Inloggen

Mindelo Kennismaking met Afrika

image

Na zo'n oceaanoversteek is het heerlijk om weer eens zonder wacht te hoeven draaien in een relatief onbeweeglijk bed te liggen. We worden ook maar moeizaam wakker doordat er een veerboot voorbij komt en we kijken met één oog naar buiten: "Oh, het is de veerboot van Vlieland maar". Het duurt even een paar tellen en we wrijven de ogen nog eens goed uit: "Vlieland? Oost-Vlieland?". Maar warempel, het is echt zo! De tekst "Oost-Vlieland" staat er overgeschilderd maar nog steeds duidelijk leesbaar op. Alleen is de bestemming niet meer Vlieland maar Santo Antao, het buureiland van het eiland Sao Vicente waar we nu zijn.

Veerboot Oost-Vlieland op de Kaapverden
Veerboot Oost-Vlieland op de Kaapverden
©
Mindelo

Frans:

Kaapverdië op de kaart
Kaapverdië op de kaart
Kaapverdië in de rode cirkel. Om een idee te geven hoe zuidelijk dit is: de Westelijke Sahara ligt een stuk noordelijker; rechtsbovenaan op de kaart. Mindelo ligt bovenaan in de cirkel op het 1 na meest linker eiland.

Vandaag begint onze eerste dag op Mindelo, de hoofdstad van de Kaapverdische Archipel Sao Vicente. We zullen officieel moeten inklaren, een proces dat ietwat gecompliceerd belooft te worden, maar daarna zijn we vrij om dit deel van Afrika te gaan verkennen.

Ilona staat echter niet te popelen om de dag te beginnen. Ze voelt zich hier niet prettig. We hebben gisteravond tijdens onze eerste vluchtige kennismaking met het vasteland al gezien dat hier grote armoede heerst. De prijzen in de supermarkt lijken veel te hoog voor de lokale arme bewoners, zouden de prijzen worden opgedreven doordat er meer toeristen komen? En wij liggen hier in ons luxe zeiljacht dat afgeladen is met voor maanden genoeg te eten en dure luxe-artikelen, helemaal voor ons tweetjes alleen. Het erge is dat we hier aan land vreselijk opvallen. We gedragen ons niet graag als toeristen en begeven ons het liefst onopvallend tussen de lokale bevolking. Maar hier vallen we vreselijk op met onze witte snuiten; we kunnen net zo goed een zwaailicht op ons hoofd binden: Hier zijn wij dan, de rijke blanken die hier als een soort ramptoeristen zich komen vergapen aan de armoede hier. Ramptoeristen, want dit land heeft flink te lijden gehad van de voormalige Europese bezetting en slavernij en is eind vorige eeuw berooid achtergelaten door de Portugezen.

Niet dat we bang zijn om overvallen of zo te worden. Er komen hier veel Europese zeilers langs en als het ergens niet pluis is dan gaat dat nieuws als een lopend vuurtje rond in de zeilersgemeenschap. Maar vooral Ilona heeft het vervelende gevoel dat ze haar hier met afgunst zullen bekijken als een stomme witte rijke die ervoor zorgt dat de prijzen stijgen. Maar ik vraag me dan weer af of dit niet juist een stukje van onze Europese cultuur is, dat maatschappelijke status vooral wordt afgemeten aan financiële rijkdom. Misschien dat de mensen hier het wel heel anders ervaren. Hoe dan ook, we moeten ons vandaag met de formaliteiten bezig gaan houden en daarvoor moeten we hoe dan ook de stad in.

Gekleurde huizen
Gekleurde huizen
©
Mindelo

De stad is hier direct de hoofdstad en toerisme begint hier een steeds grotere rol te spelen. En net als in de meeste toeristensteden verwachten we hier belaagd te gaan worden door mensen die een graantje van deze financiële instroom willen meepikken. Maar anders dan in andere toeristensteden kunnen we dit niet ontlopen door ons niet als toerist voor te doen; we vallen hier gewoon teveel op en zijn hier feitelijk grote witte melkkoeien, goed gevuld met Euro's waarvan er zo veel mogelijk in Kaapverdië moeten achterblijven. We zijn de poort van de recreatiehaven nog niet uit of, zie je wel daar begint het al, komt er een zwarte man op ons af. Ik probeer het nog te negeren door de andere kant op te kijken maar er is geen ontkomen aan. "Waar moeten jullie heen?" Net als bij een opdringerige verkoper in een winkel probeer ik er vanaf te komen met "Oh, niks speciaals, we kijken gewoon even wat rond". Leuk geprobeerd, maar met wat rond kijken kan hij ons juist heel goed helpen, hij weet namelijk alle interessante dingen in de stad. "Eh, nou, we zijn net aangekomen en moeten eerst nog wat formaliteiten afhandelen. En nee, je hoeft niet mee, we weten waar het is, dank je wel. Misschien later, ok?" We lopen met een overtuigende doelbewustheid weg alsof we precies weten waar we heen gaan. "Hee, maar jullie lopen de verkeerde kant op!" "Ja, dat klopt, want we moeten eerst even wat geld pinnen." "Ok, maar ik weet waar de bank is." Ongevraagd legt hij ons precies uit waar we de pinautomaat kunnen vinden. Moeten we hem nu een fooi geven voor deze ongevraagde informatie? We besluiten nog maar even gewoon te doen alsof we gek zijn en stappen stevig door naar de bank. Vanaf de bank naar het gebied waar de inklaringskantoortjes zijn moeten we weer langs de recreatiehaven en ja hoor, daar staat die jongeman weer. "Alles ok?" "Ja hoor, dank je wel." "Moet ik niet helpen?" "Nee hoor, we vinden het wel. Dankjewel, tot later!"

Vissersbootjes en hondje slaapt op een net
Vissersbootjes en hondje slaapt op een net
©
Mindelo
Het hondje ligt prinsheerlijk op de netten te slapen. De zwerfhonden in Mindelo zien er over het algemeen heel goed uit en zijn vriendelijk. Op de achtergrond ligt Omweg, voor anker.

Ondertussen genieten we van het decor. De palmbomen kenden we al van de Canarische eilanden, evenals de gekleurde huisjes. Maar in plaats van pastelkleurig zijn de huisjes nu bont gekleurd: een pimpelpaars huis met knalgele luiken vinden ze hier heel gewoon. Er scheuren pickup trucks voorbij waarin de mensen gewoon los in de laadbak staan, de stadsbussen hebben deuken en er ontbreken deuren en het is kennelijk je eigen verantwoordelijkheid om er niet uit te vallen. Overal liggen vrolijk gekleurde houten bootjes op het strand. En overal liggen honden, die van niemand in het bijzonder zijn maar overal welkom lijken te zijn.

We moeten als eerste naar het kantoortje voor de immigratie, voor paspoortcontrole en stempeltjes enzo. In onze pilot (reisgids voor zeilers) wordt al gewaarschuwd dat het tamelijk onvindbaar is. Het is een kantoortje ergens in een afgelegen gebouw, maar zowel het gebouw als kantoortje hebben geen opschriften en schijnen er allesbehalve officieel uit te zien. In de straat waar het zo ongeveer zou moeten zijn is het druk. Er hangen grote hoeveelheden jonge mannen rond, allemaal zwart natuurlijk. Aan het einde van de straat staat een groot hek met bewakers erachter. We vragen ons net af of we niet per ongeluk een foute buurt zijn binnengestruind als een van de jongens op ons af komt. In opvallend keurig Engels vraagt hij of hij ons ergens mee kan helpen. We besluiten om dit keer maar de hulp te accepteren en houden alvast een Euro klaar. Oh jullie moeten naar de immigratie? Volg mij maar! Na 20 meter staan we bij een onopvallende deur in een gebouwtje zonder nadere aanduiding en inderdaad, binnen lopen er officieel uitziende geüniformeerde mannen rond. Dit was wel erg weinig moeite voor een fooi vinden we, dus we bedanken vriendelijk en lopen naar binnen. Een verveeld kijkende man neemt onze paspoorten in ontvangst, bladert ze door, scant ze in, tikt wat op zijn computer. Het duurt allemaal lang, haast kennen ze hier niet. Als we naar buiten kijken zie ik dat onze "gids" geduldig op ons staat te wachten. Daar zijn we dus nog niet van af. Nadat de paspoortcontrole klaar is moeten we naar de havenpolitie voor de volgende formaliteiten. Ook die schijnt onvindbaar te zijn dus we besluiten daar onze geduldig wachtende gids nog maar even voor te gebruiken en hem dan zijn beloning te geven. Hij loopt naar het hek, zegt wat tegen de bewaker, een sleutelbos rammelt en de jongeren die voor het hek staan te dringen maken eerbiedig plaats. Ook hier worden we een onopvallend kantoortje binnengeloodst. We geven onze gids een Euro en hij reageert verrast: "Oh maar dat had niet gehoeven hoor! Graag gedaan! Maar bedankt in ieder geval!" In het kantoortje moeten we onze namen een aantal keer invullen: "Eigenaar van het schip? Kapitein van het schip? Namenlijst van opvarenden?" Nadat we eindelijk klaar zijn met dit deel van de formaliteiten en we weer naar buiten gaan is onze gids verdwenen. Maar aan het begin van de straat staat hij weer. Hij wuift ons gedag maar is kennelijk niet van plan ons verder nog meer hulp op te dringen. Nu is de situatie veranderd: Hij wil niets meer van ons, wij hebben keurig voor de hulp betaald, dus ik voel me veilig om een praatje te maken: "Waarom zijn hier al die mensen?" Hij legt uit, wederom in vlekkeloos Engels, dat er een groot tekort is aan werk op de Kaapverdië en dat de haven regelmatig mensen nodig heeft als er een schip is aangekomen. De jongeren hier wachten de hele dag geduldig tot het zover is en hopen dan uitverkoren te worden om wat betaalde arbeid te mogen verrichten. Zijn naam is Natal, hij is het tiende kind uit een gezin van twaalf kinderen. Zijn vader had de vooruitziende blik om zijn kroost ook Engels te leren omdat dat de kansen op een goede toekomst zou vergroten. Natal blijkt een aardige jongen en hij is even geïnteresseerd in onze achtergrond als wij in de zijne. Hij wacht nu op werk vanuit de haven maar als hij ons ergens mee van dienst kan zijn dan kunnen we hem daar opzoeken en/of opbellen.

We willen nu maar eens naar de markt want na een week op zee smachten we naar verse groenten en fruit. Op weg naar de markt passeren we weer de haven en oh nee, daar staat die ene jongeman weer! "Klaar met de formaliteiten? Mooi, waar zullen we heen gaan?" We zeggen tegen elkaar dat we hem dan maar ons naar de markt moeten laten vergezellen, hem dan een Euro te geven, en dan er vanaf te hopen te zijn. Onderweg vertelt de jongen van alles en meldt en passant ook nog even dat het vandaag zijn verjaardag is. Yeah right! Weer een truc om de kans op een goede fooi te vergroten?

Gastenvlag
Gastenvlag
©
Mindelo
Je behoort de vlag van het land waar je bent aan stuurboord in de verstaging te hijsen. Dit is de eerste keer dat wij een ander land invaren dus dit is de eerste keer dat wij een vlag hijsen en dan nog wel die van Mrs. Cole.

We gaan niet alleen naar de markt om verswaren te kopen maar zijn ook op zoek naar een zekere Mrs Cole, een vrouwtje op de markt dat onder andere vlaggen maakt. Het is namelijk gebruikelijk om de vlag van het land waar je te gast bent als eerbetoon in de mast te hijsen. Een Kaapverdiaanse vlag kun je kopen in het havenkantoor maar in onze pilot staat dat er ook een kraampje is op de markt waar een vrouwtje zelf de vlaggen naait. Dat lijkt ons leuker en als we dan toch geld uitgeven dan liever rechtstreeks aan degene in de onderste laag van de financiële piramide. Het is een drukke markt met weinig afstand tussen de kraampjes en overal proberen mensen je aandacht te trekken en wat te verkopen. Het is goed dat we Aleandro bij ons hebben. Zijn aanwezigheid ervaren we als een soort schild waardoor anderen ons met rust laten.

Nadat we onze gastenvlag hebben bemachtigd en ook alvast maar een Surinaams exemplaar hebben gekocht begint Aleandro ineens Nederlands tegen ons te praten! Ik schrik me rot, onze geheimtaal is verraden, en ik probeer me te herinneren in wat voor bewoordingen ik aan Ilona had overgebracht van die gids te willen afkomen. Met een grijns tovert Aleandro een versleten van Dale woordenboek uit zijn rugzak tevoorschijn. Als hij niks te doen heeft dan gebruikt hij het woordenboek om woordjes te leren. Overdag probeert hij aan geld te komen door toeristen te helpen zodat hij 's avonds naar school kan om talen te leren. Kijk, hij heeft nog een paar woordenboeken. Het is wel een geinige jongeman eigenlijk en handig om ons de weg te wijzen, dus we besluiten hem nog even te houden en een drankje aan te bieden. We doen er ook maar een stuk cake bij; het is toch immers "zijn verjaardag"? We bedenken alvast dat het leuk is om zijn naam in de blog te kunnen noemen maar hoe schrijf je die naam precies? Aleandro tovert zijn ID te voorschijn zodat we de naam over kunnen schrijven. Mijn oog valt op zijn geboortedatum... en warempel, daar staat inderdaad 2 november 1980 op! Hij is dus écht jarig! Stilletjes voel ik me wat beschaamd over mijn wantrouwen en stel mijn ideeën over de "opdringerige gidsen" een fors aantal graden bij. Het zijn in ieder geval mannen die niet bij de pakken neerzitten maar hun best doen om te werken voor hun levensonderhoud en door studie hun kansen op een baan proberen te vergroten. Aleandro kondigt aan dat het voor hem tijd is te vertrekken, want hij wil zijn school niet missen. Hij is hartstikke vrolijk, lacht de hele tijd en zegt dat hij het zo'n leuke verjaardag heeft gehad en het zo leuk heeft gevonden ons te hebben ontmoet. Ook wij hebben ons kostelijk vermaakt.

Inmiddels is het ons opgevallen dat ondanks de armoede er geen bedelaars zijn. De Kaapverdianen willen gewoon graag werken voor hun geld; het enige probleem is dat er te weinig werk is. Wat ons ook opvalt is dat er overal zwerfhonden zijn maar dat niemand lelijk doet tegen de honden. Ze worden geaccepteerd, mogen overal liggen, mensen spelen soms spontaan met de honden. De honden zien er ook best goed uit allemaal en zijn niet schooierig naar mensen toe. Ondanks de in onze ogen chaos op straat is het er wel schoon, we zien nergens afval. Er heerst een gemoedelijke sfeer op straat en iedereen schijnt elkaar te kennen. Onze gidsen stoppen regelmatig om iemand te begroeten en vaak worden we dan ook voorgesteld. Na een dag hebben we het idee al een heleboel Kaapverdianen te kennen.

Ilona:

Mand vol zware bananen op het hoofd
Mand vol zware bananen op het hoofd
©
Mindelo
De vrouwen dragen hier nog steeds al hun spullen op hun hoofd. Kromme mensen hebben we hier ook nog niet gezien, wellicht om deze reden? De kleurrijke manden en kleding vallen op.

Een beetje jammer, maar ik moet deze conclusie trekken: Ik ben een Nederlands provinciaaltje, eigenlijk heb ik maar bar weinig van de wereld gezien, zeker wat andere culturen betreft. Oke, in Europa, Amerika en Canada zijn er ook echt wel interessante verschillen in de denk- en leefwijze maar niets echt schokkends. Nu ben ik -in Friesland geboren, in Groningen wonende als student, in Drenthe gesetteld tot mijn 35e- ineens in Afrika en dat geeft een schok! En dat had ik niet verwacht eigenlijk, omdat ik me helemaal niet zo provinciaals voelde, niet alsof ik niets gezien had en ik heb er zeker veel over gelezen in allerlei boeken en via mijn zusje meegekregen die een paar maanden in Afrika heeft gewerkt en gereisd. Een dag in Mindelo geeft me het gevoel alsof ik in een emotionele achtbaan zit. Ik ben wit, ik val op, ik ken de gewoonten hier niet, ik ken de mensen niet. Ik realiseer me ineens heel intens hoe het voor een vluchteling moet zijn om van zijn huis en haard weg te gaan en hopsakee heel kwetsbaar tussen totaal andere mensen te zitten, maar zij doen dat niet voor hun lol zoals wij en kunnen niet terug!!!

Frans vertelde al dat ik me de ochtend dat we hier wakker werden, niet zo vrolijk en bezwaard voelde. Toch was ik ook wel heel nieuwsgierig naar de mensen. Het gesprek met Natal was heel interessant en Aleandro gaf aan dat het goed is dat de toeristen er zijn omdat het een broodnodige extra bron van inkomsten genereert. Ik opende mezelf steeds meer en begon er echt van te genieten om met deze mensen te communiceren.

Even terug naar het punt vanaf waar Aleandro ons meenam, op zoek naar Mrs Cole om een gastenvlag te kopen. Aleandro loopt een halve pas voor ons en leidt ons door een wirwar van straatjes. Overal zitten, staan en liggen mensen en honden. Overal prachtige kleuren. Lachende gezichten, vriendelijk kijkende mensen. Geen toeristen, we zijn de enige witte mensen die hier rondlopen. Vrouwen proberen hun groente en fruit te verkopen op willekeurige plekken op de straat en ik koop spontaan iets te rijpe bananen bij een lief uitziende jonge vrouw die kijkt alsof ze weet dat eigenlijk niemand die slechte bananen nog wil hebben en ze straalt als het tegendeel wordt bewezen. Ik lijk wel gek dat ik juist haar bananen koop want de kwaliteit van vele anderen is duidelijk veel beter maar ik gun het haar en het resultaat is dat we allebei blij zijn. Zij met de verkoop en ik omdat ik iemand heb geholpen en ik voel me beter dan wanneer ik betere bananen had gehad.

Winkeltje met losse, enkele laarzen
Winkeltje met losse, enkele laarzen
©
Mindelo
Drie losse kaplaarzen... Je weet maar nooit of iemand misschien niet toevallig op zoek is naar alleen een linkerlaars toch.
We komen langs een straatje met 'winkeltjes'. Een ervan bestaat uit een rek dat buiten staat. Er hangen drie kaplaarzen die geen paar vormen. Nou ja, als je toevallig op zoek bent naar alleen een linker laars, dan heb je nu geluk! Als hij past tenminste. Verder hangt er rafelig touw dat uit de zee aangespoeld lijkt te zijn, er liggen stapeltjes oude planken en nog wat andere trossen oude touwen. Pakkend hoe iemand zijn best doet om spullen te verzamelen die wij in Nederland weg zouden gooien en die zo netjes als hij kan tentoon te stellen, in de hoop toch een centje te verdienen.

We komen dichter bij de African market, hier zou Mrs Cole moeten zijn. Onze gids weet niet wie zij is maar vraagt aan een paar mannen of zij het weten. De eerste weet het niet maar het is een goedlachse pikzwarte man die ons vraagt waar we vandaan komen en of we hier al eerder zijn geweest. Hij heeft hele verhalen in goed Engels, is in ons geïnteresseerd en wil ons graag een ketting geven. Die ketting beschermt en brengt geluk. Voordat we het weten zit hij om onze nek. Ik vraag nog hoeveel dat kost en hij is verontwaardigd, het is een cadeau! Ik weet ook wel dat het een slimmerik is die zijn verkoopkansen vergroot als we later weer langskomen want hij verkoopt van die prachtige houtsnijwerken waar wij witte mensen zo dol op zijn en hij is niet de enige die dat doet, om hem heen zijn veel meer kraampjes met dat soort houtwerk maar natuurlijk zullen wij van hem kopen. Toch geef ik de slimmerd een zoen als dank.

De kraampjes komen steeds dichter op elkaar te staan, nu is er nauwelijks nog anderhalve meter tussenruimte tussen alle vrolijke kleuren met mooie stoffen, beelden en andere leuke dingen. Hier is het minder arm dan eerder op de straten, hier hebben de mensen echt mooie spullen die ze verkopen. Goedkoop is het trouwens ook zeker niet, de prijzen liggen hoger dan in Nederland. Natuurlijk zijn dat toeristenprijzen maar zelfs als je iets echt absoluut niet wilt hebben, wordt de uiteindelijke prijs helemaal niet laag. Na nog een paar keer vragen komen we al zigzaggend aan bij Mrs Cole! Ze is er nog steeds en ze verkoopt nog steeds gastenvlaggetjes. Een lieve, introverte vrouw die wederom goed Engels spreekt. Helaas wil ze liever niet dat ik een foto van haar en haar stalletje maak dus dat respecteer ik. Jammer is het wel want het is een prachtig gezicht hoe zij in haar ieniminikraampje achter haar ouderwetse naaimachine zit, omgeven door een regenboog aan mooi gekleurde stoffen.

Zoals Frans vertelde, sluiten we de dag af door met onze gids Aleandro ergens wat te gaan drinken en natuurlijk trakteren we hem ook op een verjaardagstaart. Het is hartstikke leuk om met iemand te spreken die hier geboren en getogen is. Hij is hier blij omdat er veel gezelligheid is en hij houdt van voetballen en volleyballen op het strand en dat schijnen ze veel te doen. Wel is het heel erg dat er te weinig werk is geeft hij toe. Ik ben zeer positief verrast over het feit dat hij zeker 6 versleten leerboeken in zijn tas heeft, woordenboeken en andere taalboekjes. In onbenutte uurtjes leest hij woordenboeken zodat hij zichzelf steeds beter omhoog werkt en meer kansen maakt op werk. Slim, net zoals de vader van Natal die zijn kinderen Engels opvoedde.

Er is veel groente en fruit te koop
Er is veel groente en fruit te koop
©
Mindelo
De kwaliteit van groente/fruit is over het algemeen behoorlijk goed.

De volgende ochtend lopen Frans en ik samen naar de markt. We weten nu echt waar we naartoe willen en dat betekent dat er niemand is die zijn diensten aanbiedt. En weet je? Als we later door de straatjes lopen en over de markt struinen, ervaren we het als heel jammer dat we niemand bij ons hebben. Grappig is dat, gisteren waren wij nog onwennig toen de jonge mannen aan ons vroegen of ze konden helpen en nu vinden we het al jammer dat er niemand bij ons is. Het voelt namelijk veilig als er iemand bij je loopt en het is heel gezellig en leuk om met een local te praten. Onze stille wens gaat ineens in vervulling als we iets willen kopen en niet genoeg geld hebben. De slimme verkopende dame regelt dat een vriend ons vergezelt naar de pinautomaat het dichtst in de buurt. Ik stel me met een lach voor en vraag wie hij is. Hij heet Malik, een pikzwarte jongeman en in heel gebrekkig zijn Engels vertelt hij dat hij uit Mali komt. Ah, "Vouz parlez Francais?", vraag ik. Zijn gezicht klaart op en hij lacht zijn witte tanden bloot. "Oui, oui, je parle tres bien Francais!" Ik kan mijn Frans gaan oefenen. Het is een jongen die drie jaar geleden is gevlucht uit Mali, op zoek naar een beter leven met meer mogelijkheden. Hij is hier alleen, zonder familie, het was de bedoeling om geld te verdienen en de kans te creëren om zijn familie over te laten komen maar in plaats daarvan zit hij hier nu vast. Er IS geen werk, geen geld, en geen kans voor hem om zelfs nog terug naar huis te kunnen! Zijn familie is daar, hij is hier en geld voor een ticket naar huis is er simpelweg niet. Hij wil hier heel graag weg maar zegt steeds dat hij weet dat hij rustig moet blijven. Doucement, doucement. Hij zegt het met een lach maar ik zie dat hij echt gekwetst is. Auw, dit doet pijn! Hij vraagt of hij niet met ons mee kan zeilen, hij zal zich heel koest houden, we zullen geen last van hem hebben en misschien kan hij in een ander land wel geld verdienen om verder te komen zegt hij. Helaas moet ik hem teleurstellen maar dat begrijpt hij wel... Gatsie, dit vind ik echt heel naar maar we hebben verder nog een fijne wandeling en weer voelen we de beschermende werking van een gids. Hij voorkomt (net als de Aleandro), een paar keer dat Frans of ik onder een auto komen. Wij lijken wel een paar kippen zonder kop zoals we hier ineens helemaal niet meer zo'n goed verkeersinzicht hebben. Gek hoor, thuis hoeft nooit iemand me aan de kant te halen omdat ik anders onder een auto loop en hier gebeurt dat zowel Frans als mij een paar keer. Niet dat de auto's hard rijden maar het is gewoon op de een of andere manier heel anders hier en we moeten onze verkeerssavvy opbouwen. We nemen afscheid van Malik, geven hem een fooi voor zijn hulp en ik schrijf zijn naam en telefoonnummer op voor het geval we graag nog eens met hem op pad willen.

Nu ik dit schrijf hoor ik een harde scheepstoeter en zie ik door het raam een tig-verdiepingen groot cruiseschip aankomen, dat betekent een enorme lading vol met toeristen met dikke buiken, gouden horloges en grote camera's die hier hopelijk heel veel dingen zullen kopen van de mensen op straat! De koeien moeten gemolken worden. En daar is haast bij, want deze koeien gaan om 8 uur weer op stal. De boot vaart namelijk 's avonds weer weg. EEN middagje de Kaapverden aandoen is blijkbaar genoeg voor deze mensen. Later spreken we op de markt een Duitser die van die boot afkomt. Hij vint het zo leuk op dat drijvende flatgebouw dat hij dit al vijf jaar lang twee keer per jaar doet. Vandaag is hij voor de negende keer in Mindelo. Maar wij denken stilletjes dat wij in ëën dag meer hebben gezien dan hij in negen keer...


Reacties

Naam:
Email:
Tekens over:


Bloemrijk en empathisch verwoord verhaal. Als jullie terug zijn, is het misschien een idee om een boek met reisverhalen te schrijven; het talent en de fijngevoeligheid ervoor zijn aanwezig!
2
0

Geweldig verhaal!!Vele malen scherper dan wat wij vroeger hebben ervaren op vakantie in balkanlanden.Toch herken ik de verhalen zeker omdat ik in het hedendaagse Tsjechië dit soirt dingen nog altijd tegenkom.Mooie reportage met prachtig beeldmateriaal zet hem op behouden vaart!!!!
1
0

Dank voor je reactie Marc, leuk om te lezen! (maar welke Marc ben je, we kennen er meer :-D)
1
0

Leuk om te lezen Frans en Ilona! Ik hoop dat jullie veilig zijn aangekomen in Tarrafal en jullie het daar net zo naar jullie zin hebben als ik met mijn moeder. Doe ze de groetjes en nog een hele goede reis! Liefs, Niké (dochter van Carolien).
2
0

Nike, zo leuk je te hebben ontmoet! Ook heel leuk dat je daarna de moeite hebt genomen om op de site te kijken en zelfs een reactie te schrijven :-)
1
0

Wat gaaf om in zo,n heel andere cultuur te duiken he ,echt tussen de gewone bevolking te vertoeven ,met hen te converseren zo goed mogelijk ,dat is geweldig .dit leert je echt iets over het land met zijn gebruiken .het zal emotioneel gezien niet altijd gemakkelijk zijn om je een goede houding te geven denk ik . Mensen dit doen jullie echt heel goed ,
1
0

Wat leuk om te lezen dat je onze website ook volgt Wilma en dat je het punt ziet :-)
1
0

Wat gaaf om in zo,n heel andere cultuur te duiken he ,echt tussen de gewone bevolking te vertoeven ,met hen te converseren zo goed mogelijk ,dat is geweldig .dit leert je echt iets over het land met zijn gebruiken .het zal emotioneel gezien niet altijd gemakkelijk zijn om je een goede houding te geven denk ik . Mensen dit doen jullie echt heel goed ,
1
0

Frans en Ank Veldman
Wat een geweldige ervaringen: het verhaal van Aleandro zeer aandoenlijk,wat goed om leer- en woordenboeken mee te nemen en zo te proberen om verder te komen ......! De foto's zijn zo kleurrijk, inderdaad een hele andere wereld!
3
0

Leuk om te lezen, buiten alle westerse landen gaat het er dus echt heel anders aan toe. Zelfs de wereldstad Amsterdam is een dorp vergelen bij dit. Groetjes!
2
0

Hihi, eigenlijk is Amsterdam zelfs een dorp ja. Ik, als provinciaaltje, heb toch erg veel in Amsterdam rondgelopen in mijn (nog, haha) jongere jaren en toch voelde ik me echt heel erg kuiken toen we hier aankwamen.
0
0

contact