Inloggen

Oversteek naar Nieuw Zeeland We verlaten de tropen en dat zullen we weten ook!

In onze vorige blog schreven we er al over: tijdens ons verblijf op Tonga vormde de naderende oversteek naar Nieuw Zeeland een rode draad. Nieuw Zeeland is namelijk geen land waar je zomaar even naar toezeilt. Hiervoor zijn twee redenen: de formaliteiten van Nieuw Zeeland en de weersomstandigheden in de oceaan rond Nieuw Zeeland.

Invoerbeperkingen en formaliteiten Nieuw Zeeland

Quarantine Dock
Quarantine Dock
©
Opua, Nieuw Zeeland
Hek. Regels. Terug naar de 'beschaafde' wereld met al zijn regels en voorschriften. In Nieuw Zeeland aangekomen missen we de tropen en zijn vrijheid direct. Het feit dat het slecht weer is helpt natuurlijk ook niet mee :-)

Nieuw Zeeland ligt dermate geologisch geisoleerd dat ziekten en biologische vervuiling niet zomaar kunnen "overwaaien" vanuit andere landen. Nieuw Zeeland voert dan ook de begrijpelijke policy dat ze mogelijke besmettingshaarden direct aan de grens willen indammen, hetgeen onder andere betekent dat er strenge regels zijn over wat je mag meenemen naar Nieuw Zeeland. Voor vliegreizigers betekent dit dat je geen etenswaren mag meenemen naar Nieuw Zeeland, maar voor boten - wat eigenlijk complete huishoudens zijn - zijn de regels veel exacter: Geen groenten en fruit, geen vlees- of viswaren, geen honing, geen bonen of zaden, geen houtsnijwerken, geen koraal, etc. etc. Boten vormen nog een extra gevaar omdat ze maritieme organismen ("aangroei") aan de romp kunnen meevoeren en er wordt dan ook verlangd dat je de romp kort van tevoren hebt schoongemaakt alvorens te arriveren in Nieuw Zeeland. Er wordt op lezingen geinformeerd wat wel en wat niet mag en hoe je de boot moet voorbereiden op de aankomst in Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland is een "ontwikkeld" land en helaas staat "ontwikkeld" synoniem voor "bureaucratisch" en tegenwoordig ook "controlerend". We moeten veel formulieren invullen, sommige al naar Nieuw Zeeland verzenden voordat we vertrekken, onderweg op zee moeten we ook twee dagen voor aankomst nog laten weten dat we er echt aan komen, en op de dag van aankomst moeten we via de radio ook weer opnieuw laten weten dat we onderweg zijn. Nieuw Zeeland vliegt ook regelmatig met verkenningsvliegtuigen over de oceaan en roept overstekende boten op die dan per marifoon nog eens een keer moeten vertellen wie ze zijn en waarom ze daar rondvaren. Op het niet naleven van de verlangde procedures staan hoge boetes dus het is belangrijk goed op de hoogte te zijn hoe het allemaal moet. Een Nieuw Zeelandse douanedelegatie is dan ook speciaal naar Tonga gekomen om daar lezingen te houden over hoe het allemaal hoort.

De overtollig ingekochte voorraden schenken we grotendeels aan de lokale arme bevolking. Met de alcohol doen we het een beetje anders: we worden gewoon wat royaler met rum en dergelijke en werken het overschot op plezierige wijze weg. Dat blijkt achteraf helemaal niet nodig te zijn, Nieuw Zeeland controleert de cruisers niet op hun drankvoorraad. Op het radionet horen we van iemand die in Nieuw Zeeland is gearriveerd: "They are very relaxed with the amount of booze you can take with you, just declare everything and it's fine, even Ta-B could keep everything and had no problem!!!". Dat laatste is een wonder want die catamaran lijkt wel een drankwinkel dus vanaf dat we dat gehoord hebben, proberen we toch maar weer wat zuiniger te doen, zonder veel succes overigens. Er worden wat feestjes op het strand georganiseerd waarbij iedereen wat te eten meeneemt en ook dat helpt mee om wat door Nieuw Zeeland als "potentiele besmettingsbronnen" aangemerkte voedingswaren kwijt te raken. Ook de honing kunnen we al snel van het lijstje afstrepen. Een opvallend neveneffect van de opgelegde tijdelijke bourgondische levensstijl is dat veel boten zoveel gewicht verliezen dat de waterlijn zichtbaar hoger komt te liggen en daarmee ook de aangroei boven water steekt. En dat herinnert iedereen er aan dat er nog een klusje valt te klaren alvorens te vertrekken naar Nieuw Zeeland: het schoonmaken van de romp. De temperatuur van het zeewater in Tonga is al aanmerkelijk lager dan de 30 graden die we al bijna een jaar gewoon zijn maar met 26 graden mag je nog steeds niet mopperen. We nemen elk een helft van de romp voor onze rekening en gaan de romp te lijf met plamuurmessen en scotchbrite doekjes. Het resultaat mag er wezen wat ons betreft en we hopen dat het ook in de smaak gaat vallen bij de "biosecurity officer" die onze boot in Nieuw Zeeland zal gaan onderzoeken.

De weersomstandigheden tijdens de oversteek

Genieten zolang het nog kan
Genieten zolang het nog kan
©
Oversteek Nieuw Zeeland
Op het radionet horen we van anderen dat het steenkoud is in Nieuw Zeeland. Op de latitude waarin wij ons de eerste dagen nog bevinden genieten we nog volop van het mooie warme tropische weer maar dat duurt niet lang meer....!

Oplettende lezers weten dat we gedurende onze hele reis zijn meegelift met de zogenaamde "passaatwinden" rond de evenaar. Deze stabiele luchtstroom ontstaat omdat op het Noordelijke halfrond de luchtstromen met de klok meedraaien en op het Zuidelijke halfrond die luchtstromen in tegengestelde richting draaien. Rond de evenaar ontmoeten deze luchtbewegingen elkaar en ze bewegen dan broederlijk zonder noemenswaardige uitzondering van Oost naar West. Zeilen is in deze omstandigheid relatief een makkie want de weersomstandigheden zijn uiterst voorspelbaar en zelfs zonder zeilen ga je met de stroming mee en volg je vanzelf "de kokosnotenroute". Tot het moment dat je de tropen wilt verlaten en bijvoorbeeld naar Nieuw Zeeland wilt. Dan krijg je ineens te maken met volkomen andere weersystemen die uitermate dynamisch en grillig kunnen zijn. De weersomstandigheden rond Nieuw Zeeland zijn ook nog eens tamelijk bijzonder en kunnen ronduit gevaarlijk zijn. Het is dan ook belangrijk om goed te weten waar je aan begint.

Op de lezing die we in Tonga bijwonen wordt onder het genot van een biertje door een ervaringsdeskundige en meteoroloog uitgelegd hoe de weersomstandigheden rond Nieuw Zeeland zich voortdurend ontwikkelen: De hoge temperaturen boven de woestijn van buurland Australie en het ijskoude water dat van Antarctica de regio binnenstroomt vormt tesamen een fabriek die aan de lopende band hoge- en lagedruksystemen met een tussenpoos van 2 a 3 dagen aflevert. Deze hoge- en lagedruksystemen bewegen zich oostwaarts en komen over en ten noorden van Nieuw Zeeland voorbij.

Vervlogen goede tijden
Vervlogen goede tijden
©
Oversteek Nieuw Zeeland
Een paar dagen later is het koud en nat en hoe dichter we bij Nieuw Zeeland komen, hoe erger het wordt!

De hogedrukgebieden bevatten windstille gebieden, wat voor een zeilboot niet echt gunstig is. Maar de lagedrukgebieden kunnen krachtige stormen bevatten die gevaarlijk zijn voor zeilboten. De lagedruksystemen bewegen sneller dan de hogedruksystemen en wanneer ze elkaar naderen ontstaat er een "squash-zone"; een gebied waar de isobaren worden samengedrukt (wat wil zeggen dat er over een korte afstand een groot luchtdrukverschil heerst) en er dus stormachtige wind ontstaat. Een complete cyclus van hoge- en lagedruksysteem bedraagt zo'n 5 dagen, terwijl de oversteek voor een gemiddelde zeilboot minstens een week in beslag neemt. Je ontkomt er dus niet aan om onderweg een zekere mate van "discomfort" voor je rekening te nemen, oftewel bewust een front binnen te varen.

De strategie wordt ons duidelijk uitgelegd:

  • De oversteek naar Nieuw Zeeland is geen sport. Zeilers hebben er doorgaans een hekel aan om de motor in te zetten, maar in dit geval is het gevaarlijk om te treuzelen. Dus in windstiltes niet wachten op wind maar de motor aan. Idem bij weinig wind. Hoe sneller je gaat, hoe minder blootstelling aan slecht weer. Neem veel brandstof mee. (Wij vullen de 400 liter dieseltank dan ook volledig en nemen zelfs nog 80 liter extra in jerrycans mee).
  • Maak een tussenstop op Minerva-reef: dit is een "ondiepte" zo'n 270 mijl ten zuidwesten van Tonga waar je kunt ankeren, hoewel er bij hoog tij geen enkel deel van het rif boven water steekt. Een soort "wadloopgebied" maar dan zonder waddeneilanden zeg maar. Je ankert als het ware op het midden van de oceaan en hebt daarmee de oversteek naar Nieuw Zeeland 270 mijl ingekort. Het wordt dan wat overzichtelijker en je kunt vanaf daar rustig afwachten op het juiste moment om de oversteek te maken.
  • Ondanks de tussenstop op Minerva reef blijft de afstand tot Nieuw Zeeland te groot om de lagedruksystemen te ontlopen. Je kiest dus een lagedruksysteem uit dat er niet al te gemeen uitziet en gaat dit lot treffen op een ruime afstand boven Nieuw Zeeland, omdat hoe noordelijker hoe zwakker de effecten zijn van het lagedruksysteem.
  • Ga zoveel mogelijk westwaarts. De wind boven Nieuw Zeeland waait vaak krachtig vanuit het zuidwesten en omdat we vanuit het noordoosten komen kun je dan geen kant op en raak je gevangen waardoor je op een gevaarlijke plek gepakt gaat worden door het volgende lagedruksysteem. Door expres teveel naar het westen te gaan kun je op het laatste deel van het traject naar het zuidoosten varen waardoor je de zuidwesten wind goed kunt benutten om snelheid te maken en te ontsnappen aan het naderende front.
  • Gebruik de juiste weersinformatie en gebruik de kennis van meteorologen om je door het gebied te leiden.

Wachten

En dan begint het wachten. Het weer vormt het gesprek van de dag. Weerskaarten worden bestudeerd, strategieen worden besproken. De een is bang voor tropische cyclonen die spoedig het gebied rond Tonga zullen gaan teisteren en wil zo snel mogelijk weg. De ander ziet op tegen de weersomstandigheden tijdens de oversteek en blijft liever zolang mogelijk op een goed weersgat wachten. Dit wachten heeft als bijkomend voordeel dat het steeds later in het seizoen is en dat daarmee de zomer echt in gaat vallen in Nieuw Zeeland. In hun zomer zijn de weers-systemen veel malser en komt het ruige weer normaalgesproken niet tot in het uiterste noorden. Het nadeel is echter wel dat het cycloonseizoen ook echt begint dus wil je ook weer niet te lang wachten.... We luisteren op de kortegolf naar de boten die al onderweg zijn en "oncomfortabel weer" rapporteren. Iedereen is wat zenuwachtig. Bij iedere boot die vertrekt slaat de twijfel weer toe en zijn er anderen die plotseling ook vertrekken, terwijl anderen hoofdschuddend besluiten koppig te blijven wachten op een nog beter weersgat. Wij hebben besloten om vooralsnog niet verder te kijken dan Minerva reef en te vertrekken zodra het weer hiervoor goed genoeg is. Vanaf daar zien we dan wel weer verder; het schijnt geen straf te zijn om op Minerva reef te zijn en sommige boten blijven daar soms wel weken liggen.

Minerva reef

Minerva reef
Minerva reef
©
Minerva North
Je ziet niet veel. Er is ook niet veel. Een paar boten geankerd ergens in de oceaan zou je zeggen van een afstand. Met hoogwater zie je het rif niet meer! Met laagwater kun je rifwandelen.

De oversteek naar Minerva reef verloopt prettig maar niet al te snel. We hadden vooraf afgesproken geen brandstof te gebruiken tijdens de oversteek naar Minerva reef maar alles te reserveren voor de oversteek naar Nieuw Zeeland. En wanneer we door zwakke wind wat vertraging oplopen schakelen we dus niet de motor in maar doen er gewoon een nachtje langer over. Hier kan treuzelen nog straffeloos, straks niet meer.

Op Minerva reef is er letterlijk niets, vooral niet bij hoog water omdat dan alles is ondergelopen. Je schijnt er wel goed te kunnen snorkelen en duiken en bij laag water kun je over het rif lopen. Maar voor de meeste boten is Minerva reef vooral een toevluchtsoord waar slecht weer kan worden uitgezeten en goed weer kan worden afgewacht. Bij tijd en wijle schijnt het er een gezellige boel te zijn van wachtende boten die feestmaaltijden op het rif organiseren, helaas wel zonder kampvuur want het dichtsbijzijnde brandhout is pas op 270 mijl afstand te vinden. Soms ook wordt het wat spannender: is er geen harde wind dan zijn het wel de strijdkrachten uit Tonga en Fiji die elkaar om de haren vliegen om het gebied. Nog maar een paar jaar geleden plaatste Tonga waarschuwingslichten om de gevaarlijke ondiepten te markeren, die prompt door de Fiji strijdkrachten werden gesloopt omdat ze vinden dat het hun grondgebied is en Tonga er niets zonder hun toestemming mag plaatsen, wat natuurlijk een hernieuwde invasie van Tonga uitlokte om de Fiji's te verdrijven, enzovoorts.

Ons verblijf op Minerva reef duurt echter maar kort. Volgens de weerskaarten komt er een weersvenster aan en moeten we kiezen om de mogelijkheid te benutten of om voor onbepaalde tijd te wachten op een nieuw weersvenster. We twijfelen niet lang en kiezen voor het eerste. Jammer, want we hebben niet veel tijd gehad om Minerva reef te bekijken, maar het cycloonseizoen is officieel al begonnen en we willen niet voor het blok komen te staan. Ook nu weer zijn er vertrekkers en blijvers. We spreken af om via de kortegolf in contact te blijven, drinken nog een sundowner bij Echo echo aan boord die de volgende dag ook zal vertrekken en bij het eerste daglicht varen we met nog drie andere boten uit. Sahula komt net bij Minerva reef aan maar hoort van het weersvenster en besluit gelijk maar om Minerva reef voorbij te varen en ook het weersvenster te benutten.

De oversteek

Onze meteoroloog Bob Mc Davitt heeft een plan opgesteld: we varen 200 mijl naar het zuidwesten, zullen daar een hogedrukgebied treffen waar we tegen de klok in omheendraaien, zakken dan af naar het zuidwesten waar we "ons" onvermijdelijke lagedrukgebied zullen ondergaan, waarna we beginnen aan de race om in Nieuw Zeeland te zijn voor weer het volgende lagedrukgebied over komt. "Ons" lagedruksysteem ziet er goedaardig uit, maar het volgende niet. Het plan is gedetaileerd en bevat het tijdstip en coordinaten van bepaalde waypoints met daarbij onze snelheid en weersgegevens. Maar een plan is slechts een plan en bij het weer is niets zeker zoals later weer zal blijken...

Zwemmen op de oceaan!

Zwemmen in het midden van de oceaan
Zwemmen in het midden van de oceaan
©
Onderweg naar Nieuw Zeeland
Windstilte! Frans zwemt hier met een tonnetje met daarin wat lekkers naar Margansie en Lionheart. Een gezellige bijeenkomst op het midden van de oceaan.

De eerste dagen verlopen voorspoedig, hoewel de wind soms te zwak is om ons voldoende snelheid te geven. Volgens afspraak zetten we de motor aan als we achter het schema dreigen te raken. Gelukkig hebben we wat reserve want we zijn een paar uur eerder dan het plan vertrokken en de eerste uren hadden we ook nog wat meer wind dan voorspeld. Eenmaal nabij het hogedrukgebied dat keurig volgens plan te voorschijn is gekomen gaan we westwaarts, maar de wind laat het afweten. Er staat nog minder wind dan voorspeld en dus zullen we moeten motoren. Maar ook willen we zuinig zijn met onze brandstof dus we gaan wat langzamer dan gepland en proberen met de zeilen nog steeds gehesen ieder vlaagje wind in extra snelheid om te zetten. Margansie en Lionheart zijn snellere boten en hebben in het begin een voorsprong opgelopen. Maar nu sparen zij brandstof en lopen wij weer op ze in. Margansie kondigt over de radio aan dat ze een grote Mahi-mahi hebben gevangen. Wij grappen dat we wel een stukje komen halen maar Margansie neemt het voorstel serieus. We stellen onze koers iets bij en een uurtje later liggen we langszij Margansie en verwisselt een groot stuk vis van eigenaar. Het is warm weer en ik besluit om net als Lion Heart even een duik te nemen. Het is wel heel apart om midden op de oceaan tussen wat boten door te zwemmen!

Ontmoeting met het front

Na twee dagen varen in een richting waar we eigenlijk helemaal niet heen willen zijn we het hogedrukgebied voorbij en draaien we bij naar het zuidwesten, weer min of meer de kant van Nieuw Zeeland op. Nog twee dagen en we zullen ons lagedruksysteem met bijbehorend front gaan ontmoeten. We brengen de boot op orde, sjorren alles vast. Ilona bereidt vast wat maaltijden zodat we straks in ruige omstandigheden het eten zo voor het grijpen hebben. Natuurlijk gaan we ons front om middernacht ontmoeten, het valt in ieder geval nog mee dat er deze keer wel maanlicht zal zijn. Op de dag van ons front zou de wind langzaam moeten gaan toenemen. Die wind is ons welkom want dan kunnen we onze diesel sparen voor het laatste en gevaarlijkste stuk van de oversteek. Maar de wind komt er helemaal niet. Pas in de avond begint er bruikbare wind te komen maar met het naderende front in aantocht willen we alleen gemakkelijk reefbare zeilen inzetten. Ons grootzeil kan alleen vanaf de mast worden gereefd en naar het dek wil je rond middernacht in een vliegende storm niet heen als het niet hoeft. Maar onze rolfok kunnen we gewoon vanaf de kuip traploos inrollen en dat lijkt ons wel zo veilig. Ilona gaat gewoon naar bed en ik hou de wacht. Van een plaat hout heb ik vanochtend nog een stuk gezaagd dat precies in de deuropening past maar net laag genoeg is om nog overheen te kunnen stappen, en we hopen dat dit bij een binnenslaande golf het grootste deel van het water buiten de leefruimte houdt. Ik heb me warm aangekleed en mijn waterdichte zeilpak aan. De wind is gering maar de bewegingen van het water worden steeds wilder wat een naderende aanzwellende wind verraadt. Precies volgens het plan zie ik om 1 uur 's nachts een donkere band aan de hemel verschijnen. Ook de radar laat nu een onderbroken band zien van heftige neerslag. Daar komt ons front! Ik rol de rolfok alvast in tot een minimum, net genoeg om de boot bestuurbaar te houden. Het gaat nu even niet meer om snelheid maar om de boel heel te houden en te overleven. Ik hoef niet zelf te sturen want de windvaanbesturing kan in deze omstandigheden deze taak prima aan: hoe meer wind en hoe meer bootsnelheid hoe krachtiger en exacter het apparaat aan de touwtjes trekt die aan de helmstok zijn verbonden. Met een beetje geluk beperkt mijn rol zich tot toeschouwer. Even later zwelt de wind aan maar op de radar zie ik tot mijn genoegen dat we precies tussen een gat in de onderbroken lijn zijn terechtgekomen. Het blijft dus droog maar we zitten wel in wind die inmiddels is aangezweld tot 30 knopen en een zee die steeds hogere golven produceert. Wanneer het front passeert zal daarna volgens de voorspelling de wind 180 graden gaan draaien en de rugwind zal dan een tegenwind worden. Hier kunnen we niet tegeninvaren maar dat hoeft ook niet; we zijn expres teveel naar het westen gegaan zodat we wanneer de wind draait voor een deel mee kunnen draaien en dan de wind van schuinvoor hebben. Ons plan vertelt alleen niet wanneer dit precies zal zijn en in de grib files die ik met een tussenpoos van 3 uur heb gedownload staan in twee opeenvolgende plaatjes de windwijzertjes precies andersom. Dus in die drie uur zal de wind dus gaan draaien. Maar daarvan valt nog steeds niets te bespeuren. Het front is voorbij, de hemel is ineens weer helder en de wind zwakt af. Daar zijn we gemakkelijk vanaf gekomen! Ik rol voorzichtig weer wat meer zeil uit en we gaan weer lekker vooruit, maar nog steeds in de oude richting. Mijn wacht zit erop en Ilona komt uit bed. Ik draag de boot over en verkleumd kleed ik me uit om in het voorverwarmde bed te stappen. Precies op dat moment komt de klap! De windgenerator begint te gillen als de boot vanuit het niets ineens wordt getroffen door wind van 40 knopen. En ik had net nog wat meer zeil uitgerold omdat het voorbij was! Ik roep Ilona dat ze moet reven maar de wind heeft het zeil zo stevig te pakken dat Ilona de lier niet meer rondkrijgt. Ik vlieg naar buiten in alleen mijn hemd en ben in een seconde doorweekt. Maar het zeil is weer ingerold en ik kruip druipend weer naar binnen. Kruipen, want de boot vliegt alle kanten op en is net een attractie op de kermis. Net nadat ik ben afgedroogd is de windsterkte weer afgezwakt. De zee blijft onrustig maar wat de wind betreft is de rust weer teruggekeerd. Tot Ilona roept: "Er is iets mis met de autopilot, we varen totaal de verkeerde kant op!" We zijn moe en ietwat overrompeld door het natuurgeweld, en het duurt dan ook even tot we beseffen dat de autopilot gewoon zijn werk doet, namelijk de boot op een vaste koers houden ten opzichte van de wind. De wind is plotseling volledig omgedraaid en daarmee ook onze koers. We hadden aangenomen dat de voorspelde verandering van windrichting zich geleidelijk over een paar uur zou voltrekken maar niet dat dit binnen twee minuten tijd zou gebeuren. Maar dit was het dan, het front en de verandering van windrichting. We stellen de koers opnieuw in en stellen de zeilen bij voor de nieuwe windrichting.

Aan de wind varen

We varen nu dus schuin tegen de wind in, en dat is iets wat een boot eigenlijk niet wil. Maar we trekken de zeilen helemaal strak en de schuin van voren invallende wind kan nu alleen nog maar aan de achterkant uit de zeilen ontsnappen. De wind wil de boot liever opzij duwen maar de kiel verhindert een zijwaartse gang door het water. De wind wil de boot dan maar plat duwen maar 3500 kilo aan lood onderin de kielen houdt de boot min of meer overeind. Voor de boot is er maar EEN uitweg, en dat is vooruit, schuin tegen de wind in. Zuchtend en kreunend ondergaat ze haar lot. De verstaging staat als een snaar gespannen, de zeilen staan strak, de wind giert langs de mast en laat de boot trillen. De zee is ruig met metershoge golven en Omweg beukt er doorheen, enorme golven water en schuim over het dek spuitend, nog steeds met 25 knopen wind in haar zeilen. Soms steigert de boot tegen een golf op en valt dan met een enorme dreun aan de andere kant naar beneden, enorme hoeveelheden water opwerpend. De boot helt verder dan ooit tevoren en de golven geven soms nog een extra zet. Onze grootste angst is dat er iets stuk gaat, zoals een staalkabel die knapt wat in deze omstandigheden het verlies van de mast zou betekenen, maar we hebben geen keus, we moeten snelheid maken om de boot bestuurbaar te houden en om voor het volgende front in Nieuw Zeeland te zijn. Want dit was wat de meteoroloog een matig front noemde, het volgende zou er eentje zijn waar minder mee valt te lachen en wat we beslist zouden moeten zien te vermijden. We zijn dus zeer gemotiveerd om snelheid te blijven maken.

Tegenslagen

Het valt niet mee om in deze omstandigheden te slapen maar diep klem gezet met kussens om me heen zodat ik niet heen-en-weer kan rollen val ik uitgeput in slaap. Wanneer ik wakker word door het kortegolfradionetje dat Ilona heeft aangezet is de situatie nog niet veel veranderd. De boot helt nog steeds ver over, de wind giert nog steeds met 25 kopen door de verstaging, en we spuiten nog steeds met zo'n 6 knopen snelheid vooruit. Door de aanhoudende wind worden de golven steeds hoger. Op het radionetje horen we dat de andere boten het ook "oncomfortabel" hebben gehad maar het gelukkig eveneens goed hebben doorstaan. Het zo stoere jonge stel van Lufi klinkt ineens niet meer zo stoer maar afgemat en Jeanette van Echo echo rapporteert zuidenwind in plaats van zuidwestenwind. En dat is een probleem want deze windrichting komt zover overeen met de richting van Nieuw Zeeland dat ze er niet tegenin kunnen varen. Huh? Zuidenwind? Wij hebben gewoon zuidwestenwind zoals in het plan stond opgesteld... tot een kwartier later ook bij ons de wind draait naar zuid. Ook wij varen nu noodgedwongen teveel naar het oosten en komen op deze manier nooit in Nieuw Zeeland aan. En om een of andere reden blijft onze snelheid maar dalen, wat we ook doen. Op de GPS lezen we een heel lage snelheid af maar op ons log (dat is een wieltje dat in de waterstroom hangt) lezen we de normale snelheid af. Dit kan maar 1 ding betekenen: we hebben een tegenstroom van bijna 2 knopen!

Ik sla aan het rekenen en krijg buikpijn van het resultaat: we gaan het zo niet halen! We hebben teveel tijd verloren op de dag van het front waarop we snelheid hadden moeten maken maar de beloofde wind niet kwam opdagen. Nu hebben we wind uit een richting waar we niets mee kunnen en bovendien hebben we te kampen met een tegenstroom die niet op het programma stond. Goede raad is niet duur maar op dit moment onbereikbaar: we kunnen alleen emailen maar onze meteoroloog zit kennelijk niet op zijn post. Het dilemma is dat ALS we het volgende front niet kunnen ontlopen dat we dit front het beste meer naar het noorden kunnen treffen. Dat zou betekenen dat we terug moeten, maar dat houdt ook in dat we het front zeker zullen gaan treffen. Als we doorgaan kunnen we het misschien toch nog halen als dingen ten gunste veranderen, maar als het dan toch mis gaat dan pakt het front ons op een plek waar ze de meeste kracht heeft en waar het voor ons het gevaarlijkste is omdat we dan Nieuw Zeeland ongecontroleerd kunnen aandoen; door op de kust te worden gesmeten. We draaien de boot voor de zekerheid even om en zien inderdaad dat onze snelheid nu 2 knopen hoger is dan zou moeten en we dus echt met een tegenstroom te kampen hebben.

Tijd om nog eens goed na te denken over alle opties. Op de kaart zie ik dat er onder ons een berg ligt op de oceaanbodem. De top is nog altijd 300 meter onder ons, maar beduidend hoger dan de diepte van 3000 meter er omheen. Misschien dat dit de sterke stroming veroorzaakt, want op oceaan-schaal gezien is dit een vernauwing van de diepte en dus een stroomversnelling. Als dat waar is dan is de tegenstroom wellicht een tijdelijk effect. We besluiten de boot toch maar weer terug te draaien richting Nieuw Zeeland, want eigenlijk hebben we nog wel tijd om terug te varen naar het noorden als dat nodig mocht blijken. Een paar uur later krijg ik antwoord van de meteoroloog: Hij adviseert om door te gaan, stuurt een nieuw plan, en beweert nu dat het volgende front veel zwakker zal zijn dan eerst werd gedacht en dat het geen ramp is als we dat over ons heenkrijgen. We zijn wat skeptisch over alle voorspellingen geworden maar het vooruitzicht om ergens in het noorden in ons eentje op de oceaan te gaan liggen afwachten op een gemeen front met misschien wel 50 knopen wind trekt ons ook niet zo aan. Jammer van de tijd die verloren is gegaan door de twijfel maar nu gaan we er voor!

Op het radionetje blijkt dat Sahula in de problemen is geraakt. Door de heftige bewegingen van de boot is de motor verschoven op zijn fundering waardoor het schroefaslager kapot is gegaan en ernstig lekt zodra de schroef draait. De motor gebruiken kan niet meer en dat is een probleem tijdens windstiltes en bij het binnenlopen van Nieuw Zeeland. Het ziet er niet zo prettig uit voor Sahula maar er zit niets anders op dan om stug door te zeilen.

De kansen keren

We geven verkwistend gas en varen motorzeilend urenlang met 7 knopen snelheid. Snelheid door het water dan wel, want de GPS laat zien dat we maar met 5 knopen vooruitkomen. En dan ook nog niet eens in de goede richting. Maar we houden vol en na een paar uur is de tegenstroom afgenomen. Eerst "nog maar" anderhalve knoop, later een knoop, en uiteindelijk zijn we er uit. We zullen nu aankomen tegelijk met het front maar daar is niets aan te doen.

De volgende ochtend hebben we twee onverwachte meevallers: De wind is gedraaid zodat we nu weer rechtstreeks richting Nieuw Zeeland kunnen varen en we hebben weer te maken met een geheimzinnige stroming maar dit keer in ons voordeel! We varen een GPS-snelheid van ruim 7 knopen en de meestroom houdt de hele dag stand. Voorzichtig beginnen we er in te geloven dat het toch mogelijk moet zijn om nog voor het front veilig in Nieuw Zeeland aan te komen. Eerst komt de berekening nog uit rond middernacht, maar naarmate de dag vordert wordt de uitkomst steeds verder vervroegd en begint het er op te lijken dat we zelfs nog voor donker aan zullen komen.

Het front zelf is nu een matig front geworden, maar zal een dag later worden gevolgd door een dagenlang aanhoudende keiharde wind van 35 knopen gemiddeld. De meteorologen zijn unaniem van mening dat het onverantwoord is om in die periode Nieuw Zeeland aan te varen. Een boot die al onderweg is vanaf Fiji gaat uitwijken naar New Caledonie, een supersnelle catemaran zet alles op alles en scheurt met 11 knopen Nieuw Zeeland tegemoet en zal het net gaan halen en vanuit Minerva reef vertrekken er voorlopig geen boten meer. Het aantal wachtende boten daar is inmiddels gestegen tot 21 stuks en ze volgen via de kortegolf onze vorderingen met aanmoediging. Maar ze worden zelf steeds zenuwachtiger over de rapportages van de overstekende boten en het feit dat ze zelf nog moeten maar er verlopig geen zicht op een weersvenster is. En tegelijkertijd neemt de dreiging van tropische cyclonen achter hun rug steeds verder toe. We zijn toch wel blij dat we gevertrokken zijn.

Nieuwe dreigingen

We gaan nog steeds voorspoedig vooruit maar zo gemakkelijk komen we er niet vanaf! Via de kortegolf vernemen we dat er in Nieuw Zeeland een aardbeving is geweest en dat er een Tsunami-alarm is afgekondigd. Boten zouden niet meer havens mogen binnenvaren maar moeten op de oceaan blijven. Voorlopig zijn we nog ver genoeg op de oceaan en daar vormen Tsunami's geen probleem, maar we vragen ons wel af hoe het vanavond moet. Vanavond, want als het zo doorgaat komen we vanavond nog aan. Op de AIS zien we dat een voor ons onbekende boot met de naam "Allure" eveneens op weg is naar Nieuw Zeeland. Wij gaan sneller en halen hem langzaam in. Hij roept ons op en heeft niet zo leuk nieuws: Er is een coastal warning afgegeven voor vanavond/vanacht en er wordt wind verwacht met uitschieters tot 50 knopen! Oh nee! We geven nog maar eens wat extra gas en spuiten door het water. Maar een tijdje later zakt ineens het toerental naar minder dan stationair en de motor loopt onregelmatig en staat te schudden: brandstofproblemen! Ik schakel snel over naar het reservebrandstoffilter maar even later gebeurt er weer hetzelfde. Zou het dan misschien het fijn-filter zijn? Dat filter is niet omschakelbaar dus moet in zijn geheel worden verwisseld. Gelukkig had ik vooraf al een nieuw filter klaargelegd dus de wildwaterklus wordt, zij het met veel geklieder, snel geklaard. Helaas wil de motor nu niet meer starten want er is lucht in het systeem gekomen. Het kost heel wat pogingen en we zijn bang dat ook wij geen motor meer hebben, maar uiteindelijk start de motor gelukkig weer voordat we de accu leeg hebben gestart. De motor loopt nu weer goed, maar een paar uur later na een zwieper van een golf is het weer opnieuw mis. Maar na een aantal seconden gepruttel en heftig schudden loopt het toerental weer op. We houden het uiteindelijk op een luchtbel die vanuit het nieuwe filter los was geschud.

Land in zicht!

De motor loopt nog steeds, we hebben nog steeds een stroming mee en het Tsunami-alarm is ingetrokken. Maar de zon is al uren geleden door de bewolking opgeslokt en de lucht wordt steeds grijzer. Er is nog steeds weinig wind maar inmiddels kennen we dat patroon. We blijven zo hard mogelijk varen en voor ons doemt Nieuw Zeeland op uit de nevel. Geen palmbomen meer maar nette huisjes omringd door loofbomen. Geen blauw kristalhelder water meer maar een groene onheldere zee. En een koud en grijs miezerig weerbeeld dat ons erg doet denken aan Nederland. De zeewatertemperatuur is nog maar 16 graden en we hebben het ijskoud in onze zeilpakken. We worden nu wel heel hard met de neus op het feit gedrukt dat we uit de tropen weg zijn en we voelens ons helemaal niet blij.

Het Quarantaine dock

Aankomst Quarantine dock
Aankomst Quarantine dock
©
Opua, Nieuw Zeeland
Grijs water, koud. Welcome to New zealand ;-) Gelukkig ontdekken we niet ver van dit moment dat Nieuw Zeeland eigenlijk echt wel heel mooi is maar op dit moment zien we er niet veel van.

Wanneer je in Nieuw Zeeland aankomt moet je aanleggen op het Quarantaine dock, oftewel Q-dock. Dit is een afgegrendelde pier waar je moet liggen wachten tot je bent ingeklaard. Maar het is al na kantoortijd dus we zullen hier, afgesloten van de rest van Nieuw Zeeland, moeten wachten tot de volgende ochtend. Gelukkig zijn we niet de enigen aan het Q-dock en kunnen we met de andere aankomers ervaringen uitwisselen. Naast ons ligt een grote stalen Duitse boot met de naam "Meerbaer". Zij hebben tijdens de passage van het front het grootzeil en de fok gescheurd. Er zat niets anders op dan verder te motoren, tot een paar uur later de motor het begaf. De man heeft midden in heftige zeeen op een wild slingerende boot de complete injectiepomp moeten verwisselen om de motor weer tot leven te krijgen. We worden aangesproken door het Franse echtpaar van "Sodric" dat nog helemaal van slag is vanwege het tropische onweer waar ze in terecht waren gekomen. Iedere seconde was er een flits, de regendruppels gaven licht en de bliksem sloeg meermaals pal naast de boot in het water. Het duurde urenlang en ze wisten dat bij een inslag in de mast alle communicatie- en navigatieapparatuur verloren zou zijn. Ze waren nog nooit zo bang geweest. Even later arriveert Allure, de boot die we hadden ingehaald en het blijkt een catamaran te zijn. Huh? Hebben wij echt een catamaran ingehaald? Even later blijkt waarom: Ook bij Allure (een nieuwe Fountaine Pajot, de Salina) is tijdens passage van het front het grootzeil aan flarden gegaan.

De volgende ochtend liggen er maar liefst 13 boten aan het Q-dock. Ook Sahula is gearriveerd en heeft met veel kunst-en vliegwerk aan kunnen leggen. De officials arriveren en beginnen de boten af te werken. Eerst krijgen we de bio-security official aan boord en we werken het lijstje door: Honing? Bonen? Verswaren? Heeft u dat allemaal niet? De man kan het bijna niet geloven en wil even in wat kastjes kijken. We leggen uit dat we aan de hand van de informatie die we in Tonga al hadden ontvangen alles vooraf en onderweg hebben opgemaakt. We hebben alleen wat knoflook in te leveren want dat was wat lastig om versneld op te maken. De official merkt droogjes op "Het systeem heeft gewerkt" en knalt zijn stempel op het formulier.

Het wachten is nu op de douane. Er kuiert een geuniformeerde potige kerel over het Q-dock rond en net als er weer een regenbui losbreekt scharrelt hij naast onze boot. Hij stelt zich voor: "Ik ben niet de normale douane maar ben van een speciale afdeling die verdachte boten moet doorzoeken. Mag ik even aan boord komen?" Het lijkt me niet slim om nee te zeggen dus we ontvangen de man hartelijk. Het lijkt erop dat wij niet zozeer verdacht zijn maar dat de man wil schuilen voor de regen maar zeker weten doen we het niet. Hij stelt allerlei geinteresseerde vragen maar hij vertelt ons ondertussen ook dat Nieuw Zeeland veel last heeft van drugssmokkel en dat er vaak "nep-cruisers" aankomen in zeilboten volgeladen met cocaine. Maar er zijn gelukkig allerlei kleine aanwijzingen waarmee ze nep-cruisers van echte cruisers kunnen onderscheiden. Zoals bijvoorbeeld het scheepsjournaal. "Mag ik uw scheepsjournaal eens zien?" vraagt hij in EEN adem door. Nou eh, jawel, maar het is eigenlijk alleen "voor intern gebruik" en de meeste opmerkingen zijn in het Nederlands. Hij wil het toch zien en bladert het geinteresseerd door. Wie heeft dit geschreven vraagt hij streng, en wijst naar een passage "Idioot Trump president geworden" tussen alle coordinaten en motoruren in. Hij vindt het wel grappig en gelooft gelukkig wel dat we echte cruisers zijn want hij maakt nog steeds geen aanstalten om de boot te doorzoeken. Hij verklapt ook nog dat ze een lijst hebben van alle zeilboten die door het Panamakanaal varen, dat ze weten wie er in Tonga en Fiji liggen, dat ze met vliegtuigen iedere overstekende boot fotograferen en zo ook weten dat er op dit moment 21 boten op Minerva reef liggen te wachten. Hij vertelt ons ook nog dat in de haven bij het gasbedrijf een gasfles staat met dubbele bodem. Hierin werd cocaine gesmokkeld, heel slim eigenlijk want je gaat niet snel gaten boren in gasflessen enzo om de inhoud te controleren maar toch hadden ze het ontdekt...

De gewone douane komt aan boord. Alles verloopt soepeltjes totdat de man vraagt of we ook pepperspray aan boord hebben. Dat mag in Nieuw Zeeland namelijk niet en we moeten het dus inleveren. Nu hebben wij inderdaad zo'n busje, dat zat al bij de inventaris toen we de boot kochten, dus we biechten het braaf op. We willen het inleveren... maar kunnen het niet vinden! Er staat ons ook iets bij dat we het al eerder eens hebben weggegooid. Ik merk op dat er vast wel veel boten zijn waarbij wordt ontkend dat er pepperspray aan boord is terwijl het er wel is, en dat dit vast de eerste keer is dat de eigenaar beweert dat het er wel is terwijl het er eigenlijk niet is. De douane komt gelukkig niet met het aanbod om mee te helpen met zoeken maar zegt dat we de pepperspray als we het vinden later alsnog wel kunnen inleveren en stempelt onze paspoorten af. Welkom in Nieuw Zeeland!

Dit keer gaan we niet ankeren. We trakteren onszelf op een paar daagjes haven omdat we veel te regelen hebben en we het niet zien zitten om in dit weer over ijskoud water met de dinghy tussen wal en ankerplaats heen-en-weer te moeten varen.

Weerzien

Welkomstcommittee
Welkomstcommittee
©
Opua, Nieuw Zeeland
Welkom @ Alma! Zeil gescheurd, stag gebroken, gevallen en een bijna-hersenschudding opgelopen maar heel erg blij en opgelucht komt hier de singlehandler Jonas op zijn Alma binnenvaren. Het duurt nog een paar dagen voordat ook John van het nog veel kleinere bootje Sparrow binnenkomt. Iedereen is blij dat ze er zijn!

We vallen precies met onze neus in de boter want de volgende dag start er een feestweek in Opua, het kleine havenstadje waar we liggen. Dit is DE maand waarin de zeilboten aankomen vanuit de Pacific en de bedrijven en horeca doen hun best om zichzelf zo goed mogelijk te presenteren. We worden in de watten gelegd, worden volgepropt met lekkernijen en ontvangen voor van alles en nog wat aanbiedingen. Iedere dag zijn er meerdere presentaties door bedrijven als zeilmakerijen en onderhoudsbedrijven en iedere presentatie wordt afgesloten met een gratis BBQ. We ontmoeten veel lotgenoten en allemaal hebben ze tijdens de oversteek het een en ander meegemaakt. Lionheart, waarmee we in het begin nog hadden gezwommen in de oceaan, kreeg motorproblemen precies bij het aanleggen aan het Q-dock. Stuurloos snelde de boot recht op een dure catamaran af. Hij smeet snel een tros naar de pier wat midden in het gezicht van een douaneman terecht kwam, met de kreet "Vastmaken! Nu!" waarmee een aanvaring met een marge van 30cm werd voorkomen. Het aantal motorstoringen is opvallend hoog en het vermoeden heerst dat de diesel in Tonga niet de allerbeste kwaliteit had, hoewel het ook aannemelijk is dat door de heftige bewegingen op zee allerlei vuil van de bodem van de tanks is losgeschud. Ta-B, de grote catamaran waar we op Galapagos zo hartelijk voor een feestje waren uitgenodigd, had minder geluk en ligt zwaarbeschadigd in de haven. Tijdens de nachtelijke aankomst regende het hard, het zicht was beroerd en ze zijn op volle snelheid tegen een betonnen markeerboei aangevaren. De scheuren in de stuurboordromp zijn provisorisch dichtgeplakt met glasvezel, de gescheurde motorsteunen liggen op dek en de mast is er af voor nadere inspectie. De catamaran Fata Morgana heeft een stoere eigenaar die lachend ging speervissen tussen de haaien, maar nu is de angst op zijn gezicht nog af te lezen: hij was terecht gekomen in een gebied met korte steile golven die hoger waren dan de mast en hij dacht dat zijn laatste uurtje geslagen had. Hij is een ervaren oceaanzeiler maar dit had hij nog nooit meegemaakt. Aan de gezichtsuitdrukking van zijn vrouw lezen we af dat het nog een hele toer zal gaan worden om haar weer opnieuw de oceaan op te krijgen. Ook "Heaps Good" is, na het scheuren van de zeilen, in diezelfde grote golven terecht gekomen. De golven sloegen over de boeg en kwamen helemaal in de kuip terecht. De jonge en tamelijk stoere eigenaar laat er niets over kwijt maar de passagiere die hij aan boord had vertrouwt ons toe dat ze zo bang waren dat ze de kustwacht hebben opgeroepen. Die gaf hen de opdracht om iedere twee uur via de kortegolf contact op te nemen, zodra ze daarmee zouden stoppen zou er een vliegtuig worden ingezet om hen te komen zoeken. In die omstandigheden hebben ze een zeil gerepareerd waarna de boot stabieler op het water kwam te liggen en de golven beter de baas kon. Het is gelukkig goed afgelopen maar ze hopen zoiets nooit meer mee te maken.

Niet iedereen is (nog) aangekomen. Twee dagen na ons vertrek uit Minerva reef zijn er twee solo-zeilers vertrokken, Alma en Sparrow, twee piepklein bootjes. Ze hebben geen kortegolfinstallatie aan boord en weten dus niet dat er op dit moment een verschrikkelijk front voor de kust ligt en dat het levensgevaarlijk is om nu Nieuw Zeeland binnen te varen. Iedereen is er bezorgd over, ook al vinden we het eigenlijk allemaal onverantwoord om met een dergelijke uitrusting, of liever gebrek daaraan, zo'n oversteek te maken. We ontvangen een email van de vader van een van de jongens. Hij heeft op internet gezien dat wij in Nieuw Zeeland zijn aangekomen, heeft ons email-adres gevonden, en hoopt dat wij meer kunnen vertellen. We kunnen echter alleen vertellen dat we zijn zoon voor het laatst hebben gezien op Minerva reef en dat we weten dat hij twee dagen later vandaar is vertrokken. Over de weersomstandigheden zeggen we maar niets, want daar is nu toch niets aan te doen.

En dan is er nog de grote club van inmiddels 27 boten die nog op Minerva reef ligt. We hebben ze gekscherend over de radio aangeboden om de douane te vragen kerstpakketten vanuit hun spionagevliegtuig te laten droppen als ze er met kerst nog liggen. Natuurlijk hebben wij nu een grote mond, want wij hebben dit angstaanjagende traject voltooid, en zij moeten nog...

Een halve week later zijn de meteorologen van mening dat de weersomstandigheden weer gunstig zijn en Minerva reef loopt leeg. Tot ieders vreugde arriveert het soloscheepje Alma, welliswaar met gescheurde fok en een gebroken voorstag, maar Jonas is redelijke ongeschonden en dat is waar het om gaat. Redelijke ongeschonden, want hij is wel bij een heftige golf afgeschoten als door een katapult en daarbij zo hard tegen een schot aangekwakt dat hij een hersenschudding had opgelopen. Maar ja, als solozeiler kun je het niet even rustig aan doen dus vooruit dan maar. Van Sparrow had hij overigens niets meer vernomen. Gelukkig arriveert ook Sparrow een paar dagen later aan het Q-dock en we laten zijn vader direct per email weten dat zijn zoon is gearriveerd.

De 27 boten die vertrokken uit Minerva reef komen een week later in korte opeenvolging aan en voordat ze zijn ingeklaard houdt een groep van 13 boten al een BBQ op het Quarantaine-dock! De douane kan er gelukkig wel om lachen. Alle zeilers zijn veilig aangekomen maar op de marifoon horen we echter iedere twee uur een "Mayday-relay" van de kustwacht voor een vermiste plaatselijke charterboot van 12 meter lang met 11 personen aan boord, met het verzoek om naar de boot of overlevenden uit te kijken. De hele nacht gaan de oproepen door en je voelt aan dat het niet goed zit. De volgende dag blijkt dat de motorboot in de hevige golven is omgeslagen en gezonken en dat daarbij 8 personen zijn omgekomen...


Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


heb ik net jullie laatste blog gelezen en daardoor zelf ook enorm veel zin gekregen om zo'n mooie tocht te gaan maken, lees ik dit verhaal en krab ik mezelf nog maar even op mijn hoofd ;) Voorlopig liggen we nog in Valencia het komende jaar maar misschien dat we volgend jaar ons schip gaan klaar maken om ook een verre reis te maken.
0
0

Hoi lieve jullie, ben er weer eens even voor gaan zitten om bij te lezen. What a life! Geniet maar. Dank voor jullie verjaardagsappje en tot mails / appens. Groetjes van Jack ook!
1
0

Nee toch?? gaan jullie de Omweg verkopen?? https://www.breitnerbrokers.com/copy-of-hallberg-rassy-35-rasmus
0
-1

Wat een oversteek zeg! Gelukkig met goede afloop
0
0

Gefeliciteerd met jullie geslaagde oversteek! :-) Verhalen, als altijd, weer top!
0
0

tjezus wat een verhaal zeg! diep respect voor jullie doortastendheid en lef! Ja dit is wel een heel ander verhaal dan de mooie stories tot nu toe. Maar fijn dat het goed is afgelopen. Erg benieuwd hoe het nu verder gaat met jullie de komende tijd, groetjes van ons!
2
0

Jeetje, wat een spannend verhaal! We hopen dat jullie niet nog eens deze oversteek zullen willen maken!
1
0

Het leest weer als een spannend verhaal, maar eng is het wel zeg!
1
0

Frans en Ank Veldman
Wat heftig allemaal: dit wil je niet nog eens meemaken! Nog een paar fijne dagen in Auckland en goeie vlucht(en) op weg naar L.A. Martinique en Thuisland!
1
0

Zo, dat is andere koek! Wat een spanning zeg. Ik heb jullie belevenissen met de oversteek naar Nw.Zeeland vanaf het puntje van m'n stoel in één keer uitgelezen. Ben benieuwd hoe het nu verder gaat met de verkoopplannen van Omweg. Lijkt me ook weer een hele beslissing wat er allemaal inclusief bij de verkoop zit en wat je mee terugneemt naar Nederland. Maar haast je niet want hier is de winter uitgebroken en er heerst hardnekkige griep en verkoudheid. Ik hoest en snotter me al 3 weken kapot.
2
0

contact