Frans Polynesie bestaat uit De Markiezen, de Tuamotu, Societies, Gambier en de Australes. Momenteel zijn we in de Societies en deze eilanden zijn gezegend zowel qua landschap als klimaat. Ze vormen een combinatie tussen de weelderig begroeide imposante bergen van de Markiezen met daaromheen prachtige door riffen omsloten lagunes zoals in de Tuamotus.
Lekkere passaatwind en fraaie ankerplaatsen maken het tot een zeilersparadijs. Als we een nadeel moeten noemen dan is het dat er meer toerisme is (ook al staan er nog steeds nergens grote lelijke toeristenhotels) en dat de mensen daardoor ook minder open en enthousiast zijn omdat ze nou eenmaal veel meer mensen om zich heen hebben. Er zijn relatief drukke plekken in de Societies maar er zijn ook heel veel rustige mooie paradijsjes te vinden.
Er zijn hier ineens weer ECHTE grote supermarkten met een belachelijk assortiment aan lekkere dingen. En talloze restaurantjes, eetbusjes, terrasjes.... We lijken wel twee losgelaten kinderen in een snoepwinkel. Als je niet oppast hier, vliegen de kilo's eraan en het geld eruit! In 1 dag Tahiti geven we meer uit dan in de gehele afgelopen maand!
Tahiti
Nadat we uit Fakarava weg zijn gevaren, komen we twee nachten varen later in Tahiti aan. Het contrast tussen de Tuamotu en Papeete (de hoofdstad) is enorm. Ineens kun je de mensen niet meer tellen, het zijn er gewoon teveel. Auto's lijken er zo mogelijk nog meer te zijn, de lucht stinkt (komt dat nou doordat we dat zo ontwend zijn of stinken auto's hier erger?). Toch genieten we ook wel weer van de gezelligheid, het feit dat je dingen gemakkelijker kunt kopen, uit kunt gaan en heerlijk uit eten kunt. Tegelijkertijd zien we nog veel duidelijker dan voorheen dat we in een ontzettende wegwerpmaatschappij leven. Konden we bijzoorbeeld in de Tuamotus heel lang doen over het vol krijgen van het kleine prullenbakje, nu is het ineens weer bijna dagelijks vol! Het is echt heel moeilijk om daaraan te ontkomen. Echt zo zonde dat er zoveel dingen na eenmalig gebruik gewoon hupsakee de vuilnisbak in gaan!
We blijven maar liefst 2,5 week op 1 ankerplaats liggen, de YachtClub. Hier liggen allemaal oudbekenden, erg leuk om zoveel mensen ineens weer te zien en alles wat we hier willen doen gaat langzaam door het vele socializen. Ook de Heiva -het juli-feest- is ondertussen begonnen. Schaarsgeklede vrouwen zwiepen met hun heupen op de opzwepende muziek die de mannen uit hun trommels toveren. Er wordt niet alleen gedanst maar er zijn ook veel wedstrijden, een traditionele wedstrijd is bijvoorbeeld een parcours lopen met een loodzware last groente/fruit op je schouders. Ze nemen het heel serieus, de winnaar is een echte held.
Bij de YachtClub kunnen we gratis ankeren en dankzij onze super snelle dinghy, kunnen we zo naar de binnenstad. Het is ongeveer 3,5 mijl en kost een kwartiertje. In deze periode gebruiken we de dinghy echt als een auto maar we vinden het dinghy-varen nog steeds veel leuker dan autorijden! Als we klaar zijn met onze klussenlijst in Papeete, kunnen we natuurlijk rond Tahiti gaan varen. Ook hier schijnen veel mooie en rustige plekken te zijn maar nee, we besluiten naar Moorea te varen.
Moorea
Moorea is een prachtig eiland en we liggen rustig geankerd op een erg mooi stukje bij de 'Tiki Garden'. Lichtblauw helder water, witte zandgrond en vlak voor de boot een Tiki-tuin met oude Tiki's die hier in het water gedropt zijn. De missionarissen die zo nodig hun mening wilden verkondigen (en nog steeds fanatiek verkondigen), wilden van de authentieke Tiki's af. Wij vinden het persoonlijk super jammer dat ze erin geslaagd zijn om de mensen van hun eigen geloof af te brengen en het hunne op te dringen maar dat terzijde. Ook op Moorea zien we weer toerisme maar -net als in Tahiti en de andere Societies- stoppen ze de mensen niet in lelijke witte gebouwen. Nee, de toeristen worden in prachtige natuurhouten hutjes OP het water gezet. Het kost wat, maar dan heb je ook wat en het staat echt mooi in het landschap!
Het wemelt van de pijlstaartroggen en haaien
We horen van anderen dat er een ondiepe plek is in de lagune waar men pijlstaartroggen voert, dat schijnt spectaculair te zijn. Pijlstaartroggen zijn niet ongevaarlijk, Steve Irwin (je weet wel, 'the crocodile hunter') is door zo'n dier om het leven gekomen! Toch willen we het ervaren hoe het is om die dieren van zo dichtbij te zien. Frans schiet een vis met onze speargun, de vis krijgt een borrel, daarna snijden we de stakker in stukjes en gaan op pad... Als we met de dinghy aankomen op ongeveer de plek waar het zou moeten zijn, komen er direct talloze pijlstaartroggen aanzwemmen! Oh en de haaien zie ik ook al...
VIdeo! Pijlstaartroggen en haaien
©
Ilona Kooistra Moorea, stingray feeding stationDe roggen zwemmen letterlijk over ons heen en klimmen langs ons omhoog, klik om het filmpje te bekijken.
Frans is de man, dus die moet eerst. Hup, stel je niet aan, wees stoer en iedereen doet dit zeg ik (eigenlijk wel een beetje vals) tegen hem. Gelukkig wil hij geen mietje zijn en gaat hij als eerste het water in. Als ik zie dat er niks met Frans gebeurt kom ik -heel laf- ook het water in. Het wemelt van de roggen en de haaien, niet normaal meer! Als we ze gaan voeren (de roggen, niet de haaien), komen ze als enthousiaste jonge honden om ons heen en klimmen gewoon omhoog richting het voer. Wauw! En ze zijn onwaarschijnlijk zacht. Als je tegen je vrouw zegt dat ze zo zacht is als (de onderkant van) een pijlstaartrog, dan is dat een groot compliment ;-) We gaan in totaal vijfmaal naar deze ondiepe plek in de lagune, we kunnen geen genoeg krijgen van deze fantastische dieren en de bijzondere ervaring er zo dicht bij te zijn. De dieren zijn volledig natuurlijk en helemaal vrij, er is geen enkele beperking voor ze maar ze vinden het leuk om hier te zijn en af en toe wat te krijgen.
Steve Irwin werd door een pijlstaartrog gedood toen hij er achteraan zwom om het dier van dichtbij te filmen. Helaas was die rog niet aan mensen gewend, voelde zich bedreigd en viel keihard aan met zijn staart waarbij hij het hart van arme Steve heeft doorboord... Het blijft dus oppassen met deze dieren, ze moeten zich niet bedreigd voelen.
Previous Next
Huahine
Dit is een van de minder toeristische eilanden en een waar paradijsje op bepaalde plekken. Er zijn zelfs nog echt onbewoonde motus (kleine eilandjes). Als we na een kort nachtje varen uit Moorea aankomen in Huahine, ankeren we op een mooie rustige plek, geen enkel teken van toerisme! Even later komt er een man in een kano aanpeddelen. Hij heeft een sympathiek gezicht maar is stom (kan niet praten bedoel ik ;-)) Hij laat trots zijn twee albums zien met verhaaltjes die hij in de loop der tijd heeft verzameld van cruisers en de man blijkt PAUL te heten -met hoofdletters!-. We vragen hem aan boord, schrijven ook een verhaaltje in zijn album en praten met handen en voeten. Sympathieke man en geweldig dat hij zo spontaan naar de zeilers toegaat. We krijgen als dank twee kokosnoten en mogen zoveel als we willen bij hem halen gebaart hij. Als ruil geven we hem een pak koekjes en dat lijkt hij te waarderen.
Een paar dagen later varen we naar de andere kant van Huahine, daar huren we een auto voor 4 uur en dat is genoeg tijd om het HELE eiland rond te rijden en alle bezienswaardigheden te bekijken. Het is een ongerept eiland met lieve inwoners, niet veel toerisme, niet veel geld maar de mensen lijken tevreden :-)
Raiatea en Tahaa
Deze twee eilanden liggen binnen hetzelfde rif, het onderste eiland heet Raiatea en het bovenste Tahaa. Eerstgenoemde is weer een wat drukkere plek en een plaats waar veel charterboten zijn. In Tahaa is een 'Coral garden' waar het schijnt te stikken van de tropische vissen omdat mensen uit het naastgeleden resort (je weet wel met die mooie en dure hutjes boven het water) ze dagelijks voeren. De zogenaamde koraaltuin ligt tussen twee kleine motus in, in ondiep water met allemaal koraal, anemonen, clams en waterplanten. Je ankert je dinghy aan het begin van het kleine eilandje en loopt daar dan langs naar de achterkant waar je het water ingaat om vervolgens terug te drijven met de lichte stroming mee. Als we het water ingaan denken we nog even, nou fantastisch zeg... we zien geen enkele vis. Als ik echter de zak met oud brood en banaan open en een stukje in het water houd, komen van alle kanten vissen aansgesjeesd. Niet normaal meer zoveel vis!!! En wat een prachtige kleuren en soorten. De vissen zijn uitermate tam, de ene soort nog brutaler en meer op hun gemak dan de ander. Ze eten uit je hand en als je even geen nieuwe geeft als het op is, zwemmen ze heel brutaal richting je duikbril met een uitstraling van 'hey, ik wil meer!'. We glijden door het water met een wolken gekleurde tropische vissen om ons heen. Niet te beschrijven, zo mooi.
Bora-Bora
Dit is natuurlijk een van de beroemdste eilanden en is gezegend met een prachtige helblauwe lagune en twee beroemde bergtoppen die daaruit omhoog rijzen. The rich and famous bevindt zich op Bora Bora, niet op het hoofdeiland maar op de motus eromheen. En je kunt lekker gewoon gratis en voor niks je boot in hun dure uitzicht parkeren, ha! Alle motus rond Bora Bora zijn bezet met super dure resorts, allen met het uitzicht op de beroemde bergtoppen van Bora Bora. Het eiland zelf is rustig en bewoond door de normale lokale mensen. Het hoofdeiland is niet duur en sjeik maar wel heel gezellig!
Maupiti
Ons laatste eiland van de Societies is Maupiti. Een piepklein eiland bestaande uit een hoge berg waar je in een paar uur omheen kunt lopen. Weinig toerisme, geen hotels, spontane bevolking en een overvloed aan vruchtenbomen (dat is overigens overal in de Societies, net als in de Markiezen). De pas om de omringende lagune in te varen is berucht en..... inderdaad doodeng! Althans, als we vanaf de zee aan komen varen lijkt het alsof er geen pas is, alsof de grote golven breken IN de pas. Pas als je heel dichtbij bent, kun je zien dat de golven alleen breken op de riffen naast de pas en dat de smalle pas zelf vlak water heeft. Er staat een continue uitstroom van water en de pas is smal en ligt precies aan de kant waar vandaan vaak de swell en een stromings-tegengestelde wind vandaan komt. Ook loopt het niet recht maar in een bocht. Genoeg ingredienten om het een enge doorgang te maken en alle inwoners weten dat het zomaar mogelijk is om twee weken vast te komen zitten omdat de pas ontoegankelijk wordt. Sommige cruisers nemen het risico, tsja, wat is er zo erg aan om mogelijk twee weken opgesloten te zitten in een paradijs??? Er zwemmen hier veel manta's, ook vlak bij de boot. Een inwoner weet ons te vertellen dat ze er soms wel 15 tot 20 tegelijk zien... Dat moet echt indrukwekkend zijn maar helaas hebben we niet het geluk gehad om dat met eigen ogen te aanschouwen.
Bovenstaande alinea schreef ik gisteren, vandaag weten we hoe het voelt om opgesloten te zitten in een paradijs! We vertrokken vanochtend in alle vroegte, de lokale bevolking vertelde dat de pas vandaag moeilijk zou zijn maar dat het heel misschien tussen 6 en 7 zou kunnen. Toen we bij de pas aankwamen zagen we dat er hoge staande golven in de pasdoorgang staan, nergens was vlak water. Vanuit de lagune naar de zee toe heb je er goed zicht op gelukkig. Het waait te hard en de swell is te hoog! Er staat hier altijd een uitgaande stroming dus we moesten op tijd beslissen voordat we misschien niet meer terug zouden kunnen en meegezogen zouden worden de enge smalle pas met hoge staande golven in. Brr! NO GO. Het zag er te woest uit, we willen het risico niet lopen. Terug naar de ankerplek dan maar. Hiermee ook terug naar het internet en daardoor kunnen we deze blog (de foto's en het filmpje moesten er nog in), toch nog uploaden voordat we vertrekken naar de volgende bestemming. Zo hebben de meeste nadelen ook wel weer hun voordelen ;-) We wilden vandaag vertrekken naar Suwarrow maar dat moet dan maar wachten.. Suwarrow is een onbewoond atol in een natuurreservaat, behorende bij de Cook eilanden maar het ligt heel erg afgezonderd. Er zijn 1 of 2 rangers die in de gaten moeten houden dat er geen verkeerde dingen gebeuren in het natuurreservaat maar het schijnen zelf behoorlijk prettig gestoorde types te zijn die cruisers graag meenemen op spontaan verzonnen expedities. De rangers worden daar na het cycloonseizoen gedropt met een voorraad brandstof en voedsel en daarmee moeten ze het hele seizoen doen. Het snorkelen schijnt bijzonder te zijn en het water zeer helder. De tocht er naartoe is zo'n 650 zeemijl en het weer kan erg vervelend zijn dus de voorspellingen moeten wel goed zijn, we kunnen lang niet ieder moment aan deze overtocht beginnen omdat je hier weer te maken hebt met die vervelende spcz... wat dat betreft is het misschien toch wel een beetje vervelend om in het paradijs te zitten opgesloten want het goedweersgat begint te sluiten... Maar geduld is een schone zaak en hier kunnen we ook nog genoeg dingen doen en het blijft prachtig ook hier!
