Inloggen

Het is bijna zover! De laatste voorbereidingen

Alles achterlaten...

Thomas komt langs
Thomas komt langs
Tenerife, La Galera
Thomas viert twee weken vakantie op Omweg. We plannen het zo dat hij een paar dagen voordat wij naar huis gaan arriveert zodat we een paar dagen vakantie vieren met zijn drieen. Rechts op de foto zie je een heel handig (school)bord dat de moeder van Ilona speciaal heeft gemaakt in de kleuren van ons interieur.

Na ons laatste bezoek aan Tenerife zijn we maar een paar weken thuis. In deze tijd heeft mijn zoon Thomas de gelegenheid om op vakantie te gaan en waar kan dat beter dan naar Tenerife waar we een kant-en-klaar appartement in de vorm van een boot hebben liggen?

De tijd voor ons vertrek is enerverend. We hebben een ToDo-lijstje waar geen einde aan lijkt te komen. Veel dingen hebben we tot het laatste willen bewaren, zoals het inkopen van onze reisapotheek (in verband met houdbaarheidsdatum), de laatste vaccinaties, verlenging BvL (soort APK) van ons zelfbouwvliegtuig, medische keuring vliegbrevet. Ja, we weten dat we met een boot weg gaan in plaats van een vliegtuig, maar als die vliegdingen te lang verlopen dan geeft dat later problemen. Die medische keuring geeft ook nog een onaangename verrassing: bij het maken van de ECG (hartfilmpje) beweert het apparaat een afwijking te zien. Niet zo leuk een paar dagen voor je weggaat. De keuringsarts raadpleegt een cardioloog die de kwestie alsnog goedkeurt. Voor de zekerheid ook nog maar een ECG bij de huisarts laten maken en die ziet ook geen verontrustende zaken. Alleen de bloeddruk is wat hoog maar gezien de omstandigheden en spanning voor het vertrek niet helemaal verwonderlijk.

Behouden vaart-taart
Behouden vaart-taart
Drenthe
Afscheid van de ouders van Frans. Ze hebben een mooie taart laten maken!

Uiteindelijk komt de dag dat we afscheid moeten nemen van dieren en mensen. Onze paarden vinden het allemaal prima want zij staan geheel tevreden in hun vertrouwde kudde en worden goed verzorgd door Ingrid, een vrouw uit duizenden die al bijna vijf jaar bij ons meehelpt met het verzorgen van onder andere de paarden. Onze katten zijn gezelligheidsdieren en zitten erg graag op schoot nadat ze op jacht zijn geweest in de weilanden maar dat op schoot zitten kan wat hen betreft ook op een andere zijn dan die van ons ;-) Wij zullen ze zelf echter wel heel erg missen, net zoals het dagelijkse contact met en uitzicht op de paarden! Voor sommige mensen is een kat 'een kat' maar onze katten zijn ons erg dierbaar en Ilona heeft een van hen een paar kunstjes geleerd waaraan hij (meestal, haha, het is wel een kat) heel leuk meewerkt. Zo geeft hij een fanatieke High Five, gaat braaf zitten en geeft kusjes als ze erom vraagt. We hebben ook nog twee honden van het ras Kuvasz. Dit zijn uitstekende waakhonden die erg zelfstandig zijn en het niet erg vinden als het baasje er niet is. Katten en paarden achterlaten is al moeilijk, maar de honden achterlaten is extra lastig. Vooral voor Ilona zijn de honden een beetje haar kinderen en het is moeilijk om die achter te laten. Gelukkig blijft mijn superzoon Thomas thuis wonen en de honden zijn even dol op hem als hij op hen. Een groot deel van de dag is er ook nog Ingrid die voor ons de paarden en webwinkel verzorgt, en die eveneens een hele leuke band met de honden heeft en dan is er in het weekend ook nog lieve Iris -zij is dol op de honden en de honden op haar- en datzelfde geldt voor mijn dochter Laura die ook nog regelmatig langskomt. De honden zijn dus bijna niet alleen (wat ze overigens ook niet erg vinden omdat ze elkaar hebben en niet al te afhankelijk zijn qua aard).

Afscheid van mensen is in zekere zin gemakkelijker. In deze huidige tijd kun je nauwelijks van afscheid spreken want we communiceren vrolijk verder via de diverse elektronische kanalen, iets dat niet met dieren maar wel met mensen kan. Iedere wereldomzeiler zal echter het gevoel wel kennen om mensen achter te laten, in het bijzonder oudere mensen, waarbij het toch even je gedachten passeert dat je elkaar misschien niet weer ziet. Aan de andere kant is er het nuchtere besef dat dit eigenlijk ook zo is bij het afscheid nemen na even op de koffie te zijn geweest.

Frank en Laura op het dek
Frank en Laura op het dek
Tenerife, op weg naar Antequera
Laura en Frank op het dek, onderweg naar de ankerplaats

Laura en Frank

Van mijn dochter Laura en haar vriendje Frank hoefden we nog niet gelijk afscheid te nemen want ze kwamen de eerste week met ons mee.

Momo
Momo

Laura heeft speciaal voor ons een echte Neptunus gemaakt! Deze heeft een ere-plaatsje gekregen boven de salontafel.

We maken een tripje naar de ankerplek Antequera om ze een beeld te geven van het leven dat wij straks zullen hebben. Een weekje vakantie op Tenerife is op zich al geweldig maar helemaal als je in die periode mee kan leven op de boot! Ook wij vinden het geweldig om in deze start Laura en Frank aan boord te hebben. Dat maakt onder andere het afscheid wat minder abrupt.

Laura en Frank hebben geluk en treffen mooi weer. We dachten dat het eigenlijk altijd wel mooi weer is op Tenerife maar kwamen er later achter dat dit een bijzonder jaar is en niets vanzelfsprekend is; de week nadat Laura en Frank weg zijn hebben we een dag dichte bewolking, regenbuien en zelfs een keer een onweersbui.

Bijboten

Nadat Laura en Frank weer naar huis zijn (wat gaat zo'n week toch snel!) ontvangen we een pallet met daarop een nieuwe bijboot en buitenboordmotor. Geen verrassing natuurlijk, want deze spullen hebben we zelf afgezonden de dag voor ons vertrek. De bijboot die we bij aanschaf van Omweg kregen vonden we niet meer in een goede staat verkeren en de buitenboordmotor was defect geraakt.

Opweg, de zeilende dinghy
Opweg, de zeilende dinghy
Tenerife, La Galera
We dopen onze nieuwe dinghy (de rode) Opweg en deze zal ons tijdens het ankeren hopelijk vaak van Omweg op weg helpen naar de kant want daar kan Omweg niet komen!

Een goede bijboot is erg belangrijk want het is min of meer je "auto" wanneer je ergens voor anker ligt en heen-en-weer naar de wal wilt. We hadden eerder al een vervangende buitenboordmotor op de kop getikt, maar deze bleek na een proefvaart water in de cilinders te krijgen vanwege een lekkende koppakking. Erger nog, drie kopbouten braken af tijdens de reparatiepoging en we besloten aldus dat deze buitenboordmotor geen waardige toevoeging was aan onze uitrusting. We hadden inderdaad geen nieuwe buitenboordmotor gekocht, want dat is volgens ingewijden niet zo slim: buitenboordmotoren zijn enorm diefstalgevoelig, en een mooie glimmende nieuwe ben je eerder kwijt dan een exemplaar dat eruit ziet als een oud barrel.

Frans liet de buitenboordmotor in de zee vallen

©

Tenerife, La Galera

Ilona duikt de motor op, we spoelen hem (van binnen) schoon en moeten hem nu op vol vermogen gebruiken zodat hij van binnen goed droogt. Frans weigert te vertellen hoe stom hij was!

Er lijkt een vloek te rusten op onze buitenboordmotoren: Tijdens het uitpakken op de wiebelende steiger gaat er iets mis en kiepert het gevaarte ineens over de rand het water in. Na het opduiken vanaf 8 meter diepte door onze duikkampioen Ilona hebben we een motor die vol zit met zout water. Dus de tuinslang er maar in en spoelen met wat ze hier drinkwater noemen. Nu het zout eruit is moet ook het water er weer uit. Paul, die een paar boten verderop ligt, adviseert ons om een tijd lang hard te gaan varen zodat de motor lekker heet wordt en het water in de lagers en dergelijke verdampt.

De bijboot die we bij Omweg hadden gekregen was een Tinker Traveller, uitgevoerd met een zeiluitrusting. Dat is tamelijk uniek, en het lijkt ons enig om geheel in stijl onder zeil tussen onze geankerde boot en de wal heen en weer te kunnen varen. Gemakkelijk, milieuvriendelijk en met redelijk grote snelheid. We hebben dan ook precies hetzelfde exemplaar bijboot maar dan in goede staat gekocht. Eventjes hebben we dus twee zeilende bijboten en we ontvangen veel positieve reacties van havengenoten die ons met deze mini-zeiljachtjes in de weer zien.

Bevoorraden

Ondertussen maken we ook een aanvang met bevoorraden voordat we opnieuw bezoek krijgen. Op de Cabo Verden (Kaap Verdische eilanden) schijnt niet zo veel te krijgen te zijn en in de Caribbean zijn veel producten vaak erg duur. Bovendien hebben we hier een huurauto om de boodschappen te vervoeren, liggen we hier in een haven wat handig is om de spullen aan boord te krijgen, zijn er veel grote winkels en zijn de prijzen erg laag. We besluiten dan ook om genoeg mee te nemen om minstens tot aan het Panamakanaal te kunnen overleven. Klein spul kunnen we lokaal wel kopen, maar pakken drinken enzo is handiger om nu in te slaan omdat we dan niet vanuit de bijboot al dat zware spul aan boord hoeven te hijsen. Nadat we Tenerife hebben verlaten willen we immers zoveel mogelijk ankeren en dan is bevoorraden niet echt handig meer.

Hamsteren
Hamsteren
Tenerife, La Galera
We voelen ons net ijverige eekhoorns die hun voorraad overal vandaan slepen. Nu maar hopen dat wij in staat zijn om niet te vergeten wat we waar hebben liggen ;-)

Het wordt wel een bizar boodschappenlijstje. "Hoeveel pakken sinaasappel sap drinken we per week?" vraag ik aan Ilona. "Mwah, niet zoveel. Twee lijkt me wel voldoende". Het vermenigvuldigen met een half jaar wat ruwweg 25 weken zijn vergt niet veel van mijn capaciteiten maar voor de zekerheid bereken ik het toch twee keer voor ik zeg "Dat zijn dan toch 50 pakken sinaasappelsap!". En dat klinkt nog niet eens zo schokkend totdat je dat in je doorzakkende winkelwagentje hebt geladen. En oh ja, we moeten mayonaise hebben. We nemen een pot op proef en nadat we de smaak hebben goedgekeurd doen we er nog eens 20 bij. Broodbeleg is lastiger: Het moet lang houdbaar zijn, niet gekoeld hoeven te worden maar zelfs een beetje tegen warmte kunnen, efficiënt verpakt zijn, en oh ja, liefst ook nog lekker zijn. We kopen 50 potten jam van een plaatselijk merk dat geen aspartaam en dergelijke bevat en evenmin een overdreven hoeveelheid suiker. En daar kunnen dan ook nog wel 10 flesjes honing bij en wat Nutella. En ook al willen we groente het liefst vers hebben, voor de zekerheid moeten er ook nog maar wat potten met kant-en-klare groenten mee. En spul om brood te bakken want midden op de oceaan kunnen we niet naar de bakker. We kopen niet alles in één winkel en dat maakt de uitstalling op de lopende band van de kassa nog vreemder: 50 potten jam en evenzoveel pakjes gist. Alsof we een merkwaardig soort likeur willen gaan brouwen. En in een andere winkel 20 potten mayonaise plus 15 liter olijfolie. Alsof we aan een soort vetzucht lijden. Onze huurauto hangt diep in de veren nadat we de boodschappen hebben ingeladen en nadat alles in de boot zit heeft deze ineens een lichte helling naar stuurboord in plaats van naar bakboord. Omweg is sterk asymmetrisch ingedeeld met alle boottechnische zaken (140 Kg aan accu's, 50 Kg ankerketting, koelkast, oven etc.) aan bakboord maar alle opslagruimten aan stuurboord en dat maakt het beladen ietwat "interessant". Verder hebben we de keuze uit moeilijk toegankelijke plekken en gemakkelijk toegankelijke plekken. Spullen die relatief kort houdbaar zijn maar ook spullen die jaren kunnen blijven liggen. De ene na de andere strategie wordt opgediend en even snel weer afgeserveerd. "Alle lang houdbare spullen het verste weg? Dus we eten het eerst de mayonaise op en op het einde 50 potten jam?" Of "Alles geordend bij elkaar? Dan eten we de gemakkelijk bereikbare spullen het eerste op en het spul waarvoor we diep moeten gaan graven later." Het inruimen van de koopwaar neemt dan ook een hele dag in beslag en gaat met veel overleg gepaard. Uiteindelijk wordt het een compromis tussen spullen geordend bij elkaar plus een gemakkelijk bereikbare krat waar een gevarieerd assortiment voor een maand in zit en die maandelijks vanuit de diepere krochten van het schip moet worden aangevuld. Ook moeten we ter plekke een database aanleggen zodat we ook onderweg een overzicht houden in wat er allemaal nog voldoende is en welke spullen het eerste op moeten. Eh, was het idee niet dat we een relaxed leventje zouden gaan leiden en even niets te maken zouden hebben met het bijhouden van een administratie???

Hans en Emy

Ouders Ilona
Ouders Ilona
Tenerife, ankerplaats Antequera
De entree van Ilona's moeder is heel speciaal: ze is nog niet eerder op Omweg geweest en ze komt zwemmend vanuit het appartementje aan de overkant van de haven naar onze boot :-D Tijdens het bezoek van haar ouders bezichtigt Ilona vele mooie plaatsen op Tenerife met hen, op de foto de vulkaan de Teide in de verte. Met het ankeren (op Ilona's verjaardag) treffen we geen fantastisch weer (wel warm, maar geen zon). Het water lijkt pikzwart maar dat is geen reden om er niet volop van te genieten!

Nog voordat we met bevoorraden klaar zijn komen de ouders van Ilona voor een weekje langs. We hebben voor ze een appartementje gehuurd net aan de overkant van de haven. Je moet een heel eind lopen om er te komen, maar zwemmend is het een korte afstand. Ze komen dan ook al zwemmend op bezoek. Ook zij gaan mee naar de ankerplek Antequera. Het lijkt wel alsof we niets anders kunnen verzinnen maar het is de enige ankerplek die op een redelijke plek (halve dag varen) van onze haven ligt. In het begin zijn ze wat sceptisch ("We hoeven niet zo ver"), maar uiteindelijk zijn ze blij dat ze zijn meegegaan. Het varen viel reuze mee en de ankerplek is fantastisch. En uiteraard heeft het wat om dobberend op het water de zon onder te zien gaan en dan te barbecueën (met een Cobb) in de kuip. We waren nog niet klaar met het bevoorraden van wijn; we wilden graag pakken wijn mee in plaats van flessen vanwege het gewicht, opslag en afval, maar ja, als je de lekkerste uit wilt zoeken zul je toch wat proefpakken moeten aanbreken en met zijn tweeën duurt het lang voordat je aan de volgende toe bent. Het is een geschikt moment om drie pakken wijn te kopen en ze te beoordelen. We doen verschillende rondes en als afsluiting ook een blinde test waarbij je niet weet welke wijn in welk glas zit. Wonderlijk hoe een "smerige wijn" ineens toch "best wel lekker" kan worden en omgekeerd. Het blijkt moeilijk om de "minst lekkere" te kiezen maar over de lekkerste wijn is de mening unaniem. De volgende dag weten we in ieder geval welke pakken wijn we zullen gaan inkopen!

Honden vergiftigd!

Onze lieve honden vergiftigd
Onze lieve honden vergiftigd
©
Thomas Veldman
Odoornerveen
Links Luca en rechts Ishdor. Beiden een keer door een buurtgenoot vergiftigd met organofosfaat en beiden hebben het gelukkig op het nippertje gered omdat de oppassers vroeg thuis waren en adequaat hebben gereageerd door ze met spoed naar een kliniek te brengen. De honden zijn net zo lief als ze eruit zien, wie doet onschuldige dieren nou kwaad???

Tijdens het bezoek van Hans en Emy bereikt ons het afschuwelijke nieuws dat er een hond doodziek is geworden. Dat was bij een vorige afwezigheid ook al zo onder dezelfde raadselachtige omstandigheden. We vragen ons af of het toeval is. De dierenarts bevestigt ons vermoeden en na een toxicologisch onderzoek blijkt dat het gaat om een vergiftiging met organofosfaat, een landbouwinsecticide. Inderdaad vinden onze thuisblijvers een stuk vergiftigd vlees in onze tuin! We hebben heel erg veel geluk gehad dat Thomas die dag veel vroeger thuis was dan normaal en hij gelijk met de hond, Ishdor, naar de dierenkliniek kon. Ishdor werd doodziek opgenomen maar gelukkig direct goed behandeld met een anti-gif zodat hij er goed bovenop is gekomen. We moeten er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als Thomas er niet op tijd zou zijn geweest....

Nu hebben we in de buurt op enige afstand, mensen wonen die menen onze honden de schuld te kunnen geven van allerlei problemen die er binnen het gezin spelen en waarschijnlijk is afgunst ook een factor. Het probleem speelt al veel langer en wij zijn destijds alle anderen die een klein beetje in de buurt wonen afgegaan om te vragen of er meer mensen zijn die last van onze honden hebben. Ieder ander verklaarde helemaal geen last te hebben van onze honden, ook het gezin (met jonge kinderen) dat het dichtst naast ons woont, had totaal geen last van ze.

Los van de vraag hoeveel "last" je kunt hebben op een behoorlijke afstand, zeker in een buitengebied waar dierengeluiden normaal zijn, blaffen onze honden maar weinig, maar soms is er natuurlijk een aanleiding. We hoorden dat er die dag aan de weg van ons huis werd gewerkt, dus waarschijnlijk hebben de honden daar op gereageerd. De betreffende buurtgenoot had al eens gedreigd om de honden te vergiftigen (waarvan we aangifte hebben gedaan maar de politie deed niets) en nu heeft hij kennelijk zijn kans waargenomen omdat wij er toch niet zijn, de lafaard!!

Ondanks dat politie en gemeente al bij herhaling heeft vastgesteld dat onze honden geen overlast veroorzaken hebben we toch, om gedoe te voorkomen, de honden 's nachts gescheiden van elkaar zodat ze niet kunnen spelen en daarbij gerucht maken, en hebben we een 50 meter breed stuk tuin afgezet aan de andere kant van het huis, zodat er een extra bufferzone is ontstaan en ook nog eens onze woonboerderij tussen de honden en de probleemkant zit. De politie verklaarde ons voor gek met deze vergaande maatregelen en waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook.

Schieten om honden te verjagen

©

Borgerzijtak, Odoornerveen

Hier zie je hoe een buurtbewoner ons en onze honden treitert door te schieten wanneer wij op ons eigen (!) terrein met de honden aan het spelen zijn. Ten tijde van dit filmpje wilde ik (Ilona) nog niet geloven dat de buurtbewoner dit deed. Er waren al wel aanwijzingen maar ik schoof het geknal af op 'toeval'. Merk op dat Ishdor zelfs tijdens dit spel niet blaft. Het zijn geen blaffers die blaffen omdat het leuk is. Noch de politie, noch de bemiddelaars hebben ooit overlast kunnen constateren. Het zit puur tussen de oren van de ziekelijke dader(s), die in dit filmpje gewoon schiet zonder dat er sprake is van ook maar de minste "overlast".

De politie is eerder met een huiszoekingsbevel bij de betreffende mensen op bezoek geweest in verband met vuurwapenbezit. Helaas is het vuurwapen toen niet gevonden (niet vreemd op een grote boerderij) maar het lossen van schoten als onze honden (geluidsloos, zie het filmpje) in onze weide aan het spelen waren, is wel direct opgehouden. Ja, serieus, de man schoot als onze honden, zonder enig geluid te maken, in onze eigen weide aan het spelen waren...! Hij schoot gelukkig niet raak, maar onze honden zijn hierdoor wel panisch geworden voor knallen en dat is helaas nu ook voor vuurwerk en onweer het geval.

Ze hebben een honden-obsessie ontwikkeld en wij zijn hun gezamenlijke pispaal geworden en bemiddeling met behulp van een derde heeft helaas ook niet geholpen. Deze buurtgenoten vinden simpelweg dat hun vermeende rechten meer waard zijn dan onze rechten om honden te mogen hebben. En we hebben het hier niet over een flatgebouw, maar een buitengebied waar de woningen ver uit elkaar staan en er verdraagzaamheid hoort te bestaan omdat iedereen wel een zekere mate van "last" veroorzaakt: de ene met stank, de andere met dierengeluiden, en de andere met zijn landbouwmachines die de weg besmeuren en herrie en stank veroorzaken. Maar zij vinden blijkbaar dat het voorrecht om "last" te veroorzaken uitsluitend hén exclusieve recht is en bovendien dat zij zich zo nodig buiten de wet mogen begeven met het lossen van schoten om de honden schrik aan te jagen en het smijten van vergiftigd vlees in onze tuin. Iedereen die hier van hoort is (zeer terecht) laaiend. Wij vinden het onbegrijpelijk dat iemand onschuldige dieren probeert te doden, hoe kan iemand dat doen?! Hoeveel 'last' je ook van een dier zou kunnen hebben, vergiftigen is natuurlijk absoluut not-done! Los van het feit dat het om een onschuldig (!) dier gaat, kun je ook geen eigendom van iemand gaan vernielen als je daar last van hebt/meent te hebben. Wij gooien toch ook geen schep zand in de tank van een irrigatiepomp die door een buurman pal tegenover ons huis wordt gezet? De vraag is hoe we hier mee om moeten gaan. Een andere eigenaar voor de honden zoeken zou ons, en Thomas die nog thuis is, groot verdriet doen, de honden overstuur maken, de voorwaarden van onze inbraakverzekering geweld aan doen, en bovendien het vergiftigen van honden belonen. We vinden dit geen optie. De boot verkopen, onze droom opgeven, en thuis blijven om onze honden te beschermen dan? Dat zou toch te gek voor woorden zijn? Het kan toch niet zo zijn dat een stel idioten voor jou gaat bepalen of jij honden mag houden?

Update februari 2016

Schieten om honden te verjagen

©

Borgerzijtak, Odoornerveen

Dit filmpje hebben we gemaakt om bewijsmateriaal te krijgen. Ik (Ilona) ben met Luca -aan de lijn want anders durfde ze onze weide niet in!- aan het spelen. Er wordt inderdaad weer geschoten. Op ONS terrein, terwijl er niets aan overlast gebeurt. Ik ontplof hier door woede en een gevoel van radeloosheid omdat ik ineens overduidelijk zie dat het al die tijd GEEN toeval is geweest en dat er willens en wetens wordt geschoten iedere keer als onze honden in onze eigen weide zijn. De arme dieren hebben er een knal-complex door opgelopen en zijn bang geworden voor onweer, vuurwerk en andere knallen. Mijn uitlating is niet fraai maar ik denk dat dit wel begrijpelijk is in deze situatie. Ook hier weer ging er geen enkel geblaf vooraf aan deze situatie; de dader claimt "overlast" maar hiervan is geen sprake!

De vermoedelijke dader voelt zich aangesproken en bezit de brutaliteit om een aanklacht in te dienen over deze blog! De wijkagent, die tot voor kort het idee had "niets meer te kunnen doen" is weer van de partij en verzocht ons gemakshalve om deze hele blog maar te verwijderen zonder te specificeren wat er precies strafbaar zou zijn. De hele blog zomaar verwijderen dat gaan we natuurlijk niet doen.

Wel hebben we, waar we dat zelf nodig vonden, de tekst wat geanonimiseerd: het gaat nu om "een buurtgenoot" zonder verdere aanwijzingen.

Een belangrijke reden waarom we deze blog intact laten is dat dit verhaal een maatschappelijk belang dient: De vergiftigingsactie is niet alleen bedreigend voor onze honden, maar ook voor de vele katten van anderen die onze tuin aandoen, de hond van onze paardenverzorgster, alsmede wilde dieren zoals egels (wat ook nog eens een beschermde diersoort is). Dus voor de hele buurt is het van belang om te weten wat er speelt, dat mogelijk hun dieren ook het slachtoffer kunnen worden van deze maniak, en dat het gebruikte gif "organofosfaat" is, waartegen gelukkig wat te doen is mits de behandelende dierenarts weet om wat voor gif het gaat. Verder hopen we (en hebben we inmiddels indicaties) van een toegenomen sociale controle waarbij buurtbewoners in de gaten houden wat er gebeurt en ernaar streven om de dader op heterdaad te betrappen.

Dit verhaal is de journalistiek niet onopgemerkt gebleven. We zijn benaderd door de media (een dagblad en een televisieprogramma) om ons verhaal te doen. Uiteraard begrijpen we dat dit verhaal interessant is voor de journalistiek:

  • Het verminken van paarden, vergiftiging van geliefde huisdieren, op dit moment zijn er veel idioten die niet met hun tengels van andermans dieren af kunnen blijven en dat wekt terecht grote woede op bij het publiek. Op zich al interessant genoeg voor een nieuwsitem.
  • Politie die niet de dader maar het slachtoffer begint te achtervolgen. Een slachtoffer dat wanhopig melding maakt van hetgeen hem is overkomen in een persoonlijke blog krijgt ineens de aandacht van de politie terwijl de dader zich rot lacht. De pers smult van dit soort verhalen!
  • Het maken van een wereldreis per zeilboot is een droom van velen en de pers bericht er graag over. Het wordt nog wat interessanter wanneer er zich op het thuisfront een drama afspeelt en een buurtgenoot probeert het plezier te vergallen door dieren te vergiftigen en aanklachten in te dienen over deze blog.

Tot op dit moment zijn we terughoudend geweest. Dit verhaal was tot nu toe alleen maar interessant in onze persoonlijke blog die alleen door familie, bekenden en buurtgenoten wordt gelezen. Maar als dit getreiter niet ophoudt en we nu als slachtoffer ook nog vervolgd gaan worden vanwege deze blog dan is het breekpunt bereikt en doen we ons verhaal alsnog graag aan de pers en op andere websites. Een en ander hebben we gelukkig uitstekend gedocumenteerd in een dossier met onder andere film- en geluidsopnamen.

Update december 2017

Dan kom je thuis en dan heb je dus nog wel een appeltje te schillen met de betreffende buurtgenoten. Maar de rust bewaren leek ons echter belangrijker dan al dat negatieve gedoe. Maar helaas, de betreffende buurtgenoten vinden het kennelijk nodig om weer opnieuw olie op het vuur te gooien en weer bij de politie te gaan zeuren over deze inmiddels toch wel zowat in de vergetelheid geraakte pagina.

We houden u op de hoogte van verdere ontwikkelingen.


Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


Mooi verslag! Maar zo erg voor jullie hondjes.. Ik was thuis toen ik een sms van mam kreeg ze vertelde dat ishdor was vergiftigd. Ben me echt kapot geschrokken.. Ik hoop echt dat die buren van jullie eens goed worden aangepakt! Ook op mijn hulp kun je rekenen.. Anders heb ik nog wel wat franse vrienden :-p
3
0

Wowww frans in zn zwembroek lijkt wel n jonge god van 18!!!
2
0

Frans Veldman
Dank voor de reacties! Er zijn goede kansen dat we die lafaard voor de rechter kunnen slepen, is het niet deze keer dan zeker de volgende keer. De dierenpolitie lijkt erg gemotiveerd om de dader te berechten. Onze voorkeur gaat uit naar een legale oplossing. Uiteraard kunnen we ons volledig voorstellen hoe kwaad sommigen hierover kunnen worden en het recht in eigen handen willen nemen. Hou nog even vertrouwen in de rechterlijke macht!
5
0

Wij hebben een ontzettend leuke week op Tenerife achter de rug, het was super om mee te kunnen maken hoe jullie leven op de Omweg er zo'n beetje uitziet, merci beaucoup! Maar ondanks ons fijne samenzijn stond de afgelopen week uiteraard volledig in het teken van de vergiftiging van de honden. Ontzettend triest om mee te maken dat jullie leven hierdoor volledig op z'n kop stond(en staat)Zoiets mag niet weer gebeuren,wij kennen de situatie ter plekke en zijn meer dan bereid onze hulp aan te bieden
6
0

contact