiten dit stukje heel snel te doen. Eerlijk gezegd valt de waterval op de plaats zelf nogal tegen. De waterval zelf is niet toegankelijk nu. Het water in de poel bij de waterval is dikbruin en er ligt een enorme berg naar beneden gevallen takken voor de ingang. Als we proberen dichterbij te komen, zien we een valwind en maken we snel rechtsomkeert, het is honderden meters hoog en het zou ons niets verbazen als er nog wat stenen loszitten die bijna vallen. Jammer van het haren wassen, dat moet dan maar in de rivier.

Steile kliffen
Steile kliffen
©
Nuku Hiva, Taioa
De kloof wordt steeds smaller en smaller en hier zijn we bijna bij het einde, dit is de plek waar ook de foto met de versgevallen stenen gemaakt is. Torenhoge rotswanden rondom.
Monsterlijk grote slang
Monsterlijk grote slang
©
Nuku Hiva, Taioa
Oke, het is geen slang maar als ik zeg dat hij zo dik is als Frans zijn kuit, overdrijf ik niet en ik denk dat hij zelfs eens stuk dikker was. Zijn formaat in combinatie met zijn erg opdringerige, niet-natuurlijke gedrag en het feit dat hij zich op slechts een paar cm van mij bevond, liet mij gillen als een speenvarken. Shame on me en stom want het bleek een lief dier te zijn en het arme dier heeft zijn uiterlijk gewoon niet mee...

We maken dat we wegkomen uit het enge gedeelte met alle verse kraters en besluiten bij de rivier ons broodje te gaan eten. Heel gezellig met zijn drieen op een rots, Frans, Stip en ik. Frans en ik lekker met onze voeten in het koele water. Stip heeft geen zin in een broodje en laat het in de rivier vallen. Even later schrikt Frans zich rot omdat ik als een achterlijke begin te gillen. Er is een hele dikke slang van een meter lang die op ons af komt zwemmen!!! Hij is zo dik als Frans zijn kuit en zijn kop is nog wat dikker en hij oogt gemeen met valse kleine oogjes en een grote bek vol scherpe tanden!!!! Ik zit gevangen, Frans en Stip zitten in de weg, ik kan kan nergens heen en zit op maar een paar cm van het vervaarlijk uitziende beest af. Hij gedraagt zich echt helemaal niet normaal, hij doet opdringerig en het lijkt net alsof hij ook op de steen wil komen. Mijn voeten vliegen het water uit en ik ga gauw staan. Frans lacht zich rot maar is net zo bang en is ook gauw opgestaan. Zelfs Stip vindt het eng en staat met haar staart tussen de poten te kijken naar het rare glibberige slangbeest... Lekker dan, we moeten nog driemaal de rivier oversteken en dat beest blijft hier maar rondjes zwemmen. Nu ben ik nog zo dom ook om hem te gaan voeren want dat is zo leuk..... Hij blijkt dol te zijn op brood en komt er met opengesperde grote bek zelfs half het water voor uit. Maar ja, nu wil hij dus echt niet meer weg en wij moeten nog oversteken... Ondertussen worden we lekgeprikt door de muggen die ons ook gevonden hebben en die niet onder de indruk zijn van onze (verouderde?) deet-lotion. We moeten weg, nu. Maar dat monster is hier nog en zwemt rondjes waarbij hij vaak met zijn bek wagenwijd open probeert ieder voorbij drijvend blaadje of het soms eetbaar is. Frans gooit een klein steentje zachtjes op zijn rug en wauw, dat heeft een geweldig effect, hij schrikt en zwemt met een enorme plons weg. Ik bewapen mezelf gauw met drie stenen in mijn ene hand, in mijn andere mijn schoenen en steek de rivier over. Tsjonge jonge, dat voelt wel anders nu zeg, nu we net gezien hebben wat hier woont. Haren wassen moet dan toch maar gewoon weer in de zee.

Eten bij Monette
Eten bij Monette
©
Nuku Hiva, Taioa
Een verrukkelijke lunch bij Monette, ze staat op de achtergrond en is bezig met de laatste voorbereidingen. De kamer heeft geen ramen (het zijn gewoon gaten in de muren) en kijkt uit op Monette's ongelooflijk mooie tuin.

De hele route teruggelopen en driemaal de nu 'enge' rivier overgestoken, komen we terug bij het startpunt en wacht de sympathieke Monette ons op met een verrukkelijke lunch. Deeg in een heerlijke kokossaus, salade van geraspte groene papaya (wat een veelzijdige vrucht!) met een super lekkere soya-knoflooksaus, poison cru die echt heel erg goed en zacht is in een kokossaus en gebakken bananen. Het is genoeg voor zes personen en wat we niet op kunnen pakt ze voor ons in bakjes in zodat we nog twee dagen heerlijk te eten hebben. Deze keer is het overigens niet gratis, ze vraagt er 1500 Polynesische Francs voor per persoon (zo'n 12 euro). Het is anders dan we eerder gewend waren maar we zijn blij dat ze er iets voor wil hebben want dit is echt teveel om zo aan te nemen. We zijn ook op het hoofdeiland en dat maakt verschil; we zien ook dat het fruit op Nuku Hiva verkocht wordt in plaats van (alleen maar) weggegeven of geruild. Ze wilde trouwens ook graag ruilen voor een lange broek maar die heb ik helaas niet extra meegenomen. Oh en Monette moet lachen om ons verhaal over 'dat enge beest', het blijkt een vriendelijke morene te zijn die door de gidsen wordt gevoerd en zich daarom zo onnatuurlijk opdringerig gedraagt. Het arme dier kan er ook niets aan doen dat hij zo lelijk is en er zo gevaarlijk uitziet he.

Nadat we weer terug zijn gevaren naar de hoofdbaai en de belangrijkste internetzaken hebben afgehandeld, vertrekken we naar het laatste eiland op ons lijstje van Markiezen. Ua Pou. Word je inmiddels al gek van de Ua's, Hiva's en Nuku's in de namen van de eilanden? Wij raken af en toe de kluts wel kwijt.

Ua Pou

Ua Pou, Hakahetau
Ua Pou, Hakahetau
©
Ua Pou, Hakahetau(Bekijk op de kaart)
De pilaren die je ziet zijn gestolde lava, de berg die eromheen zat is verdwenen en alleen de gestolde lava is nog zichtbaar.

Wederom vertrekken we vroeg zodat we ruim voor het donker in Ua Pou, baai Hakahetau aankomen. Hier kunnen we 1 dag blijven en daarna is er een goedweersgat met rustige maar niet windstille omstandigheden naar de Tuamotus, een kans die we niet kunnen laten schieten want menig cruiser ervaart hier verschrikkelijk weer met harde wind en veel onweer of ligt dagenlang te dobberen zonder wind. "Hey, ligt daar niet Plastik Plankton?" vraagt Frans aan mij. Weten jullie nog, van die grappige radiostem met dat Duitse accent? Het blijkt zo te zijn en het is een hartstikke leuk stel. Verder is deze baai verlaten. Ergens niet vreemd want er staat veel swell maar wij vinden dat juist erg prettig in de voorbereiding op de aankomende overtocht van vier dagen naar de Tuamotus; het bereidt je lichaam voor op de bewegingen zodat je minder kans hebt op zeeziekte. De baai is erg bijzonder met het uitzicht op een aantal hele hoge loodrechte rotspilaren. Het blijkt gestolde lava te zijn, dus de binnenkant van dat wat ooit de vulkaan was! De lava die omhoog kwam was blijkbaar erg hard en de omliggende vulkanische berg is door erosie verdwenen waardoor alleen de binnenkant nu nog zichtbaar is. Een bijzonder effect!

Omdat de Markiezen een paradijs zijn met hun eetbare vruchten die overal als onkruid groeien, en de Tuamotus een tegenpool zijn (daar willen vrijwel alleen kokospalmen groeien), willen we hier volladen met vers fruit. Tijdens onze wandeling door het dorp komen we Jean Louis tegen, een goedlachse vriendelijke vent die gisteren al breeduit grijnzend langs kwam varen in zijn houten kano. Hij zal voor fruit zorgen zegt hij en we spreken af voor over een paar uur op het dorpsterreintje bij de zee.

Het dorpsterreintje is erg mooi en heeft tafels met banken onder een boom. Er staat een lekker briesje, uitzicht op zee en we kunnen in de schaduw zitten. Niet slecht! We besluiten om hier op de laptop te gaan lezen in de Tuamotus Compendium. Dat we morgen gaan staat al vast maar ehm precies 'where are we going' moeten we nog beslissen.

Gezellige mensen
Gezellige mensen
©
Ua Pou, Hakahetau
Jean Marc rechts op de foto, Frans in het midden. De man links is heeft iets teveel gedronken. Zijn wijnglas bestaat uit het jampotje dat je op de voorgrond ziet.

Er komen dorpelingen aan die ons vriendelijk groeten en in de buurt gaan zitten en allerlei eten mee hebben genomen. Een gezellig etentje met familieleden en vrienden. We bedanken zo vriendelijk mogelijk als ze ons vragen of we ook iets willen maar ze accepteren het niet. Een voor een komen ze erbij zitten en we krijgen heel vriendelijk een bord voorgeschoteld. Het bord bevat een lekkere papayamix en daarnaast onder andere stukken rauwe vis, met graten en huid en al, totaal onbereid. Geen saus. Rauwe, in een paar stukken gesneden vis. Euh niet helemaal onze smaak heel eerlijk gezegd maar ja gastvrij en aardig is het wel! Frans is gelukkig lief en neemt het allergrootste deel voor zijn rekening en deelt onopvallend 'de graten' met een straathond. Een van de mannen is Jean Marc en het toeval wil dat hij Cyril kent! Zelf maakt hij dezelfde soort sieraden. Hij nodigt ons uit om morgenavond bij hem te komen eten maar helaas moeten we dit afslaan omdat we vertrekken. Jean Louis komt ondertussen met een kruiwagen vol fruit aanzetten. We vragen wat hij ervoor wil hebben en het antwoord is 'vier bierjes?'. Goede ruil wat ons betreft! Twee enorme kammen met bananen, heel veel pompelmoezen, meloenen, enzovoorts en al met al zeker 40-50 kg!!

Het wordt gewoon voor ons, we raken eraan gewend maar als ik dan terugdenk aan Nederland -of eigenlijk welk ander land waar ik ooit geweest ben ook-, dan is het echt heel abnormaal dat mensen zo gul zijn. Hoe logisch is het dat een familie die lekker zit te eten in de buitenlucht hun eten deelt met buitenlanders? Hoe groot is de kans dat je -na een uurtje gezellig gekletst te hebben- geheel belangeloos wordt uitgenodigd door je gesprekspartner voor een etentje de volgende dag? Wolfgang, van Plastik Plankton, was ondertussen in het dorp en werd daar ook uitgenodigd om mee te doen met een barbecue. Wat een bijzonder land is dit. Of zegt het meer over onze eigen niet zo sociale cultuur en is dit juist normaal...?

Oeps, haai gevangen
Oeps, haai gevangen
©
Ua Pou, Hakahetau
Haaien zijn heilig wat ons betreft omdat ze wereldwijd teveel gevangen worden en hun aantal teveel onder druk staat. We willen geen haai vangen! Het vlees is ook nauwelijks te bewaren omdat haaien geen urinebuis hebben en hun urine via hun hele lichaam uitscheiden. Hoe goed je het ook spoelt, de volgende dag ruikt het naar ammoniak. Deze blacktip floept gelukkig van het haakje af.

's Avonds proberen we nog even een vis te vangen met het overgebleven visafval. Frans waarschuwt me: "niet zo groot, dan vang je een haai!" Ik eigenwijs as usual en even later hebben we een heuse haai aan de lijn. Hij ontsnapt gelukkig en we houden het vissen maar voor gezien, eten een stuk brood en gaan vroeg naar bed zodat we de volgende ochtend vroeg naar de Tuamotus kunnen varen. Spannende reis, spannende bestemming. Hier zijn ontelbaar veel schepen de riffen opgevaren en verloren gegaan.

Volgeladen met fruit
Volgeladen met fruit
©
Ua Pou, Hakahetau
Twee grote kammen bananen hangen buiten, stevig vastgebonden zodat ze niet heen en weer kunnen slingeren. Tuamotus here we come!

De bestemming is Raroia hebben we bedacht. Een atol met een relatief gemakkelijke ingang, een klein dorp op 1 eilandje en verder onbewoond, zeer helder water, veel haaien en ander onderwaterleven, talloze mooie eilandjes met palmbomen en witte strandjes en het is de plek waar de beroemde Kontiki gestrand is. We vertrekken uit de Markiezen met pijn in ons hart, we zijn echt gaan houden van de lieve mensen en prachtige natuur maar we hebben ook heel veel zin in het volgende avontuur. Tuamotus here we come!



Er zitten al behoorlijk wat foto's in deze pagina, maar desondanks ontbreken er nog veel. Daarom hier nog een fotoserie:

Dag Markiezen!


Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


Zo dan Frans en Ilona, wat een schitterende foto's weer, sprookjesland hebben jullie ontdekt! Heel leuk geschreven blog, heerlijk genieten! Wij genieten mee!! Lieve groet uit zonnig Portugal!
2
0

Ilona Kooistra
Hey Wil, dank je wel! Wel raar hoor, dat het leven zich op meerdere plekken afspeelt...
0
0

Ik ben afgelopen zaterdag bij Thomas de zoon van Frans langs geweest. Alles is in orde. Frans en Ilona zijn op Haiti bezig met noodzakelijk onderhoud aan hun zeilschip. Straks moeten ze hun reis tenslotte over de Indische oceaan vervolgen en dan moet hun schip wel helemaal in orde zijn.Ze zullen er binnenkort wel zoals gebruikelijk uitgebreid verslag van doen.
1
0

Het is nu 14 dagen geleden dat Frans via de timeline heeft gemeld onderweg te zijn naar Tahiti. Op mijn e-mail, die hij op de kortegolf kan ontvangen, heb ik nog geen reactie ontvangen. De kortegolf apparatuur kan defect zijn gegaan. Maar op Tahiti zal toch wel internet mogelijk zijn. Kortom, ik maak mij een beetje ongerust. Misschien heeft Thomas of iemand anders op een andere manier contact gehad dan hoor ik dat graag.
1
0

Ilona Kooistra
SORRY!!!! We zijn helemaal vergeten om het berichtje te versturen dat we aangekomen zijn in Tahiti.... Weet je dat ik ook al bijna ongerust was dat jij niks had geschreven bij de reacties? Hihi, je reageert altijd, vandaar... (maar dat is geen verplichting hoor!!) Dit bericht van jou zie ik nu pas helaas... Anyway, dank voor je betrokkenheid :-)
0
0

Geweldig verhaal weer. Dank dat we zo met jullie mee mogen genieten van de reis. Ook de dagverslagen geven een mooi beeld van het leven aan boord.
1
0

Het houdt maar niet op, wat een prachtige natuur! En wederom een heel leuk verhaal met prachtige foto's!
1
0

Wat prachtig mooi daar.Prachtig foto's en mooi geschreven.En dat jullie er zo van genieten,doet ons goed.
2
0

Ilona Kooistra
Dank je pap! (en mam ook!)
0
0

Frans en Ank Veldman
Paradijs! Inderdaad!wij genieten mee.
3
0

Ilona Kooistra
Dank je Ank! Jullie tuin ziet er overigens heel mooi uit zag ik!!Goed gelukt om er meer diverse kleuren in aan te brengen, mooie bloemenpracht :-)
1
0

Heerlijk om te lezen op zondagmorgen bij een kopje koffie. Leuk geschreven weer!
2
0

Ilona Kooistra
Haha ja, zullen voortaan proberen om het op zaterdagnacht te posten ;-)
1
0

contact