Inloggen

St. Lucia en Martinique Niet spetterend het nieuwe jaar in

De Pitons van St. Lucia
De Pitons van St. Lucia
©
Saint Lucia, Pitons(Bekijk op de kaart)
Onderweg naar Rodney Bay varen we langs een veel mooiere plek in St. Lucia; bij deze twee pitons is een baai waar je erg mooi kunt snorkelen. Helaas moeten we doen wat handig is voor het verkrijgen van een nieuwe dinghy: doorvaren naar de drukste plek in St. Lucia en laten we de Pitons rechts liggen.

Dit verhaal schrijf ik terwijl we zeilend vertrekken uit Martinique. Martinique, waar we 12 dagen zijn geweest. 12 dagen wachten, regelen, uitzoeken. 12 Dagen in de benauwde hitte, grotendeels windstil zonder dat we konden zwemmen of andere leuke dingen hebben gedaan, 12 dagen in een drukke haven. 12 dagen wikken en wegen. 12 dagen veel geld uitgeven.

Uiteindelijk duurt het nog zowat een maand voordat dit verhaal online staat, vooral omdat we het zelf een oninteressant zeurverhaal vinden dat ons herinnert aan een minder leuke periode. Je kan dit verhaal net zo goed overslaan, het vervolg is veel leuker!

Als je onze blog volgt, weet je dat we even voor Bequia pech kregen met de val van het hoofdzeil, die bleef midden op de oceaan vastzitten en het zeil kon niet naar beneden dus ik moest op volle zee de mast in en de dagen erop kijken mensen Frans raar aan omdat mijn armen en benen eruit zagen alsof hij me mishandelt. Daarna gaat onze geliefde rode dinghy Opweg op weg richting Panama en neemt onze oude trouwe buitenboordmotor mee. Ons laten ze doodleuk thuis op Omweg. Ik geloof dat Opweg liever op weg is dan steeds maar omwegen neemt, maar helaas moeten we hierdoor nog een veel grotere omweg maken want een dinghy en motor vind je niet gemakkelijk, en een dinghy zoals onze Opweg (een erg goed zeilende Tinker Traveller) is onmogelijk te vinden.

We besluiten om naar Martinique te gaan omdat hier de meeste kans is om een geschikte nieuwe dinghy+motor te kopen. Omdat het een te grote afstand is om in een daglichtperiode te overbruggen stoppen we in St. Lucia en omdat hier ook het een en ander aan materiaal te koop is, gaan we met de Doyle-gids in de hand op pad naar alle bedrijven die geschikt lijken. We vinden ze allemaal maar de prachtige beschrijvingen in de gids komen niet helemaal overeen met de realiteit. Alle bedrijven die volgens onze gids dinghies verkopen reageren zeer laks en beweren ze niet te hebben (tot we de catalogus laten zien) of schuiven zelf een catalogus voor onze neus "zoek er maar een uit" in plaats van ons te adviseren of een model te laten zien. Ook de mentaliteit in St. Lucia, in ieder geval bij Rodney Bay, is opvallend afwijkend van die op andere eilanden. De mensen lijken hier veel onverschilliger, minder vriendelijk, minder hartelijk, minder behulpzaam. De Caribische charme is hier trouwens ook ver te zoeken. Geen gekleurde huisjes, geen gezellige kleurrijke rommel maar saaie gebouwen en rechte stroken asfalt met veel auto's. Het lijkt hier veel minder arm maar dat de mensen blijer zijn, dat idee krijgen we niet. Later horen we van vele andere cruisers dat ook zij St. Lucia niet leuk vonden dus aan onze minder positieve stemming lijkt het toch niet te liggen ;-)

Eten en gezellige avond
Eten en gezellige avond
©
St.Lucia
Nejat heeft heerlijk gekookt en het wordt een super gezellige avond!

We blijven maar heel kort en zien alleen Rodney Bay en directe omgeving dus wellicht is het op de rest van het eiland helemaal anders, maar deze plek is in ieder geval veel minder gezellige Carieb dan de andere plekken waar we zijn geweest. Op Rodney Bay hebben we nog een ontzettend leuke avond op het schip van Nejat en Melike, een etentje aan boord van hun zeiljacht North mondt uit in een avond lachen, leuke muziek en met zijn vieren dansen over de gangboorden tot een uur of vier 's nachts.

De dag na (ehm, vier uur na) het leuke avondje op North, komt er een rigger, iemand die verstand heeft van de "rigging", wat het hele samenspel van mast, verstaging en zeilvoering is. We hadden gevraagd of hij even wilde kijken of hij misschien de schijven bovenin de mast kon repareren, en wat zijn uurloon is. Kijken wilde hij wel, maar na herhaald vragen over wat de kosten voor het kijken zouden worden kwam alleen maar als antwoord dat hij gewoon eerst wilde kijken en dan zou vertellen wat de reparatie zou gaan kosten. Na het kijken zegt hij het niet te kunnen repareren (terwijl hij vooraf beweerde die schijven op voorraad te hebben). En oh ja, deze drie kwartier kijken daar moet hij 200 Amerikaanse Dollars voor hebben. 200 USD is ridicuul! De lonen zijn hier laag en de enige reden waarom ze van die absurde bedragen durven te vragen, is omdat de ARC-rally hier aankomt en de meeste eigenaren van deze boten hebben toch geld teveel en betalen moeiteloos elk bedrag. Nou wij dus niet. Nederlander als ik ben maak ik bezwaar. Ik zeg dat het absoluut oneerlijk is om de dag ervoor te zeggen dat je eerst moet kijken om te zeggen hoeveel het kost en ook geen richtlijn te geven waardoor we hadden kunnen weten dat alleen al in de mast klimmen om te kijken zoveel geld kost en dat hij bovendien al die tijd moet hebben geweten dat hij het toch niet op kon lossen. Dat is oplichting en ik zeg dat hij dat op zijn buik kan schrijven. Ik geef 200 EC (= 1/3 van het gefactureerde bedrag) en meer niet en ik zeg erbij dat dat al veel te veel is -de mensen in Bequia rekenen zo'n 60 EC per uur(!)- en dat hij blij mag zijn. Het wordt, nukkig met een boel gemopper, geaccepteerd en als we even later in gesprek raken met onze Amerikaanse buurman en vertellen wat er is gebeurd, is deze heel erg blij dat we het bedrag geweigerd hebben. Deze 'rigger' staat hier bekend om zijn prutswerk en absurde bedragen. Het werd tijd dat er eens tegengas werd gegeven in plaats van alleen maar met geld wordt gesmeten zegt hij.

We zijn terug in Frankrijk
We zijn terug in Frankrijk
©
Martinique
We hebben op Martinique het gevoel geteletransporteerd te zijn naar Frankrijk :-D Oke, toegegeven, Frankrijk heeft zeker zijn positieve punten hoor, ondanks al mijn gemopper in de tekst; heerlijke wijn, lekkere kaas en stokbrood en alle prijzen zijn op Martinique heel laag in vergelijking tot de zuidelijke Carieb en de supermarkten zijn groot en hebben een heerlijk uitgebreid assortiment!

Donderdag de 31e vertrekken we 's ochtends vroeg in het donker uit Rodney Bay zodat we vroeg in Le Marin op Martinique aankomen en op deze dag nog een afspraak kunnen maken met de riggers aldaar. Vrijdag is het nieuwjaarsdag en in het weekend werken ze niet. Maandagochtend zijn we aan de beurt. De rest van de dag besteden we door lopend een boel winkels af te struinen. Het is ver lopen in de snikhete zon zonder wind. Kijk de borden! Kijk de auto's! Kijk de mensen! We zijn in Frankrijk! Martinique is echt geen Carieb meer. Het is Frankrijk. Wat lijkt het ons saai als je hier aankomt na een oceaanoversteek en dat terwijl zoveel mensen dat doen. Het is wel fijn dat er veel dinghy's zijn en meedenkend personeel. Helaas zijn de meeste die ze hebben liggen heel zwaar en heel duur. We willen graag licht omdat we geen mensen zijn die alleen maar naar plekken gaan waar een dinghy-dock is. We moeten frequent het strand op kunnen en dat betekent dat we hem moeten kunnen optillen om het strand op te slepen. Een dinghy van 50 kg (nog vrij licht) en motor van 45 kg is dan dus echt veel te zwaar als je maar met twee personen bent. We krijgen brochures en prijslijsten mee zodat we in het aankomende weekend uit kunnen zoeken wat we willen.

De Caribbean is voornamelijk Engelstalig gebied. De meeste eilanden zijn voormalige Engelse kolonies, de meeste schepen die er rondvaren zijn Amerikaanse toeristen en de zeilers die uit Europa komen spreken doorgaans ook allemaal Engels. Engels is dan ook de voertaal in heel de Caribbean. Maar in heeeel de Caribbean? Nee, een klein eiland blijft moedig weerstand bieden tegen de Engelse taal en maakt het leven van de passerende boten er niet gemakkelijker op... Het lijkt op de intro van Asterix en Obelix en de gelijkende koppigheid is aanstootgevend. Om kosten te besparen/het gemakkelijk te maken hebben ze op dit Franstalige eiland verzonnen dat je niet inklaart via een ambtenaar achter een loket maar dat je je gegevens invoert op een computer. Handig! Zou je denken? Het gaat natuurlijk met een AZERTY-toetsenbord en de gebruikte taal is uitsluitend Frans en niet instelbaar. Land van registratie? The Netherlands? Nee, foutmelding. Netherlands? Nee, ook niet goed. La Hollande dan? Nee. Oh ja, Pays Bas, natuurlijk, dat wisten we wel. Anderen hebben minder geluk en moeten alsnog naar het loket om te vragen hoe hun land in vredesnaam wordt genoemd in het Frans. Vorige haven. Nou, dat was Rodney Bay in St. Lucia. Nee hoor, dat heet anders in het Frans, zoek maar uit. Het is een klucht, overal mopperende mensen die er geen bal van begrijpen: "What the heck does "dominicile" mean?" Hoor je van anderen dat ze naar het "Office de Tourisme" zijn geweest, maar zelfs daar spreken ze alleen maar Frans. Verwachten ze nou echt dat rondvarende Amerikanen, Turken, Israeliers, etc. allemaal Frans gaan leren speciaal voor dit eiland, of dat het Frans op deze manier alsnog de wereldtaal wordt?

Rum in grootverpakking
Rum in grootverpakking
©
Martinique
Er is een hele stelling(!) met rum in grootverpakking in een supermarkt die niet eens zo groot is :-D

De berichten voor de scheepvaart die over de Marifoon worden uitgezonden -best wel belangrijk zo nu en dan!- worden door alle landen in het Engels uitgezonden en soms in de plaatselijke taal maar dan altijd ook nog gevolgd door de Engelse taal. Zelfs in Spaanstalige landen en die zijn ook niet zo bedreven in het Engels. Maar niet hier. In plaats van de aankondiging "All ships, all ships, all ships" hoor je hier "Appeletoet, appeletoet, appeletoet". Hoeveel procent van de Amerikanen hoort nou dat ze "Appel a tous" zeggen en snapt nog wat het betekent ook? De aankondiging en inhoudelijke boodschap gaan volledig aan de doelgroep voorbij! Zeilende Fransen zijn ,onder niet-Fransen, evenmin populair; ze spreken ongegeneerd iedereen aan in het Frans, ongeacht het land waar ze te gast zijn. Zo loop je bijvoorbeeld op Union Island en kom je een onbekende tegen die je begroet met "Bonjour". Pffff, als het nog teveel moeite is om dan in ieder geval te leren hoe je gedag zegt in het land waar je te gast bent. We lopen toch ook niet over de hele wereld, ongeacht taalgebied of gesprekspartner overal in het Nederlands "goeiemiddag" te bleren? Ook is het voorgekomen dat Fransen enthousiast onze boot benaderden, ons aanspraken, dan ontdekten dat niet elke rood-wit-blauwe vlag een Franse vlag is waarna ze snel weer de aftocht bliezen. Het blijven rare jongens die Fransen!

Saai he
Saai he
©
Le Marin, Martinique
Tsja, dat was het. Niets te zien! Vier geen Oud&Nieuw in Le Marin/Martinique, dat is echt heel erg saai.... Wat dat betreft hadden we op Bequia moeten blijven, daar is ieder jaar een vuurwerkshow waarvan wordt gezegd dat het een kwartier lang genieten is van een echt spektakel!

Nu eerst oud&nieuw vieren! We hebben er zin in en zijn heel benieuwd hoe dat hier zal zijn. Helaas blijkt in Le Marin in Martinique het oud en nieuw te bestaan uit vreten vreten vreten en nog eens vreten (excusez les mots). De Fransen vreten van acht uur 's avonds tot twee uur 's nachts, dat wordt in alle restaurants aangeboden! ALLE restaurants zijn volgeboekt en OVERAL zitten ze te vreten. Er is een restaurant met het terras buiten waar ze dan op zijn minst nog live muziek hebben maar het is saaie, westerse en niet lekker dansbare muziek. Bovendien is het publiek dat er zit niet helemaal ons ding. We zitten het geamuseerd te bekijken op onze barkruk (we hadden geluk dat er daarvan twee vrij waren) en komen tot de conclusie dat deze mensen heel goed passen bij de luxe kak-catamarans waarmee Martinique vol ligt. We komen helaas met niemand in gesprek omdat iedereen al die tijd aan tafel zit te eten, dus als die vrouwen met hun haar netjes in een knotje, een parelketting om, een galajurk aan en hoge hakjes dragend, zittend naast hun man met vlinderstrikjes om, eigenlijk heel leuk en spontaan en interessant zijn, dan hebben we dat helaas gemist. Twaalf uur 's nachts zijn er een paar boten die op hun toeter blazen en zien we twee vuurpijlen. De Fransen heffen hun glas en vreten weer verder. Nederland is een beetje overdreven met al het knalvuurwerk maar hier is het wel heel sfeerloos! We besluiten dat we het feestje voortzetten op onze eigen boot :-)

Op ieder piepklein, laid back echt Caribisch eiland tot dusver konden we een plaatselijke prepaid simkaart kopen zodat we internet hadden. Tot onze verbazing lukt dit niet op het grote en Franse Martinique. Nee, je kan hier alleen een abonnement krijgen voor een half jaar of je betaalt je scheel aan een paar luttele MB's. Overal reageren ze zogenaamd verbaasd als we uitleggen dat we gewoon een prepaid kaartje willen hebben terwijl we onderweg (zelfs in de telefoonwinkels zelf!) steeds cruisers tegenkomen die ook hun uiterste best doen om een simkaart met een redelijke hoeveelheid data te bemachtigen, iedereen is net zo verbaasd dat het hier ineens niet lukt.

Een stukje van de haven
Een stukje van de haven
©
Le Marin, Martinique
De haven is enorm en dit is een klein stukje ervan... Niet echt ons ding dus!

Maandag gaan we naar het bedrijf dat volgens onze gids de beste is in de Caribbean om het probleem van onze mast op te lossen. Ja hoor, kan binnen een dag opgelost worden, alles is op voorraad en ze kunnen ook een rolfokinstallatie (zie verderop) plaatsen. We spreken een prijs af en worden uitgenodigd om op hun reparatiedok te liggen. Vanaf dat moment houdt de klantvriendelijkheid op. De volgende ochtend komt er niemand, en als er uiteindelijk iemand komt dan is dat omdat ze willen dat we maar even ergens anders gaan liggen want er is een dikke catamaran die voorrang heeft en in de reparatiedock moet. Ineens geen hulp meer, we moeten maar uitzoeken hoe we het oplossen. Voor zitten we vast aan het dok, achter aan een mooring. Niemand die de aan de mooring vastgeknoopte 20 meter lange lijn wil losknopen; hun bootje is er even niet maar wachten kan niet... Geschreeuw en gevloek op de catamaran die erin moet. Uiteindelijk knopen zij onze lijn los... en laten die domweg in het water vallen terwijl wij ons eind al los hadden gemaakt. We moeten maar ergens dubbelparkeren maar ook niemand die ons daarmee helpt. Leuk is wel dat bij de noodgedwongen vele manoeuvres in de haven blijkt dat we de boot goed onder controle hebben! :-) Daarna volgt steeds hetzelfde ritueel: er wordt iedere dag beloofd dat er iemand komt, we staan vroeg op, maar er komt niemand en we moeten er steeds achteraan om een nieuwe afspraak te maken, en als er dan iemand is dan vertrekt die steeds weer voortijdig omdat er ineens weer zo'n chartercatamaran aankomt waarmee kennelijk een contract is afgesloten. Het hele ritueel duurt uiteindelijk een week, waarbij we voortdurend zelf alert moeten zijn omdat ze de verkeerde spullen willen installeren, hun elektrische gereedschap in de regen laten liggen, etc. Uiteindelijk komt de rekening die meer dan een factor twee hoger is dan afgesproken. De grote baas Philippe Lacombte van Caraibe Greement wordt er bijgehaald, een man die in eerste instantie erg sympathiek overkwam maar nu de duivel in eigen persoon lijkt te zijn. We worden als goede klant de huid volgescholden, dat we ons overal mee bemoeiden, dat we hier een hele week hebben gelegen op ZIJN kosten (terwijl we hier helemaal niet wilden zijn en continu hebben gesmeekt of ze nu niet eindelijk eens het werk wilden afmaken zodat we weg konden) en nu niet eens het dubbele van de afgesproken prijs willen betalen. Deze man is knettergek of overspannen. We zijn volledig verbijsterd. "Pay what you want to pay and leave" schreeuwt hij ons toe, en met de offerte in de hand waar precies het bedrag op staat betalen we precies dat bedrag. De werknemers die weten dat van al die genoteerde werkuren geen snars terecht is gekomen omdat ze steeds maar in "deeltijd" op onze boot bezig waren houden beschaamd hun mond en proberen aardig te zijn tegen ons.

Mooi Frankrijk
Mooi Frankrijk
©
Martinique
Het landschap op Martinique is mooi, dit is in de buurt van Le Marin en verder naar het noorden schijnt het ook bijzonder mooi te zijn.

Bas en Agnes van SY Tisento zijn zo aardig geweest dat we hun kleine roei-dinghy mochten blijven gebruiken van Bequia naar Martinique want zij zouden daar later toch komen. Inmiddels zijn ze aangekomen en hebben we een paar leuke avonden met ze en we zijn hen erg dankbaar dat we hun dinghy zomaar mochten blijven gebruiken!

Ondertussen hebben we ook nog gezocht naar een nieuwe Dinghy, maar alle voor ons geschikte maten zijn uitverkocht. We willen dan in ieder geval vast een buitenboordmotor kopen, maar wat blijkt, op Martinique mag je geen 2-takt motoren meer kopen maar uitsluitend 4-takt modellen, maar die wegen een stuk meer bij hetzelfde motorvermogen. Heeft iets te maken met vervuiling, hoewel het ons ontgaat wat het probleem is van een klein buitenboordmotortje terwijl we hier overal speedboten zien liggen waar 3 stuks 300 PK motoren achter hangen, wat toch een beetje overdreven is en ongetwijfeld voor veel meer vervuiling zorgt. We leren dat het door ons gewenste 10PK 2-takt-motortje te koop is op... Sint Lucia, waar we net vandaan zijn gekomen. Grrrr. We overwegen om terug te varen, en reserveren alvast een exemplaar. De volgende ochtend horen we dat ze net de laatste verkocht hebben. We zijn dit gedoe nu zat. Zoooo ontzettend zat!

Inmiddels hebben we gehoord dat van al deze maritieme bedrijven het hoofdkantoor zetelt in Sint Maarten. Dat is niet zonder reden, want Sint Maarten is een belastingparadijs. Je kunt er online bestellen en ze geven meer dan 20% korting. Sint Maarten is wel een eind weg en ligt niet echt op onze route maar we besluiten dan maar gewoon online te bestellen en te betalen en de hele handel daar gewoon af te halen. Ook het nieuwe zeil dat bij onze rolfokinstallatie hoort kunnen we het beste bestellen op Sint Maarten. Dus... op naar Sint Maarten, maar wel met een kleine omweg. Onderweg passeren we namelijk Dominica en dat schijnt te mooi te zijn om klakkeloos te passeren...

Over de rolfok

Omweg is een van de weinige boten die geen rolfok heeft maar een boomfok. Dat heeft bepaalde grote voordelen maar we ontdekten ook een praktisch nadeel: Als je met rugwind gaat en je wilt reven, dan kan dat alleen maar door 180 graden om te draaien en tegen de wind in te varen. Tijdens onze oversteek is het een paar keer voorgekomen dat 's nachts de wind toenam (of een squall in aantocht was) en dan is het niet bepaald praktisch de ander te moeten wakker maken, de boot om te keren (waarbij je een periode dwars op de golven komt te liggen die zonder maan onzichtbaar zijn, het zeil te reven in wind die dan ineens is toegenomen omdat je er tegenin vaart, en dan weer om te keren. Hoe gemakkelijk is het als je gewoon je koers kan aanhouden en zonder de kuip uit te gaan aan een lijn te trekken waarmee je precies zoveel van het zeil inrolt als wenselijk is?

We vragen hier en daar om advies. De meningen zijn verdeeld. Sommigen vinden onze boomfok superieur en vinden dat we hem gewoon tot 55 knopen wind prima kunnen laten staan. Anderen raden ons weer wel aan om een rolfok erbij te nemen. In beide kampen bevinden zich mensen die al een keer de wereld helemaal rond gezeild hebben. Moeilijk, moeilijk. We besluiten uiteindelijk toch een rolreefsysteem op de loze voorstag te monteren, want echte nadelen heeft het niet.

image
Vertrek uit de baai van Martinique. Er heerst een serene rust en de zee is zo vlak als een meer.

Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


Eindelijk weer een verhaal! Elke keer leuk om te lezen;-) En ik vind het geen zeurverhaal
0
0

Wat een verhaal weer zeg, we vonden het al zeer verdacht lang stil. Maar fijn dat jullie weer de meer positieve kansen zien nu. Frans heeft toch niet die hele kist rum ervoor moeten opdrinken? Go for it kanjers! Groet van ons
0
0

Rob Dekker
Het is me de story wel weer dit maal :-) En wat de Dinghy betreft allemaal vanwege een doorgesleten touwtje. Ondanks alle kommer en kwel toch nog heel positief geschreven. Hopelijk krijgt deze story voor jullie toch nog een happy end op Sint Maarten. Ik kreeg van deze update geen mailtje. Het zat ook niet in m'n spambox. Heb even m'n registratie gecontroleerd en die is nog in orde. Misschien was er een bitje omgevallen :-)
2
0

Ilona Kooistra
Ha Rob! Leuk dat je de blog bijhoudt EN reageert :-) We hebben geen mailtje uitgestuurd van deze blog, geen bitjes omgevallen dus ;-)
0
0

Zelfs de ergste frustratie maken jullie tot een hilarisch verhaal! We herkennen het gevoel en leerden ondertussen zelf al dat je boot 100% in orde moet zijn voor je vertrekt. Onderweg iets zoeken of repareren is, ondanks de mooie beloftes in de pilots, onmogelijk of belachelijk duur. Gelukkig schijnt de zon hier altijd. :-) Nog veel plezier en misschien tot binnenkort, wij liggen momenteel in Curacao. an & ivan ab Vaguebond PS: qua arrogantie vinden de Fransen hun gelijken in de Amerikanen...
1
0

Ilona Kooistra
An en Ivan, we hadden jullie al op het SSB-netje voor Dutchies in the Caribbean gehoord en nu een reactie op onze blog; leuk!! Direct jullie site even bekeken en gelezen en enthousiast dat jullie ook naar de Pacific gaan. We hebben nog bijna niemand anders ontmoet die dat doet, vrijwel iedereen blijft in de Carieb hangen. We komen jullie vast en zeker nog wel tegen, tot dan :-)
0
0

Dag Ilona, wij liggen momenteel in Curacao en vertrekken morgen (woensdag) of overmorgen naar Cartagena. We verwachten vrienden op 04/03 en gaan dan een maand rondtoeren op San Blas. We zouden graag eind maart door Panama gaan en zijn al volop bezig met de voorbereidingen (agency - geen agency, contact leggen). Wanneer plannen jullie door te gaan? We kunnen jullie moeilijk horen op het netje (te kortbij), als we elkaar niet horen morgen op het netje, erna proberen op 4146? Groetjes An en Ivan
0
0

Hoi An, leuk idee! Alleen helaas niet uitvoerbaar vandaag omdat we precies dan weg zijn naar de duikclub. Wil je een mailtje sturen? mail@ (internetadres) Als je WhatsApp hebt, geef dan maar even via mail je nummer door, dat gaat met gebrekkig internet vaak veel beter. Goede reis gewenst!
0
0

We zijn er toch wel!
0
0

Nou, ik vind dit helemaal geen oninteressant zeurverhaal hoor, integendeel zelfs. Het is ontzettend smeuïg geschreven en tja, Frankrijk is niet altijd even "douce". c'est tout à fait vrai, c'est ça;-) Bon courage!
2
0

Ilona Kooistra
Haha, oke. Rob vindt het ook al meevallen. Gelukkig maar!
0
0

contact