Inloggen

Corona Lock down in Markiezen

Goede tijden
Kim, het zusje van Ilona, is eind 2019 2,5 maand bij ons geweest en ze heeft hier een mooie film van gemaakt. Dat waren de goede tijden ;-) (op de foto een atol in de Tuamotu, niet de Markiezen)

Nadat we eind september 2018 vanuit Nederland vertrokken zijn met onze catamaran ZwerfCat, zijn we in juni 2019 aangekomen in Frans Polynesië. Dit is een gebied dat voor wat betreft omvang vergelijkbaar is met Europa en bestaat uit duizenden eilandjes, het merendeel onbewoond. We trekken rond met onze Catamaran, verblijven soms bij een dorpje, soms bij een onbewoond eilandje. Gedurende de zomer, in Nederland is het winter, verblijven we in verband met het orkaanseizoen op de zuid-Pacific, net als veel andere zeilers, op de eilandengroep Markiezen die net buiten het orkaangebied ligt. Havens zijn hier niet, je kunt hier alleen ankeren in de vele mooie baaien van de Markiezen. Ondanks de prachtige natuur en de vriendelijke mensen is hier nauwelijks toerisme, het toerisme speelt zich vooral af rond het eiland Tahiti, Moorea en Bora-Bora, 1500 kilometer verderop.

Geen vuiltje aan de lucht

Eind februari lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht. Het Corona-virus lijkt vooral een Aziatische aangelegenheid. Het orkaanseizoen is bijna voorbij, wat voor ons betekent dat we binnenkort de Markiezen zullen verlaten voordat een nieuwe lichting boten hier zal aankomen. Langzaam druppelt een nieuwe groep zeilers door het Panamakanaal om in maart koers te zetten naar de Markiezen, wat met 7000 kilometer afstand de eerste eilandengroep is die je na Panama en de Galapagos op de zuidelijke Pacific kunt aandoen. De meeste zeilboten zullen zo'n vier weken nodig hebben om die afstand te overbruggen, het is een van de langste oceaanoversteken ter wereld.

Wij genieten ondertussen van de rust die er nu nog heerst. We zijn nu in Hiva Oa, het een na grootste van de Markiezen. Of eigenlijk kunnen we misschien beter zeggen 'het minder kleine eiland' want het is met zijn 35 km lang en ca 10 km breed, niet echt groot te noemen en er wonen op dit eiland maar ongeveer 2000 mensen. Er is -net als in de rest van de Markiezen- geen enkele toeristenwinkel of iets dergelijks te bekennen. Het voordeel hier is dat we een plek hebben gevonden waar we vanaf de boot met onze wifi-richtantenne internet kunnen bereiken. Op de ankerplek ligt een mengelmoes van zeilboten uit alle delen van de wereld, allemaal langblijvers die het hele orkaanseizoen op de Markiezen hebben uitgezeten.

COVID19!

Ondertussen druppelt het nieuws binnen dat het Corona-virus ook de Pacific heeft bereikt. Op het toeristische Tahiti zijn een paar gevallen opgedoken. Inmiddels zijn we ook op de hoogte van de situatie in Italië en dat er in Europa lock-downs worden ingevoerd. Het nieuws begint ook bij de eilandbevolking door te dringen: voor de supermarkt is een wastafel opgesteld waar je eerst je handen moet wassen en op sommige eilanden maakt de normaal zo gastvrije bevolking kenbaar dat zeilboten niet langer welkom zijn.

De buitenkant van de baai in Hiva Oa
De buitenkant van de baai in Hiva Oa
©
Hiva Oa

We erkennen het probleem: De eilandbevolking van de Pacific heeft in het verleden ernstig geleden onder allerlei ziekten die door de koopvaardijschepen vanuit de rest van de wereld werden meegenomen, ziekten waarvoor de inheemse bevolking geen immuniteit bezat en wat soms het merendeel van de bevolking uitroeide. Dat sentiment is nog niet helemaal verdwenen en leeft weer volledig op bij het nieuws dat Corona door toeristen op Tahiti is gebracht. Het isolement van de vele eilandjes is niet meer zoals vroeger: er gaan vliegtuigen tussen de hoofdeilanden en er zijn een paar bevoorradingsschepen voortdurend onderweg tussen de eilanden. De kinderen gaan naar scholen op de grotere eilanden en natuurlijk zeilboten dragen ook bij aan het verbreken van het isolement. De grote spil in dit alles is Tahiti, het enige eiland waar een haven is en een internationaal vliegveld.

Op 18 maart moet Frans vanwege een ongeluk dat hij twee weken eerder had, voor controle röntgenfoto's laten maken. Dat kan in de Markiezen alleen op het hoofdeiland Nuku Hiva. Het is niet verstandig om te zeilen voordat de foto's worden gemaakt, dus we kiezen ervoor om een lokale vlucht te boeken. Frans vertrekt, Ilona blijft op de honden passen. Op het vliegveld gonst het van de politie en gaan er geruchten dat alle buitenlanders Frans Polynesië moeten verlaten. Een paar politieagenten bevestigen niet alleen dit verhaal maar beweren dat dit ook voor zeilers geldt. We zouden de boten moeten achterlaten en per vliegtuig naar "huis" moeten!! Huis, we hebben geen huis meer!! De boot is ons enige huis! Waar zouden we in godsnaam naartoe moeten, wanneer kunnen we ooit weer terug en hoe moet dat dan met de honden? De enige manier om honden in te voeren in Frans Polynesië, is via een erkend rabiës-vrij land (dat is geen enkel land in Europa!), of per boot. Maar die moeten we achterlaten vertelt de politie.. We zijn ernstig over de rooie van dit nieuws want -alle andere problemen daargelaten- dit betekent dat we de honden nooit meer op de boot kunnen krijgen.

Bijeenkomst op de berg
Bijeenkomst op de berg
De anderhalve meter afstand zit er nog niet zo goed in en met het invullen van de papieren mochten we wel dezelfde pen gebruiken..

We bellen samen en overleggen het dilemma. We zijn allebei veel te bang dat we het vliegtuig terug naar Hiva Oa morgen misschien niet meer gaat en besluiten dat het beter is dat Frans nu direct terugkeert. Deze situatie is echt een groot probleem en we zitten in grote stress. Als we weg moeten uit Frans Polynesië dan nemen we liever de boot mee, maar dat betekent dat we misschien wel weken- of maandenlang ergens op de Pacific zullen moeten ronddobberen voordat we ergens terecht zouden kunnen. We gaan dan ook onmiddellijk naar het dorp en doen boodschappen waarmee we het een hele tijd op zee kunnen blijven uithouden. Helaas zijn de grote zakken hondenvoer op. We hebben nog 50 kg en hopen dan maar dat we succesvol zijn met het vangen van vis. Op vis en rijst doen honden het goed maar zekerheid dat je vis vangt is er niet, daarom hebben we liever hondenvoer voor de zekerheid erbij. Onderweg komen we een leuke politieagent tegen waarmee we vaak een praatje hebben gemaakt. Hij zet de vuilnis bij de weg en loopt met een vuilniszak in de hand, in korte broek en blote buik over straat, duidelijk een vrije dag. Nee, hij spreekt geen Engels maar gelukkig spreken wij wel wat Frans en hebben we vaak met hem gekletst. Hij herkent ons direct. We vertellen hem het verhaal dat Frans van zijn collega's heeft gehoord op het vliegveld. Zijn mond valt open van verbazing en hij beweert dat er niks aan de hand is. Het gaat om toeristen, zeilers mogen volgens hem gewoon blijven. De agent in vrijetijds-uniform raadt ons aan om voor bevestiging naar de burgemeester te gaan. De burgemeester zegt ook dat we gewoon kunnen blijven. Enigszins gerustgesteld keren we, na voor de zekerheid onze bevoorradingsmissie toch maar te hebben afgemaakt, terug naar de boot.

Bijeenkomsten

De autoriteiten doen hun best
De autoriteiten doen hun best

Een paar uur later horen we via de marifoon dat er die avond een spoedbijeenkomst voor zeilers wordt georganiseerd. Op de bijeenkomst is er een afgevaardigde van het ministerie uit Tahiti, de burgemeester, politieagenten en de maritieme autoriteiten. Ondanks de toezeggingen van de burgemeester, nog maar een paar uur geleden, krijgen we te horen dat alle buitenlanders voor zondag "naar huis" moeten gaan. Boem. Klap in ons gezicht. Vanaf zondag wordt Frans Polynesië volledig afgesloten en geldt er een lock down. We protesteren beleefd maar met goede argumenten tegen de situatie en leggen uit dat we geen "huis" meer hebben, dat Nederland ons waarschijnlijk niet meer gaat toelaten omdat we geen geregistreerde inwoners meer zijn, dat we honden hebben die niet mee kunnen of niet mee terug kunnen, en dat we ons afvragen of het überhaupt nog wel mogelijk is om naar Nederland te gaan omdat overal ter wereld vliegvelden worden afgesloten voor buitenlanders. Overleg in de delegatie. Er wordt verteld dat er eventueel uitzonderingen kunnen worden gemaakt voor mensen die geen thuis meer hebben. We krijgen een formuliertje waar we onze bezwaren op in kunnen vullen en per individu zal daar dan waarschijnlijk naar worden gekeken. Niet bepaald gerustgesteld keren we terug naar de boot.

De plaatselijke autoriteiten zitten in een spagaat. De regering in Tahiti, 1500 Km verderop, wil bepaalde dingen, een deel van de eilandbewoners wil de "enge" zeilboten weg hebben, en de zeilboten willen blijven omdat ze anders maandenlang vluchteling zullen worden of misschien hun boot voor wie weet hoe lang onbeheerd op de ankerplaats moeten laten dobberen.

Quarantaine!

Corona cuddle
De laatste avond voordat de quarantaine ingaat. Onze vriend Willem heeft de Corona Cuddle uitgevonden. Knuffelen zonder ziek te kunnen worden, Willem en Dorothy zijn er al goed in ;-)

De volgende dag weer overleg op de berg. Het verhaal is weer veranderd. Nu "mag" je weg maar dat moet dan wel binnen 24 uur, want daarna wordt het luchtruim gesloten. Boten die er dan nog zijn zullen 15 dagen in quarantaine moeten. Niemand boekt een vlucht dus de volgende avond staan we weer allemaal op de berg om de details van de quarantaine te vernemen.

Op dit moment is er nog geen Corona op de Markiezen. Gezien de complexe infrastructuur, bestaande uit talloze eilanden en slechts een enkel regionaal ziekenhuisje (ongeveer 1 kamer en dokter per 1000 inwoners!), wordt alles op alles gezet om te voorkomen dat Covid19 voet aan de grond krijgt. Er is besloten dat alle bewegingen voor minstens 15 dagen worden gestopt. Er mag niet meer worden gevaren, er vliegen geen vliegtuigen meer, iedereen moet thuisblijven, en zeilers moeten op de boot blijven. Boodschappenlijstjes kunnen drie keer per week worden ingediend en de zeilers mogen dan op de punt van het haventje per dinghy om de beurt de bestellingen gaan ophalen. Als er na 15 dagen geen Corona is opgetreden dan betekent het dat de Markiezen "schoon" zijn. Hoe het daarna verder zal gaan is onbekend. We vinden het prima geregeld en zijn blij dat ze strenge, effectieve maatregelen treffen en hopen dat het daardoor sneller voorbij zal zijn. Dat de maatregel precies nu wordt ingezet is ook goed en logisch want vanaf dat moment wordt ook het vliegverkeer van Tahiti naar de Markiezen gestopt. Alle kinderen die in Tahiti op school zaten, komen nog gauw thuis en dan gaat de quarantaine in.

Communicatie

De ankerbaai in Hiva Oa
De ankerbaai in Hiva Oa
©
MastCamera from ZwerfCat
Hiva Oa
Binnen de muur liggen de meeste boten. De ruimte die vrij is, is nodig voor het grote bevoorradingsschip dat een dezer dagen zou moeten komen

Op de valreep regelen we nog met de eigenaresse van een wifi-walstation dat we het wifi signaal verder mogen verspreiden. Wij liggen net buiten de stormkering voor anker omdat we met onze catamaran weinig last hebben van de zeedeining die daar heerst, maar de meeste mensen liggen op de ankerplek achter de stormkering en daar schijnt geen wifibereik te zijn. Normaal gaat men voor internet naar de wal maar dat kan nu niet meer. Omdat internet zo'n beetje een eerste levensbehoefte is tegenwoordig (en omdat de tijd nou eenmaal veel sneller gaat als je internetbereik hebt...), zetten we een wifi-relaisstation op: Wij ontvangen met een richtantenne wifi van het walstation en met een andere wifi-zender zenden we het weer verder richting de ankerplaats achter de stormkering.

We zetten een WhatsApp-groep op voor alle zeilers in Frans Polynesië, die groeit binnen een paar dagen aan tot zo'n 130 deelnemers en groeit nog steeds. Iemand anders zet een lokale groep op voor alleen de zeilers op Hiva Oa. Ook wordt een radionet via de marifoon gestart waar we met alle zeilers eens per dag de situatie bespreken. Het is leuk om te zien dat er een georganiseerde groep tot stand komt en dat we op deze manier allemaal weten waar we aan toe zijn.

Een drijvend dorp

Zeilers in het nieuws
Dit is een stukje van het lokale nieuws over de zeilers. (Ja, alle autoriteiten zijn van Franse afkomst... Wel is de burgemeester een echte lokale man van de Markiezen)

Op een van de zeilboten woont een artsenechtpaar die het aanspreekpunt wordt voor gezondheidsvragen van de zeilers, op een andere boot zit een tandarts die spullen bij zich heeft om eventueel kiezen te kunnen trekken. Langzaam ontstaat er onder de zeilers een autonome gemeenschap. Iedereen die in de Markiezen terecht is gekomen heeft een oceaanoversteek van meerdere weken moeten doorstaan en is dus wel bekend met een lang verblijf op de boot. Verreweg de meeste boten hebben zonnepanelen waarmee ze verlichting, radio, koelkasten, etc. mee aan de gang kunnen houden en vele hebben zelfs installaties om drinkwater te maken uit zeewater. De boten zijn dus behoorlijk autonoom en de zeilers zijn gewend aan het idee afgesneden te zijn van de rest van de wereld. Eigenlijk is het een oceaanoversteek zonder onderbroken nachten en met een rustige zee, voor een "oversteek" eigenlijk best luxe.

Het is leuk om te zien hoe hier een groep groeit. De een is goed in (ver)talen, de ander heeft goede digitale kennis. De tandarts (van de net een paar dagen voor alle maffe ontwikkelingen gearriveerde Nederlandse boot, de Liberté), heeft al twee klusjes. Hij heeft 1 noodvulling geplaatst en wellicht komt er nog een extractie; er is iemand met wat vage pijn in de buurt van een kies. Eerst antibiotica, als dat niet helpt dan wordt misschien gekozen om de kies te trekken... En dat allemaal in quarantaine. Dat zijn dan wel weer de grappige dingen. Hoewel wat betreft de extractie niet voor persoon in kwestie natuurlijk, maar het is geweldig dat we een tandarts en een dokter in ons midden hebben!

Mistige waterworld

Het hele gebeuren lijkt zomaar te komen uit een filmscenario. Een beetje een kruising tussen "Waterworld" (de film met Kevin Costner waarbij de hele aarde is overspoeld en de gemeenschap op het water leeft) en de verfilming "The Mist" van Stephen King waarbij een groep willekeurige mensen vanwege een plotseling optredend onheil vast is komen te zitten in een supermarkt en de aanwezigen zich allemaal op een andere manier ontpoppen.

Er is een stel uit Amerika dat steeds de regels probeert te rekken en door de anderen in het gareel moet worden gehouden. Er zijn mensen die zich iets teveel overal mee willen proberen te bemoeien. Er zijn "braveriken" en "relschoppers". Er is een solozeiler die een opstapster aan boord kreeg om mee te varen naar de Tuamotu, maar die nu als onbekenden samen in quarantaine zitten op de kleine boot. Omliggende boten melden dat ze het daar erg "gezellig" hebben (gelukkig maar!). Het omgekeerde komt ook voor; er is een stel waarbij de ene helft de hele dag op de boeg van de boot zit en de andere helft op de staart... Er woedt een kleine taalstrijd in de ankerbaai omdat er relatief veel Franse zeilers zijn en we nou eenmaal in Frans Polynesië zijn, terwijl het merendeel van de zeilers niet Franstalig is en het gebruikelijk is dat de Engelse taal de onderlinge voertaal is. Het dagelijkse radionetje wordt als compromis tweetalig waarbij elk onderdeel wordt vertaald, waarbij de "vertalers" het radionetje steeds meer naar zich toetrekken wat natuurlijk ook niet helemaal de bedoeling is. Sommigen zien de marifoon als hulpmiddel om de tijd te doden, terwijl anderen de opgelegde quarantaine als een kans zien om nu eindelijk eens ongestoord te kunnen werken, dat boek te lezen of die filmserie te willen uitzien maar het niet aflatende gekwek over de marifoon erg storend vinden. De autoriteiten hebben gevraagd of iedereen de marifoon omwille van de bereikbaarheid aan wil laten staan maar zo is dat geen doen. Op een avond wordt het schelle, snelle Franse gebabbel me te bar en verzoek ik via de marifoon met hoorbare irritatie of mensen nu eens gewoon zoals het hoort naar een ander kanaal over willen schakelen als ze iets te bespreken hebben dat niet bedoeld is voor de hele groep. Het blijft daarna lang stil op de radio en daarna wordt het oproepkanaal gelukkig niet meer misbruikt voor lange babbels. ;-)

Nieuwkomers

ARC zou arriveren in Hiva Oa
ARC zou arriveren in Hiva Oa
De ARC (ralley) zou arriveren in Hiva Oa, er zouden 30 boten vrijwel tegelijkertijd aankomen. Dat is in normale omstandigheden al veel in Hiva Oa maar nu onmogelijk omdat alle andere boten niet meer weg mochten om plaats te maken. De ralley is gestopt en mensen moesten op het allerlaatste moment uitwijken naar of Nuku Hiva of Tahiti...

Ondertussen druppelen er nieuwe boten binnen die na vier weken varen eindelijk de Markiezen hebben bereikt. Eindelijk weer land, geur van aarde, bloemen en fruit, geluid van landvogels, krekels, mooie bergen om te zien en eindelijk weer de benen strekken! Niet dus! Verplicht volledige opsluiting op de boot, niemand mag eraf! Dat is vervelend binnenkomen na zo'n zeilreis. We hebben met ze te doen, wat hadden ze zich de aankomst in het paradijs anders voorgesteld...

Het wordt nog erger: de nieuwkomers, die dus een maand hebben gezeild om hier te komen, krijgen te horen dat Frans Polynesië op slot zit en dat ze weg moeten. Ze mogen hier een lijstje indienen met boodschappen, aangeven hoeveel water en diesel ze nodig hebben en dan ksst, weg via Tahiti. Daar mogen ze -met wat 'geluk'- 1 a 2 dagen blijven, nog een keer bevoorraden en dan moeten ze weer weg. De politie vraagt of ze vragen hebben. Het blijft stil. De vraag wordt herhaald en weer blijft het stil. Niemand zegt iets, niemand vraagt iets, niemand doet iets. Bij Ilona komt een heel groot gevoel van 'Dit kunnen ze niet maken' op, het is vreselijk als je dit overkomt. Dus Ilona roept per marifoon de autoriteiten op en legt uit dat het weliswaar niet haarzelf betreft maar dat ze toch voor hen wil opkomen. Dat deze mensen een maand op zee zijn geweest, dus beslist Corona-vrij zijn en niet konden weten dat Frans Polynesië bij aankomst gesloten zou zijn. Hier in Hiva Oa heerst nog geen Corona, dus als ze hen wegsturen naar Tahiti, dan sturen ze gezonde mensen weg naar een gebied waar wel Corona heerst en daarna moeten ze weer verder... Bovendien, waar moeten ze dan naartoe?! Op dit moment is er nauwelijks een ander land is waar boten welkom zijn, alles zit potdicht! Het orkaanseizoen is ook nog niet voorbij, dus veel boten zijn niet eens verzekerd voor het gebied zuidelijker dan de Markiezen. We vragen de lokale politie om de problemen voor te leggen bij hun meerderen en het besluit te heroverwegen omdat dit gewoon een beslissing is die deze mensen heel erg in problemen gaat brengen. Er heerst een half uur volledige radiostilte. Dan ineens komt er weer een oproep van de politie. Ze snappen het probleem en zien dat het niet redelijk is om dit te eisen. Ze gaan overleggen met DPAM in Tahiti -de organisatie die alles beslist- en gaan hun best doen hen ervan te overtuigen dat dit geen goede aanpak is. Binnen 48 uur kunnen ze een respons verwachten. Ineens is het niet meer stil, de betreffende boten zijn hoorbaar opgelucht en bedanken met opgeluchte stemmen. We hopen met ze mee dat er een fatsoenlijke oplossing komt! Nu we de puntjes op de i zetten voor dit verhaal, hebben we te horen gekregen dat de nieuwe mensen mogen blijven. Blij voor hen! Alleen dit zal niet zo zijn voor alle nieuwe mensen wordt gezegd dus we hebben medelijden met alle mensen die nog onderweg zijn...

Update: 1 april

(en nee, het is geen grap)

Er zijn 37 bevestigde gevallen van Corona in Frans-Polynesië. De afgelopen week zijn er slechts 6 nieuwe gevallen geweest. Alle gevallen zijn in Tahiti en Moorea. Er zijn twee bevestigde gevallen in de Tuamotu, een toerist in Fakarava (al enkele weken geleden) en vorige week een kind in Rangiroa dat was teruggekeerd van school in Tahiti. Beiden zijn naar Tahiti vervoerd, dus er zijn geen bekende gevallen aanwezig buiten Tahiti en Moorea. Veel mensen zijn getest, vooral die rond bevestigde gevallen en er zijn geen aanvullende dragers gevonden. Er zijn enkele vermoedelijke gevallen geweest, ook in de Marquesas, maar de tests kwamen negatief terug.

Twee extra weken quarantaine

Dus tot op heden geen bevestigde gevallen in de Marquesas. Dat is goed nieuws! Maar het minder goede nieuws is dat onze quarantaine toch is verlengd. We hebben nog twee weken volledige opsluiting. Dus dat zullen nog twee weken zijn alsof je met een oversteek bezig bent... Vrij comfortabele oversteek maar verreweg de langzaamste. De groep hier is geweldig, we hebben 's ochtends een radionet op de marifoon en we hebben een whatsapp-groep, dus de communicatie tussen ons is geweldig en er heerst een goede sfeer. Mensen helpen elkaar, mensen zingen vanaf hun boten. Mensen zitten allemaal aan dek tijdens zonsondergang en sinds gisteren kunnen we tijdens zonsondergang met de hele groep kletsen omdat een van ons op het idee kwam om in die tijd een informeel net te houden.

Op de klippen gelopen boot
Op de klippen gelopen boot
©
SV Nomad
Hiva Oa

Voor wie ons volgde tijdens onze overtocht van Panama naar de Marquesas en die zich herinnert van die ontmastte boot zonder motor waarvoor we de politie moesten bellen voor hulp; deze boot ligt hier sinds juli 2019 voor anker en is voor anderen vervelend. De boot is in een erg verwaarloosde staat en de eigenaar lijkt helemaal niet voor haar te zorgen. Een paar dagen geleden kwam er wat deining in de baai, het schip brak uit zijn anker en dreef door de boten. Het was een pikdonkere nacht, geen maan. Veel mensen moesten midden in de nacht de baai verlaten omdat anders deze boot hen zou hebben geramd. Het was heel veel geluk dat geen enkele andere boot beschadigd raakte, maar het kwam op het nippertje. De boot kwam op het strand terecht en de volgende dag bond de politie en reddingsboot hem vast aan een boom zodat hij niet terug zou drijven en opnieuw schade zou aanrichten. De eigenaar was niet aan boord, hij verliet de boot een maand eerder. We zijn benieuwd wat er met het wrak op het strand gaat gebeuren. Het ziet er niet uit en het is natuurlijk een gevaar voor het milieu...

Update 11 april

Hier een bericht aan de Hiva-Oa-WhatsApp-Groep van de Italiaanse boot Milanto, een van de boten die bijna zonder pardon werd weggestuurd en waarvoor Ilona toen over de radio is opgekomen. Zij zijn een poos gebleven en vervolgens toch maar naar Tahiti gezeild.

HIVA OA

All our friends keep telling us: “such a shame, you all missed Hiva Oa and the Marquises islands“; but we, smiling, answer them: “no, believe us, we saw a lot of things in Marquesas”.

We saw how a close group of people working for the benefit of the community can achieve good results. We noticed how in hard conditions for everybody, the generosity of all sailing crews was organised to receive, help and assist the boats and sailors arriving after a long passage, never mind their personal details or own interest. We verified that local authorities, far from arrogant and high-handed, treated us on a very friendly and charming way, with a smiling face, and always on very helpful way, understanding our precarious necessities.

So, yes it’s true, we never walked through the lush jungle peaks, neither swum on the pebble beach of Hanaiapa Bay surrounded by beautiful coconut trees. We never walked on the famous Atuona cemetery to see the tombs of Paul Gauguin and Jacques Brel; never visited the intriguing and enigmatic archeological sites of the island, the “Tikis” of Iipona, or the famous Bay of Paumau.

But be sure we are going to remember our stop in Hiva Oa as one of the best of our Round the World. We will remember for a long time the courageous voice of Ilona defending our dumb mouths of surprise when requested to move in a few days. We learned from the generosity of Marie on dealing with the local authorities for the general benefit; the unselfish patiente of those helping to translate (Alexa, Antonia, etc) in order to spread the messages to all the fleet. How ZwerfCat was able to lend the technology to share the free WiFi between all the boats (realising at the same time how small we are on this times without communication with the outside world, friends and loving ones). How people was self organising in order to distribute all duties and relay all progress to the fleet, or how Sandra was preparing the deliver of groceries with controversy about what’s fair or not.

We will keep on our memories the “chain work” and circus performance by sunset of our arrival buddies, “La Margarite”; the warm and friendly welcome to the solo sailor arriving after 72 days from Galapagos; we will dream with the girl on the window, or remind those tense five seconds after the daily question on “who is going to be net controller for tomorrow?”. We will remember all this voices without face of Liberte, Bella Vie, Nomad, Dancing Wairus, Jeronimo, Karacool, Imani, Molly, Pazzo or Whisper... At the end we will keep only one doubt: Alexa is real or she is the Amazon virtual assistant?... “Alexa, please, translate this into french” :)

Yes, we will remember Hiva Oa

Gracie.Danke.Gracias.Thanks.

SV Milanto

In Tahiti werd medegedeeld dat er twee weken langer een lock down geldt! Dus in plaats van t/m 15 april, is het nu t/m 29 april.... Balen natuurlijk! Maar we hopen op goed nieuws voor de lokale situatie in Hiva Oa want er is hier tot nu toe GEEN covid-19 gevonden dus het is nogal onlogisch om de quarantaine hier in Hiva Oa te verlengen. De burgemeester heeft het recht om van de regels van hogerop af te wijken en er is goede hoop dat hij dat ook doet. Je kunt merken dat er steeds meer beweging komt op het land. In de eerste twee weken was het echt stil, je zag nauwelijks een teken van leven. Nu zien we toch rustig steeds meer mensen lopen en rijden. Goed nieuws wat ons betreft want als de lokale bevolking van hun angst af is, is dat voor ons ook gunstig.

In Tahiti en Moorea zijn de enige gevallen van Corona, op dit moment 51 en dat aantal groeit de laatste dagen niet meer, ondanks dat er veel wordt getest.

We mogen nog steeds niet met de honden uit en dat wordt inmiddels wel echt vervelend voor ze, de arme beesten snappen er niks van dat we nooit meer gaan wandelen. We spelen iedere ochtend en avond als het koeler is met ze om ze toch wat in beweging en blij te houden maar ik kan nu echt wel merken dat het enthousiasme er wat afgaat. Zwemmen vertikken ze inmiddels, ze zijn er nu echt van overtuigd dat we toch niet naar de kant gaan dus zwemmen vinden ze nu stom. We hopen heel erg dat we vanaf de 15e op zijn minst de honden mogen uitlaten!!

In beweging blijven

Als je een oversteek doet, ben je stiekem toch best wel actief. De zee hobbelt, je spieren moeten continu balans houden zelfs als je slaapt of zit. Zeilen trimmen, reven, ontreven, rondje lopen over wiebelige boot om te kijken of het allemaal wel goed gaat, koken en lopen op een soms wild bewegende boot, dat kost allemaal best wel meer inspanning dan je op het eerste gezicht zou denken. Nu liggen we stil en doen we, als we niet uitkijken, echt helemaal niks. Dus we zijn vrij snel begonnen met een programma. Voor Frans is dat ook extra belangrijk om te revalideren van het ongeluk. Elke dag rond vier uur doen we oefeningen om benen, buik en rug te trainen. Dan duiken (Frans gaat nog maar even met de trap) we het water in en zwemmen en watertrappelen we een poos. De lijn onder de trampoline is ook favoriet, die is een aantal meter lang en perfect om je slingerend aan op te trekken. Zo train je zonder dat je het stikheet krijgt, heerlijk en leuk! Tegen een uur of vijf komen we eruit, nemen een douche op de trap buiten en daarna gaan we gezellig met de honden op het voordek of op het dak zitten onder het genot van een zelfgebrouwen biertje. De boten die geen voorraad aan boord hadden zijn jaloers want er is hier een strict verbod op verkoop van alcohol.

Bananen cadeau

De situatie hier is goed. De boten onderling zijn grotendeels aardig en er is een positieve sfeer. Heel leuk was dat iemand van de zeilers van een lokale visser een super grote kam bananen hadden gekregen om uit te delen onder de cruisers. Iedereen kreeg een tros bananen :)

Qua vrijheid zijn we er wel op vooruit gegaan na de eerste stricte twee weken; we mogen nu driemaal per week, op maandag, woensdag en vrijdag, zelf naar de winkel van 13-15 uur. Het is een kleine winkel van het tankstation met een redelijk assortiment. Het is helaas maar iets van 50 meter lopen dus erg veel beweging krijgen we zo nog niet.. We mogen dan ook kletsen met anderen en in de praktijk betekent het dat mensen gezellig staan de kletsen in de winkel in de rij, terwijl de rij heel langzaam opschuift, kun je links en rechts iets van een schap pakken. De gang is smal dus je kunt niet heen en weer lopen. Bijna iedereen koopt een ijsje. Daarna gaat het kletsen door, nu met een ijsje, in de schaduw van de overkapping van het tankstation. Om drie uur gaat iedereen weer schoorvoetend terug naar de boot. Omdat we iedere ochtend een lokaal radionetje hebben, is het erg leuk om nu de gezichten te zien die bij de stemmen op de radio horen!

Dilemma's

Nu de situatie zich begint te stabiliseren begint iedereen weer wat vooruit te kijken. Er moeten beslissingen worden genomen, maar door de onzekerheid brengt dat grote dilemma's met zich mee.

Twee kampen

De wereld is nu verdeeld in twee kampen:

Kamp 1: Gecontroleerde verspreiding
Voor het grootste deel van de wereld is Covid19 onvermijdelijk en wordt er een model van "gecontroleerde verspreiding" gevolgd waarbij de grootste zorg is om de verspreiding zodanig af te remmen dat de gezondheidszorg niet overbelast raakt. De crisis zal voorbij zijn wanneer het aantal nieuwe besmettingen behoorlijk begint af te nemen en een groot deel van de bevolking immuniteit zal hebben opgebouwd. Het zal dan nog jaren duren voordat er echt geen Covid19 meer is te vinden.
Kamp 2: Totale uitroeing
Hier op de Pacific en in Nieuw Zeeland wordt een ander beleid gevoerd: Er wordt geprobeerd te voorkomen dat Covid19 voet aan de grond krijgt of om de paar gerapporteerde gevallen dermate grondig te isoleren dat de uitbraak tot staan wordt gebracht. Vooral op de Pacific met duizenden eilandjes verspreid over enorme afstanden is die aanpak niet alleen haalbaar maar ook noodzakelijk omdat een grote uitbraak enorme logistieke problemen met zich mee zou brengen. Het waarschijnlijke eindresultaat zal zijn dat Corona hier geen voet aan de grond krijgt en er ook geen immuniteit zal worden opgebouwd.

Alles goed en wel, maar deze twee kampen zijn niet compatibel met elkaar. Zodra er ook maar iemand vanuit Kamp 1 in Kamp 2 terecht komt kan in Kamp 2 de hele ellende weer opnieuw beginnen. Het ziet er dan ook naar uit dat de Stille Zuidzee misschien wel voor jaren volledig afgesloten zal moeten blijven van de rest van de wereld, tot er geen Corona meer voorkomt of tot er een vaccin is ontwikkeld.

Op dit moment behoort Tahiti nog tot Kamp 1, een gebied waar Corona heerst, maar als het blijft steken met 51 gevallen dan zal Tahiti "promoveren" tot Kamp 2, een gebied waar Corona is uitgeroeid voordat er immuniteit is opgebouwd.

Weg is weg

Omdat we hier in een Corona-vrij gebied zitten mogen we wel weg, maar kunnen we daarna niet meer terug. Vooralsnog zitten we hier prima: We lopen zelf geen kans om Corona te krijgen en het is hier best een aangenaam gebied. Maar deze situatie zou wel eens heel lang kunnen duren, minstens tot Corona of overal is uitgeroeid of tot er een vaccin beschikbaar is. Beide oplossingen zijn niet realistisch te verwachten binnen een jaar. Dat betekent dat we dan ook zo lang zullen vastzitten, tenzij er een of ander soort medicijn tegen Corona opduikt. Aan dat laatste wordt wereldwijd gewerkt maar het is nog te vroeg om daar conclusies uit te trekken.

Op dit moment zijn we nergens anders welkom. Alle landen hebben hun grenzen op slot gedaan voor buitenlanders. We kunnen wel eventueel naar Tahiti (want dat is onderdeel van Frans Polynesië) maar omdat daar Corona voorkomt zou dat onze status alleen maar verslechteren en zijn we straks van daaruit sowieso nergens meer welkom. Bovendien is Tahiti geen plek waar we lang willen zijn met de boot en ligt het in het orkaangebied dat eind van het jaar weer gevaarlijk gaat worden.

Artistieke impressie
Artistieke impressie
©
Jilly
Hiva Oa

Het belangrijkste argumenten om hier te blijven zijn:

  • We zijn nu in een Corona-vrij en orkaan-vrij gebied
  • Eenmaal weg mogen we hier niet meer terugkomen

Keerzijde van de medaille is dat we niet op familiebezoek naar Europa kunnen, en dat familie ook niet bij ons op bezoek kan komen. Het betekent dat we ook niet naar een ander eiland kunnen voor medische noodgevallen. Op de lange termijn zullen we hier toch een keer weg moeten.

Niet alleen wij...

Iedereen worstelt hier met dilemma's.

  • Sommige mensen op onze ankerplek zijn net gearriveerd, waren bezig met een wereldomzeiling binnen een geplande termijn, maar liggen nu "vast". De boot hier achterlaten en naar huis gaan? Misschien blijft het nog wel twee jaar onmogelijk om de boot weer op te halen. Doorvaren dan maar naar een land waar je wellicht welkom bent tegen de tijd dat je daar aankomt? Verderop naar het Westen is het orkaangebied dat vanaf November weer actief gaat worden, daar wil je niet vast komen te zitten. Een paar boten besluit om toch de gok te wagen en vertrekt naar Tahiti.

  • Amerikanen hebben een wat realistischer alternatief: Dit is weerstechnisch een goed moment om de oversteek naar het Amerikaanse grondgebied Hawaii te maken. Nadeel is dat ze daar ook vast zullen te komen liggen en op het Noordelijke halfrond waar Hawaii ligt begint het orkaanseizoen al over een maand of twee. En in Amerika is de Corona-pandemie in volle hevigheid aan de gang, niet echt fijn thuiskomen zo. Toch is er een aantal Amerikanen dat toestemming vraagt om koers te mogen zetten naar Hawaii.

  • Dilemma's ook voor vrienden van ons die dachten voor twee weken wegens familieomstandigheden naar Nederland te gaan, maar nu niet meer terug kunnen naar hun enige huis: hun boot die op Nuku Hiva geankerd ligt. Misschien wel twee jaar wachten tot de Markiezen weer toegankelijk zijn? Of de boot door mensen die toch vanuit de Markiezen vertrekken mee laten nemen naar een plek die straks wel weer voor Europeanen toegankelijk wordt?

Update 16 april

image

©
Hiva Oa

Regels zijn versoepeld!!!! Tijd voor een feestje! Vanaf vandaag mogen we eindelijk aan wal lopen! Vandaag hebben we badges ontvangen met de naam van de boot en de bemanningslijst. We moeten dit dragen om naar het dorp te gaan. Op deze manier herkennen de lokale mensen dat we in quarantaine zijn geweest en dat we veilig zijn. De lokale bevolking bestaat uit ongeveer 2000 mensen, dus iedereen kent elkaar. Voor hen is het leuk om te weten dat we niet vanuit Tahiti (waar Covid-19 is binnengeslopen) zijn binnengeslopen, maar dat we veilig zijn en net als zij in quarantaine zaten.

Toen ik tegen de honden 'Gaan jullie mee?' (kom je?) zei, keken ze me aan van 'meen je het serieus of maak je een grapje?'. Ze waren blij mee te gaan en sprongen enthousiast in de dinghy. Het is zo'n opluchting voor ons om ze eindelijk weer uit te laten. Ze verdienen het om te snuffelen om te zien wie er was, rond te rennen, op belangrijke plekken te plassen om het te markeren en niet meteen met de hogedrukspuit te laten wegspoelen ;-) We mogen helaas wel alleen nog op een beperkt stuk met de honden uit maar dat is al zoveel beter dan niets...

Vanaf maandag wordt het verkoopverbod van alcohol opgeheven. Goed nieuws voor al die mensen die geen bier of wijn meer hadden! Sterke alcohol is nog niet te koop omdat ze bang zijn voor misbruik. Wij hebben nog ons zelfgebrouwen ZwerfCat-bier dus voor ons maakt het niet uit.

Voor heel Frans-Polynesië zullen de regels worden versoepeld, behalve Tahiti en Moorea, daar blijft alles hetzelfde omdat ze helaas nog steeds gevallen van Covid-19 hebben. Het is nog steeds verboden om per boot of vliegtuig tussen eilanden te reizen, ook tussen de eilanden die corona-vrij zijn. In Tahiti worden veel tests uitgevoerd. Tot dusver zijn 55 bevestigde gevallen van Covid-19 gevonden, in totaal zijn 1163 mensen getest. 1 persoon ligt in het ziekenhuis, er zijn geen mensen overleden.

We zijn erg blij met de nieuwe realiteit! Ik ben vergeten te zeggen dat we officieel maar 1 uur aan wal mogen, maar ze zullen niet erg streng zijn. We kunnen officieel geen andere boot bezoeken MAAR we kunnen met de bijboot naar elkaar toe gaan en een praatje maken.

Nieuwkomers staan ​​voor een quarantaine van 40 dagen ... Onze vrienden kwamen aan op de dag dat ze deze regel bedachten, dus we hebben medelijden met ze. Hopelijk veranderen ze van gedachten en wijzigen ze deze regel voor degenen die Panama verlieten voordat Frans-Polynesië werd gesloten ... We hebben ons best gedaan voor ze op te komen. vingers gekruist! Arme mensen waren al 5 weken op zee...

Update 22 april

Zomaar in het bos
Zomaar in het bos
©
Hiva Oa

We zijn VRIJ!! We kunnen nu de hele godgansedag aan land, overal naartoe wandelen (nu ook met de honden!), een auto huren en we hoeven geen formulier meer in te vullen! Ik kan wel zeggen dat het ontzettend geweldig aanvoelt om weer een echt gevoel van vrijheid te hebben en de hele dag weg te kunnen als we dat zouden willen! We mogen nog niet zeilen naar andere baaien maar we zijn op het eiland wel helemaal vrij. Behalve dat iedereen van acht uur 's avonds tot vijf uur 's ochtends wel nog steeds boot/huisarrest heeft maar ach om negen uur is het toch zo'n beetje cruisersmidnight ;-)

En weet je wat gaaf is? We kunnen PIZZA bestellen en dat wordt bezorgd bij de boot. Haha daar ben je dan daar ergens op een ieniemienie stipje in de Stille Zuidzee, een eilandje met 2000 inwoners en dan kun je pizza bestellen en afgeleverd krijgen op de boot! Dat is dan weer een voordeeltje van de Corona-Crisis. Er is hier op het hele eiland welgeteld 1 pizzeria, gerund door lokale bevolking, en ook hier mogen mensen niet uit eten in een restaurant zelf. Afhaal mag wel. Dus dan willen ze graag bezorgen ;-) Elke dag!

De dichtstbijzijnde (bekende) corona-patient zit nog steeds in Tahiti en dat is net zo ver als van Noord-NL naar Zuid-Frankrijk dus samen met onze hernieuwde vrijheden, zitten we hier eigenlijk wel heel erg goed op het moment...!

Nog heel even wat statistiek van Frans Polynesië:

Sinds 16 april niet veel nieuwe gevallen erbij;

  • 57 positief geteste personen (in totaal)

  • 1803 tests gedaan

  • 36 mensen hersteld (zonder symptomen sinds twee weken)

  • 1 persoon in het ziekenhuis

Bovenstaande gevallen allemaal ver weg, in Tahiti en Moorea.

image

©
Hiva Oa

Op 24 juni rijden we samen met bevriende medezeilers over Hiva Oa. Heerlijk om weer vrij te zijn en te kunnen genieten van al het moois!! Hieronder een aantal foto's die we hebben genomen tijdens de rondrit over het eiland.

(Laatst gewijzigd op )

Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


Update? Hoe gaat het daar?
0
0

Kijk er is een lichtpuntje!!nu nog snel de ouwe worden broer!hier in nl heb ik vakantie.(lees ww) maar of ik terug ga weet ik nog niet ....ik kreeg de kans om iets nieuws te proberen en daar ga ik voor zie app veel succes daar!!
0
-2

Hoi Frans en Ilona, ik ben Bertine van Dijk (redacteur van Zeilen magazine). Zou graag met jullie in contact komen over bovenstaande verhaal. Zouden jullie me willen mailen op bertine@zeilen.nl. Dank & succes gewenst!
2
0

Hoi wat een leuk geschreven stuk over een bijzondere situatie, ik volg jullie nog niet, maar wil dat zeker gaan doen. Lockdown is voor iedereen lastig. Succes! Heb een vraagje nav het leuke filmpje...wat hebben jullie voor een hondenzwemtrap? Wij hebben ook een hond aan boord en zijn op zoek naar een goede trap voor een grote hond, denk vergelijkbaar qua grootte als die van jullie. Alvast hartelijk dank.
3
0

Hoi! Leuk zeg. Wij hebben de bovenste van deze als ik het me goed herinner: https://hondenpagina.com/loopplank-hond/ dan moet je nog wel wat aanpassingen doen hoor, meerdere plankjes bevestigen want deze antislip is leuk, maar toch nog te glad vanuit het water. En je moet natuurlijk een drijfsysteem maken. Maar de basis bevalt ons goed!
0
0

Weer mooi geschreven. Nu maar hopen dat jullie weer snel aan land kunnen. Wel goed dat ze daar snel actie hebben ondernomen! Succes Xx
1
0

contact